Παρότι είχα αρκετά χρόνια, η αλήθεια είναι, να ακούσω κάτι από ΠΥΞ ΛΑΞ, λίγο πριν πάρω τον δρόμο για το Ολυμπιακό Στάδιο, αποφάσισα να πατήσω το περίφημο play, για να συνειδητοποιήσω τελικά πως η (ηθελημένη ή μη) “απομάκρυνση” από διάφορες αναμνήσεις, δεν είναι ποτέ οριστική.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δύο χρόνια μετά από την ανακοίνωση της συναυλιακής τους επιστροφής με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από την ίδρυσή τους, οι Πυξ Λαξ πραγματοποίησαν την κεντρική τους εμφάνιση στον ίδιο χώρο όπου το 2011 είχαν συγκεντρώσει τον ιλιγγιώδη αριθμό των 75.000 κόσμου, με σαφώς μικρότερη προσέλευση αυτή τη φορά, αλλά πάντοτε με τους αντίστοιχους παλμούς που φέρνουν οι πολυτραγουδισμένες τους επιτυχίες.
Έτσι λοιπόν, αν εξετάσουμε αυτήν την περιοδεία αποκλειστικά από τη σκοπιά του reunion, τότε αναπόφευκτα θα αναφέρουμε πως ήταν προτιμότερο οι Πυξ Λαξ να κρατήσουν το αποκορύφωμα του γεμάτου ΟΑΚΑ και να βάλουν εκεί την οριστική τελεία, παρόλα αυτά, μιας που στο προσκήνιο υπάρχει πλέον το άλμπουμ “Μια Μέρα Πριν τον Χειμώνα”, αυτές οι συναυλίες λειτουργούν και ως παρουσίαση των νέων τραγουδιών, οπότε ουσιαστικά αποτελούν μία σύνδεση του τότε και του τώρα.
Ως εκ τούτου, βέβαια, τα καινούρια τραγούδια έπρεπε να πάρουν τη θέση κάποιων στιγμών από το παρελθόν που θα θέλαμε να (ξανα)κούσουμε ζωντανά, όπως και να ‘χει, όμως, οι Πυξ Λαξ έπαιξαν πολλά από τα “SOS” κομμάτια στη σχεδόν 3ωρη διάρκεια της εμφάνισής τους, με σύμμαχο τον καλό ήχο και τη συμμετοχή του κοινού όλων των ηλικιών που βρέθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Με τους παλιούς συνεργάτες Παναγιώτη Σπυρόπουλο, Γιώργο Γιαννόπουλο και Νίκο Γιαννάτο επί σκηνής, μαζί με τους νέους Νίκο Σάλτα, Γιώργο Λιβαδά, Ελευθερία Ναθαναήλ και Χάρη Μιχαηλίδη (ο οποίος “το ζούσε” με την ψυχή του), ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μπάμπης Στόκας μας καλωσόρισαν με δύο νέα τραγούδια, το “Τα Καταφέραμε (Ιόλη)” και το “Ένα Γράμμα Μόνο”, ενώ ακολούθησε η βουτιά στο παρελθόν, η οποία ανά τακτά χρονικά διαστήματα διακοπτόταν από τη φρέσκια ροή των πραγμάτων.
Ανάμεσα σε αυτά που οι Πυξ Λαξ επέλεξαν εν συνεχεία να μας παρουσιάσουν, ήταν το “Όλο Μ’ Αφήνεις να Σ’ Αφήσω”, το “Ποδήλατα Δίχως Φρένα”, το “Ανόητες Αγάπες” των αδερφών Κατσιμίχα, το “Γιατί”, το “Τι Είναι Αυτό που Μας Ενώνει”, το “Senor (Tales of Yankee Power)” του Bob Dylan στη δική τους απόδοση, το “Λένε για Μένα”, το “Άσπρο Mου Πουκάμισο” που γράφτηκε το 1998 αλλά κυκλοφόρησε φέτος, το “Να ‘ρθεις Όπως Θα ‘ρθουν τα Χελιδόνια”, το “Άσ’ την να Λέει” και το “Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ;”, ενώ ο Φίλιππος Πλιάτσικας προλόγισε το “Οι Παλιές Αγάπες Πάνε στον Παράδεισο”, λέγοντας πως “νιώθουμε 22 χρόνια τώρα ότι αυτό το τραγούδι προσέφερε πολλά στη σχέση που έχουμε με τον κόσμο”.
Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, το “Μοναξιά Μου Όλα”, το “Χωρίς Ντροπή” αφιερωμένο στον Μάνο Ξυδούς, τον οποίο τα εναπομείναντα βασικά μέλη των Πυξ Λαξ χαρακτήρισαν ως “πατέρα”, το “Να Με Θυμηθείς”, το “Ακόμα Προσπαθώ”, το “Πούλα Με” και το “Να Χαθώ στα Βήματά Σου”, ενώ το αποκορύφωμα της συναυλίας ήρθε με το “You Get In Love”, το “Μέλυδρον”, το “Μια Συνουσία Μυστική” και το “Δεν Θα Δακρύσω Πια για Σένα”.
Το γκρουπ αποχώρησε ακολούθως για πολύ λίγο από τη σκηνή, για να επιστρέψει με το “Φωτιά”, το καινούριο (και συμβολικό, ίσως) “Απ’ την Αρχή” και το “Έπαψες Αγάπη να Θυμίζεις”, ενώ με τα λόγια του Φίλιππου Πλιάτσικα “σας ευχαριστούμε από καρδιάς που κρατάτε τα τραγούδια μας ζωντανά όλα αυτά τα χρόνια” και το “Πυξίδα”, ολοκληρώθηκε η συναυλία που σήμανε τόσο την επετειακή επανεμφάνιση των Πυξ Λαξ μπροστά στο αθηναϊκό κοινό, όσο και τη ζωντανή παρουσίαση του νέου τους δίσκου, που ήρθε μια 15ετία μετά την τελευταία τους δουλειά.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...