Με ανανεωμένο σχήμα και ένα οπτικοακουστικό σόου στο οποίο δεν μας είχε συνηθίσει, ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ παρουσίασε τη νέα του δουλειά “Μπρανκαλεόνε” στο γεμάτο Floyd - με τον κόσμο να έχει ήδη μάθε απέξω τους στίχους - ενώ η αναδρομή στο παρελθόν δημιούργησε, όπως κάθε φορά, μοναδικά συναισθήματα.
Αφιερωμένος στον φίλο του Νίκο Καντάρη, στα χρόνια της συγκατοίκησής τους στο Παρίσι, του στούντιο Βrancaleone και των πρώτων demos των Ξύλινων Σπαθιών, ο καινούριος δίσκος του Παυλίδη τον βρίσκει να επιστρέφει στα electro-rock μονοπάτια που τον έκαναν τόσο αγαπητό σε όλες και όλους μας (με τη συμβολή του Aki Rei, τόσο ως μέλος της νέας μπάντας, όσο και στην παραγωγή), σε κομμάτια σαν τα “Δεν Ξέρω”, “Γκωγκέν”, “Μπρανκαλεόνε” και “Το Κορίτσι με το Κόκκινο Παλτό”.
Δίπλα στον Παυλίδη πλην του Aki Rei, οι Αλέκος Γεωργουλόπουλος και Αλέξης Σταυρόπουλος, συνεργάτες του και στους Hotel Alaska, αλλά και βέβαια ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς, στη μεγάλη του επιστροφή στο πλευρό του δημοφιλούς δημιουργού.
Με back-to-back ορμή και θέληση να συμπεριληφθούν μέσα σε 2,5 ώρες όσα περισσότερα τραγούδια γινόταν, σε ένα Floyd που είναι ιδανικό για τέτοιες περιστάσεις, ο Παύλος Παυλίδης έστησε πάρτι παρέα με τον κόσμο στα “Η Μαίρη”, “Όσο Μικραίνω”, “Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι”, “Τόσο Κοντά”, “Ρίτα”, “Ρομπότ”, “Άσε με Εδώ” και “Πάρε με Μαζί σου” (τι υπέροχη “αντίθεση” στα δύο τελευταία), ενώ άφησε τη νοσταλγία να κυριαρχήσει στα “Ατλαντίς”, “Φωτιά στο Λιμάνι” και “Στο Βράχο”.
Στο σημείο, δε, που παράτησε την κιθάρα και άρχισε να χορεύει απ’ άκρο σ’ άκρο της σκηνής, για να ερμηνεύσει εν συνεχεία το “Ένα Παράξενο Τραγούδι” (αναφερόμενος και στον Βασίλη Κεχαγιά, υπεύθυνο για τα εξαιρετικά visuals της βραδιάς και σκηνοθέτη του βίντεο κλιπ του συγκεκριμένου κομματιού και όχι μόνο), ο Παυλίδης έδειξε πως ήταν σαν να περίμενε χρόνια μια τέτοια συναυλία. Πως έχει την ίδια όρεξη και καύλα με τότε, 30 χρόνια πριν, όταν κυκλοφορούσε με τα Ξύλινα Σπαθιά τραγούδια σαν το “Ο Βασιλιάς της Σκόνης”, στο οποίο περιττό να σας πω πως ήταν σαν να μπήκαμε σε χρονομηχανή.
Από την άλλη, στο πρώτο encore, ο Παυλίδης δημιούργησε στο Floyd μια μεγάλη αγκαλιά, με το “Λευκή Καταιγίδα”, ένα από τα 5 κορυφαία κομμάτια που έχει γράψει (ή μήπως 3;), γιατί “από τότε περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά, όμως κάπου βαθιά, η φωτιά καίει ακόμη...”, μαζί με τα “Ο Κηπουρός” και “Η Σπασμένη Πολυθρόνα”, πριν ξαναβάλει φωτιά με το “Λιωμένο Παγωτό”.
Με τη σειρά της, η τελική ευθεία του live ήταν πραγματικά μαγική, αρχής γενομένης του δεύτερου encore με το “Μόχα” και ακολούθως με τα “Αφού σου το ’πα” και “Ό,τι Θες Εσύ”, πριν να έρθει το ιδανικότατο σβήσιμο με το “Ερχόμαστε από τον Ορίζοντα”, του οποίου τους πανέμορφους στίχους αφήνω εδώ, αντί επιλόγου, γιατί η ποίηση δεν γίνεται να εξαφανιστεί...
Στα ερείπια του κόσμου που χάνεται
Θα φυτρώσουν λουλούδια παράξενα
Θα ανέβουν να αγκαλιάσουν τα κτίρια
Και θα μπαίνουνε απ’ τα παράθυρα
***
Στα ερείπια του κόσμου που χάνεται
Τα σκυλιά θα ουρλιάξουν απόκοσμα
Θα παγώσουνε λίμνες ολόκληρες
Κι οι οθόνες θα σβήσουν απότομα
***
Θα χτυπάτε και θα καταστρέφετε
Θα αντέχουμε θα ξαναχτίζουμε
Όσο εσείς στα ρηχά θα μας σέρνετε
Τόσο εμείς πιο βαθιά θ αρμενίζουμε
***
Θα φυσάει ο Βοριάς ασταμάτητα
Θα στεγνώσουν ο Τίγρης κι ο Ευφράτης
Της παλιάς μας αγάπης τα λάβαρα
Θα ανεμίζουνε πέρα απ’ τη θάλασσα
Καρφωμένα στη γη που ανάψαμε
Τη φωτιά μιας καινούργιας αγάπης
***
Ερχόμαστε απ’ τον ορίζοντα...
Setlist: Δεν Ξέρω / Μπρανκαλεόνε / Γκωγκέν / Ατλαντίς / Η Μαίρη / Σόσιαλ / Όσο Μικραίνω / Φωτιά στο Λιμάνι / Παράδεισος / Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι / Τόσο Κοντά / Ο Πυρετός του Μπάιρον / Ρίτα / Ρομπότ / Τροφή για τα Θηρία / Στο Βράχο / Αμμουδιά / Το Κορίτσι με το Κόκκινο Παλτό / Άσε με Εδώ / Πάρε με Μαζί σου / Ένα Παράξενο Τραγούδι / Το Κοράκι / Ο Βασιλιάς της Σκόνης / Λευκή Καταιγίδα / Ο Κηπουρός / Η Σπασμένη Πολυθρόνα / Λιωμένο Παγωτό / Μόχα / Αφού σου το ’πα / Ό,τι Θες Εσύ / Ερχόμαστε από τον Ορίζοντα.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης.
Please wait...