Το αναμνηστικό κόκκινο μαντήλι έχει ήδη πάρει τη θέση που του αξίζει στο σπιτικό μας, για να μας θυμίζει τη βραδιά που ζήσαμε και να μας προετοιμάζει για όσα έρχονται.

Ακόμη και ιδέα να μην είχες ποιοι έπαιζαν όταν έμπαινες στον χώρο, βλέποντας όλο αυτό το τείχος από καμπίνες και ενισχυτές και στη μέση ένα drum set, σαν κανόνι που ξεπροβάλλει από οχυρό, δεν γίνεται, κάπου θα πήγαινε το μυαλό σου.

Εναλλαγές στο τέμπο, σκισμένα φωνητικά ή παντελής απουσία τους, καπνοί, φωτιστικά εφέ και ένα τρίωρο που, ως λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου, απολαύσαμε από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό.

Με κάποιο περίεργο (ή και όχι) τρόπο, η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι, με διάχυτη την προδιάθεση ότι η δεύτερη μέρα θα είναι ακόμα πιο ισοπεδωτική.

Το έχουμε πει ξανά, ότι η συγκεκριμένη βραδιά είναι κάθε φορά η επιτομή της απώλειας αίσθησης του χρόνου και του χώρου. Έτσι και τώρα, φεύγοντας από το 205 της Λιοσίων ενώ ξημέρωνε Παρασκευή, προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε πού βρισκόμαστε και αν έχουμε θυμηθεί να μαζέψουμε όλα μας τα κομμάτια.