Η θεωρία λέει πως όταν ένα συγκρότημα το ακολουθείς δεκαετίες και έχει γίνει κομμάτι του εαυτού σου, είναι φυσικό και επόμενο να σε συγκινεί περισσότερο με τα κλασικά του τραγούδια.

Μουσική που σε κάνει να θέλεις να μπεις στο αμάξι και να τραβήξεις μια ευθεία εκατοντάδων μιλίων.

Στις πρώτες (αρκετές) ακροάσεις, αναρωτιόμουν συνεχώς “μα καλά, τι ήθελαν να κάνουν με αυτό το άλμπουμ;”. Μόλις ξεπέρασα το σημείο όπου δεν άκουγα “το συγκρότημα”, αλλά τα τραγούδια, τα πάντα πήραν τον δρόμο τους.

Ένας μουσικός σύντροφος για το δάσος και την αρχέγονη φύση του ανθρώπου, ένα άλμπουμ που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στο τέλος της χρονιάς, θα φιγουράρει σε περίοπτη θέση στις extreme metal κυκλοφορίες.