Η αφήγηση θα μπορούσε να ξεκινάει κάπως έτσι: “Χιλιομόδι Κορινθίας, έτος 2006”. Θα ακολουθούσε το κυρίως μέρος του μυθιστορήματος και μετά ο επίλογος-μονόδρομος: “Μια 12ετία και 3 στούντιο άλμπουμ μετά, η πορεία φτάνει στο αποκορύφωμά της, μέχρι, βέβαια, να πατηθεί η επόμενη κορυφή”.

Στο δόγμα των διάφορων θρησκειών υπάρχουν τα λεγόμενα σημάδια από τις άνωθεν δυνάμεις, όμως στα δικά μας και πιο γήινα, οιωνός - και μάλιστα καλός - είναι οι ουρές πριν να ανοίξουν οι πόρτες.

Αυτά είναι καλό να συμβαίνουν, “για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι”, καθώς η - πάνω από όλα ανθρώπινη - σχέση ορισμένων γκρουπ, πρέπει να διαδίδεται και να αποτελεί φάρο για όλους όσους κοιμούνται με τη μουσική στο προσκέφαλό τους.

Αρχές φθινοπώρου, βράχος Ακρόπολης, αστραπές στον ορίζοντα, μαγικό σαξόφωνο, μα, πάνω από όλα, η εμφάνιση ενός καλλιτέχνη που δημιούργησε τη δική του “electro-glam” σχολή, δείχνοντας τον δρόμο για το new wave και επηρεάζοντας έως και το πρώιμο βρετανικό πανκ.

Μπαίνοντας στη σάλα και βλέποντας αναρίθμητα κουμπάκια, οθόνες και κονσόλες στημένες στο κέντρο, καταλάβαινες ότι όντως το σόου που επρόκειτο να βιώσεις, θα ήταν μοναδικό.

H ένταση που βγάζουν κάποιες συναυλίες είναι παροιμιώδης κι αυτό δεν έχει να κάνει με τα decibels, αλλά με την αυτή καθαυτή την παρουσία συγκεκριμένων ανθρώπων στη σκηνή.

Παραδοσιακά η σεζόν ξεκινάει στον αγαπημένο χώρο της Λιοσίων και τούτη τη φορά, μας περίμενε μια βραδιά με τσίτα τα γκάζια. Όσο για τη βενζίνη, 100 οκτανίων μάλιστα; Μα, τι άλλο, από το βρώμικο ροκ εν ρολ που άφησε ως κληρονομιά ο αξέχαστος Lemmy και η παρέα του.