Καταρχάς, δυο λόγια να ειπωθούν για τους – εξ Ολλανδίας ορμώμενους, αλλά πλέον Αθηναίους - AMKA, των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα πριν τους δω στη σκηνή του Gagarin 205. Με το κοινό τους να έχει πιάσει ήδη θέση από νωρίς, παρουσίασαν ένα εκρηκτικό και χορταστικό ημίωρο, κινούμενοι κάπου εκεί που ζουν και βασιλεύουν γκρουπ σαν τους Shame.

Ακατάπαυστη ενέργεια από τον frontman τους, χορός, ενίοτε θόρυβος και πειραματισμός, ένα post-punk υβρίδιο που αν εξελιχθεί σωστά, μπορεί να αποτελέσει το next big-thing στην εγχώρια σκηνή.

Τώρα για τους “λαβωμένους” KING GIZZARD & THE LIZARD WIZARD, τι να γράψω που να αποτυπώνει την επική τους εμφάνιση στην ολότητά της.

Προ ολίγων ημερών ανακοίνωσαν ότι ο κόβιντ χτύπησε την πόρτα του ντράμερ τους Michael Cavanagh, παρόλα αυτά όχι απλά δεν ακύρωσαν τη διήμερη επιστροφή τους στην Αθήνα, αλλά ετοίμασαν δύο σπέσιαλ σόου (σπέσιαλ με όλη τη σημασία της λέξης) – μέχρι και refund στα εισιτήρια έγινε, για τον κόσμο που (κακώς) θα προτιμούσε να τους δει άπαντες παρόντες και να χάσει αυτή τη μοναδική εμπειρία.

Οι Αυστραλοί έβαλαν στη μέση της σκηνής το ντραμ μασίνι να κρατάει τον ρυθμό και επιδόθηκαν σε ένα 90λεπτο διονυσιακό τζαμάρισμα, που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό. Η πεμπτουσία της δημιουργικότητας, του αυτοσχεδιασμού, της συνεργασίας, της αγάπης για αυτό που κάνεις.

Τι να λέμε τώρα, οι τύποι αξίζουν ένα τεράστιο respect. Ο Stu Mackenzie και ο Joey Walker έπαιζαν μπαλίτσα με τα μηχανάκια, ζώνονταν κιθάρες, ξεζώνονταν κιθάρες και συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο σαν δίδυμο σέντερ φορ, ο Cook Craig aka Pipe-Eye λειτουργούσε κι αυτός ως πασπαρτού δεκάρι, ενώ ο Ambrose Kenny-Smith και ο Lucas “Skinner” Harwood ήταν οι cool τύποι που ηρεμούσαν το παιχνίδι όταν χρειαζόταν ανασύνταξη. Κι όλα αυτά, ενώ στο φόντο τα καλαίσθητα εφέ ήταν χάρμα οφθαλμών.

Στην αρχή του live, οι King Gizzard & The Lizard Wizard λειτούργησαν αναγνωριστικά, με συντηρητικό σύστημα και πολλές πάσες, μην ξεχνώντας και τον κλινήρη συνοδοιπόρο τους, καλώντας τον κόσμο να φωνάξει την ιαχή “Cavs, Cavs, Cavs”.

Όμως, από το “Slow Jam 1” και έπειτα, η μπάλα χάθηκε. Ξέχνα το στιλ που έχει το κάθε τραγούδι, αν είναι γρήγορο, αργό, αν είναι ροκ, funk, ηλεκτρονικό ή οτιδήποτε. Οι αθεόφοβοι έγραψαν από την αρχή τη μουσική τους, πραγματικά αυτές οι συναυλίες θα έπρεπε να ηχογραφούνται και να μαγνητοσκοπούνται, ως σεμινάριο για το τι μπορεί να κάνει το ταλέντο, η έμπνευση και η τρέλα.  

Το “O.N.E.” ξεσήκωσε κι άλλο το Gagarin, στο “Sleep Drifter” έπιασα τον εαυτό μου απλά να κοιτάει αποσβολωμένος τους Αυστραλούς παικταράδες, στο πολυπόθητο “Rattlesnake” έγινε Ο χαμός, ενώ το μακροσκελές “The Dripping Tap” θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα και εμείς να ζήσουμε αιώνια στο σπήλαιο της Λιοσίων 205. Μόνο οι King Gizzard & The Lizard Wizard τέτοιο θρίαμβο. Μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν αυτό που έζησε η Αθήνα δυο μέρες. Τους βγάζουμε το καπέλο.

Setlist: Magenta Mountain / Stressin’ / Sadie Sorceress / Most of What I Like / Slow Jam 1 / O.N.E. / Sleep Drifter / Rattlesnake / The Dripping Tap

* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης