Το ξεκίνημα με τους NOCHNOY DOZOR μόνο ως επιβλητικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και αν κάποιος είχε έρθει στο Fuzz Live Music Club ανυποψίαστος, τότε δεν γινόταν παρά να συμφωνεί με το “ρε συ, αυτοί είναι καλοί” που έβγαινε αυθόρμητα.
Άλλωστε, το πρόσφατο ντεμπούτο EP των Αθηναίων, μόνο υποσχέσεις μπορούσε να μας αφήσει, όμως είναι και αυτή καθαυτή η live παρουσία τους, που όχι μόνο δεν περνάει απαρατήρητη, αλλά σε κάνει να ανυπομονείς για την επόμενη φορά.
Τα διπλά γυναικεία φωνητικά που φέρνουν ένα downtempo και trip hop άρωμα στον doom ήχο, αποτελεί ίσως το στοιχείο που ξεχωρίζεις από την πρώτη στιγμή, είναι όμως το συνολικό δέσιμο του γκρουπ και τραγούδια σαν το “Stains” και το πανέμορφο “Black Hand”, που επιβεβαιώνουν πως οι Nochnoy Dozor είναι ένα σχήμα που ήρθε με φόρα για να μείνει.
Με τη σειρά τους, οι SÓLSTAFIR διατήρησαν το crossover ύφος της βραδιάς, καθώς έχοντας κρατήσει στοιχεία από την αρχική σκληρότητα του ήχου τους και εμπλουτίζοντάς τον με πιο απόμακρα, γκρίζα, αλλά και μελωδικά ακούσματα, κατορθώνουν να αποτελούν ένα συγκρότημα δύσκολα κατατάξιμο. Πιθανό, βέβαια, να τους ταίριαζε κάτι σαν “οι Sigur Rós του metal”, λόγω και καταγωγής, όμως και πάλι αυτό δεν θα μπορούσε να τους περιγράψει στην ολότητά τους.
Προσφέροντάς μας ένα δίωρο set με συνεχή highlights, βασισμένο τόσο στο περσινό “Berdreyminn”, όσο και στις προηγούμενες δουλειές τους, μέσα από τις οποίες έκαναν το πέρασμα από τα extreme στα ευρύτερα post μονοπάτια, και με κρυστάλλινο ήχο να κατακλύζει τον χώρο, οι Sólstafir δικαίωσαν τον ντόρο που γίνεται όλα αυτά τα χρόνια γύρω από το όνομά τους και φώναξαν πως αξίζουν της προσοχής ακόμη περισσότερου κόσμου από αυτόν που πέρασε το κυριακάτικο βράδυ του στο Fuzz Club.
Το εισαγωγικό προηχογραφημένο “Náttfari” έδωσε την κατάλληλη ασίστ στο “78 Days in the Desert” και κάπου εκεί, ξεκινούσε το εξαιρετικό σόου των Ισλανδών. Για τη συνέχεια, απολαύσαμε το “Köld”, το πολύ όμορφο “Silfur-Refur”, το “Ísafold” και, βέβαια, το μαγικό “Ótta”, μετά το πέρας του οποίου ο Aðalbjörn Tryggvason είπε την πρώτη καλησπέρα, ανοίγοντας έκτοτε και κατά διαστήματα μια χαλαρή και χιουμοριστική κουβέντα με το κοινό.
Ακολούθως, η συναυλία συνεχίστηκε με το “Ljósfari”, το “Hula” και το “Svartir Sandar”, ένα από τα κορυφαία κομμάτια των Sólstafir, πριν από το οποίο ο frontman τους ζήτησε τη βοήθειά μας για να μεταφράσει τον αγγλιστί τίτλο του “Black Sand” σε “Μαύρη Άμμος”, και παρότι ήδη νιώθαμε τη… ζεστή παγωνιά που είχαν φέρει οι Ισλανδοί ξανά στην Αθήνα, σχεδόν 4 χρόνια μετά από την πρώτη τους επίσκεψη, η εμφάνισή τους δεν είχε ακόμα κορυφωθεί.
Αυτό ανέλαβε να το πράξει το εκπληκτικό τους encore, αρχικά με το “Fjara”, που εκείνη τη στιγμή πιστέψαμε ότι ήταν και το highlight της βραδιάς, μέχρι, όμως, να έρθει η ώρα του “Bláfjall”, ενός εκ των καλύτερων τραγουδιών που ακούσαμε μέσα στο 2017, γραμμένο για τη μάχη απέναντι στην κατάθλιψη και τις εξαρτήσεις και τη σημασία της συμπαράστασης, όπως τόνισε ο Tryggvason στον πρόλογό του.
“Απόψε είναι Κυριακή, όμως πίσω από αυτήν εδώ την κίτρινη γραμμή, για εμάς είναι πάντοτε Παρασκευή ή Σάββατο”, ανέφερε ο 41χρονος μουσικός, ουσιαστικά υποσχόμενος ότι η κορυφαία όλων των στιγμών, ήταν και αυτή που θα ακολουθούσε. “Goddess of the Ages”, λοιπόν, με το κοινό να ανταποκρίνεται σύσσωμο στο νόημα του Tryggvason για ξεσηκωμό, φέρνοντας ατμόσφαιρα αρένας και classic heavy metal συναυλιών, και την ίδια την μπάντα να λιώνει μέχρι και τον τελευταίο πάγο, ρίχνοντας την αυλαία μιας υπέροχης βραδιάς.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...