i-JUKEBOX.gr

Η αρχή με τους BAD HABITS οφείλω να πω ότι ήταν απρόσμενα καλή - μάλλον ιδανική θα την ονόμαζα - καθώς μέχρι τώρα δεν είχα κάποια επαφή και γνώση για το συγκρότημα, πέρα από την ιδιαίτερη κινητικότητα που έβλεπα στα social media, και με την πέρα για πέρα εκρηκτική τους εμφάνιση, με έκαναν να τους βάλω πλέον στο προσωπικό μου μικροσκόπιο.

Άλλωστε, πολλές είναι οι φορές που λέμε ότι για να αντιληφθείς “πόσα απίδια πιάνει” μια μπάντα, πρέπει να τη δεις πάνω στο σανίδι. Ξεκάθαρα, λοιπόν, οι Bad Habits γεννήθηκαν για να κάνουν ακριβώς αυτό το πράγμα. Να ανεβαίνουν, να κουμπώνουν και να παίζουν, δίχως αύριο.

Attitude Mötley Crüe, τσαμπουκάς Motörhead, καταβολές Stooges και New York Dolls, μπλουζάκι Hellhammer, καπέλο Nicke Andersson, και εντέλει, όπως λένε και οι ίδιοι και ίδιες, “what is rock & roll anyway?”.

Οι Bad Habits όργωσαν τη σκηνή της Τεχνόπολης και ίδρωσαν τα κορμιά τους (βασικά η Τζο Κοτρότσου σκαρφάλωσε και στις τράσες!), με κομμάτια που έχουν ήδη κυκλοφορήσει ως singles, σαν τα “Bad Luck” και “On the Run”, αλλά και ακυκλοφόρητα, όπως το “1989”, ενώ διόλου τυχαία δεν ήταν η επιλογή να συμπεριλάβουν στο set τους το “Please Don’t Touch” των Girlschool & Motörhead (διασκευή στους Johnny Kidd and the Pirates από το μακρινό 1959).

Setlist: California / Bad Luck / Baby I Want You (So Bad) / Let It Roll / I Need / 1989 / Till I DIe / Please Don’t Touch / On the Run.

Σειρά έπαιρναν οι FUNDRACAR και αν δεν ήξερες τι δουλειά έχουν επτά νοματαίοι πάνω στο πατάρι, με κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, τύμπανα, σαξόφωνο και beatbox, ήταν η ώρα να το μάθεις.

Βέβαια, δύσκολο να μην ήξερες, καθώς μαντεύω πως κι εσύ ήσουν ένας από αυτούς και μία από αυτές που λικνίστηκες με το “Γκόμενες Φάνκυ”, το “Obi-Wan Kenobi” και το “Νάτη Πάλι”, και που χτυπήθηκες με το “Βάσανα” και το “Αμανίτας”, παρουσία μάλιστα του Γιώργου Κουκλάκη (Ηχόχωμα, ex-Μινέρβα) στη σκηνή.

Άλλωστε, κάθε βραδιά των Φαντρακαραίων έχει γίνει πλέον must για όσες και όσους θέλουν να ακούσουν και φανκ, και ρέγκε, και πανκ, και χέβι μέταλ (θεϊκή εισαγωγή στο live με το all-time classic ριφ του “South of Heaven” από Slayer), και χιπ χοπ και ψυχεδέλεια και τέκνο, οπότε απόλυτα φυσιολογική η κοσμοσυρροή όποτε εμφανίζονται.

Σε μια εντελώς best of co-headlining συναυλία, οι Fundracar αφιέρωσαν το “Μάζζικ” “σε όλα τα ναυάγια της ζωής, ένα από αυτά είμαστε και εμείς”, τραγούδησαν περήφανα “Έχω φίλους όλα τα λέσια, πούστηδες κι αδερφές / Μετανάστες έχω στο σπίτι και Άραβες εξτρεμιστές / Με τραβέλια τρώω ψαράκι κάτω στις Τζιτζιφιές / Μα τις νύχτες με το σπαθί μου ψάχνω φασίστες και παιδεραστές”, και στο τέλος, με το “Είμαστε Ακατάλληλοι” και το “Νόμιμη Φούντα”, έσπειραν το χάος.

Αν μια τέτοια μπάντα ερχόταν από το εξωτερικό για φεστιβάλ, όλη η πόλη θα μιλούσε για δαύτους και η θέση τους στο bill θα ήταν αργάμιση.

Setlist: Alpha Frequency / Γκόμενες Φάνκυ - Junkie / Obi-Wan Kenobi / Βάσανα / Αμανίτας / Σε 6 Μέρες / Νάτη Πάλι / Το Λέσι / Μάζζικ / Ήρθε η Ώρα_Say Your Prayer / Είμαστε Ακατάλληλοι / Νόμιμη Φούντα.

Με τη σειρά τους, τη σκυτάλη παραλάμβαναν οι NIGHTSTALKER, παρούσης της ανφάν γκατέ της Αθήνας, όπως είπαμε και παραπάνω. Πλάκα πλάκα πάντως, για τους γέρους η Τεχνόπολη έχει γίνει χώρος-σήμα κατατεθέν πλέον για το καλοκαίρι.

Βέβαια, οι ’Stalker είχαν προπονηθεί λίγο νωρίτερα, καθώς ερμήνευσαν με τους Fundracar το φρέσκο κοινό τους single “Ήρθε η Ώρα / Say Your Prayer” (τι σκαρώσατε ρε μπαγάσες, πιο τέλειος συνδυασμός των ηχητικών ταυτοτήτων των δύο γκρουπ δεν μπορούσε να υπάρξει!), οπότε τώρα είχε έρθει η στιγμή για το κυρίως ματς.

Με ανακατεμένη την τράπουλα, οι “πατριάρχες του ελληνικού στόνερ” (πω πω κλισεδιά, ροκ εν ρολ ξέρω γω παίζουν, όπως λέει και ο Αργύρης) ξεκίνησαν με το “Trigger Happy” και το “Baby, God Is Dead”, και όταν ένα live ξεκινάει με το “Trigger Happy” και το “Baby, God Is Dead”, καταλαβαίνεις...

Διάθεση στο φουλ, ένα πέρασμα από τα παλιά με “All Around (Satanic Drugs from Outer Space)”, “Use” και “Never Know (Supersonic)”, ενώ δεν ξέρω αν σας έχω πει πόσο καύλα είναι η μπασογραμμή του Ανδρέα στο “Cursed”.

“Sweet Knife” για τους ξενύχτηδες και τις ξενύχτισσες, μπούγκι μπούγκι με “Sad Side of the City” και “Zombie Hour”, ενώ δεν ξέρω αν σας έχω πει πόσο καύλα είναι η μπασογραμμή του Ανδρέα στο “The Dog That No-One Wanted”.

Εντάξει, η αρχή του “Dead Rock Commandos” είναι εκτός συναγωνισμού, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Τι κομμάταρος είναι δαύτος, δεν θα λείψει ποτέ από συναυλία των Nightstalker, δεν γίνεται να λείψει. Αρχινάει το μπάσο του Λάγιου, πασάρει στην κιθάρα του Τόλη και στα ντραμς του Ντίνου, και από εκεί στον Αργύρη, που καταριέται τραγουδώντας “Dead rock commandos / All over the space / Seeking for pleasure / Just to feel fine / But I always knew it / The goddamned human race / Stupid, aggressive, parasite”.

Και αφού λέμε και λέμε για μπασογραμμές, το “Great Hallucinations” ρωτάει “με φώναξε κανείς;”. Πάντα στο pre-τέλος πλέον αυτό το τραγούδι, που έχει εξελιχθεί σε έναν από τους ύμνους των Nightstalker, αποτελώντας μια στιχουργική κατάθεση ψυχής του Argy.

Και αφού είπαμε και για το pre-τέλος, άραγε να χρειάζεται να αναφέρουμε πως η αυλαία έπεσε, όπως πάντα, με το “Children of the Sun”; Δεν ξέρω αν όταν οι Nightstalker έγραφαν αυτό το τραγούδι, περίμεναν ότι η φάση θα εξελιχθεί έτσι, αυτό που ξέρω είναι ότι η φράση “We’re gonna live forever / Don’t you know, we’re all one together / We are the children of the sun”, έγινε το σύμβολο μιας σκηνής που φυτεύτηκε με πολύ κόπο, άνθισε, πήρε μπόι και εδώ και χρόνια χαζεύει τον κόσμο από ψηλά.

Setlist: Trigger Happy / Baby, God Is Dead / Forever Stoned / All Around (Satanic Drugs from Outer Space) / Use / Never Know (Supersonic) / Sweet Knife / Cursed / Sad Side of the City / The Dog That No-One Wanted / Zombie Hour / Dead Rock Commandos / Great Hallucinations / Children of the Sun.