i-JUKEBOX.gr

Όσο ο κόσμος περνούσε την πύλη και σιγά-σιγά πύκνωνε, οι JUNKHEART έδειχναν για μία ακόμη φορά τη σημαντικότατη θέση που κατέχουν στο punk του σήμερα, με τραγούδια από το επερχόμενο “Άνοιξε Ρε”, παλιότερες στιγμές και έναν εξαιρετικό ήχο να συνθέτουν το 30λεπτο set τους.

Το αθηναϊκό γκρουπ ξεκίνησε με το “Αερόστατο” και συνέχισε με το “Φαντάσματα”, το “Τόσο Μακριά”, το “Τραγούδι του Ανέμου” και το “Στη Μέση του Πουθενά”, ενώ το “Χαρακιές” και το “Καμιά Πατρίδα” - για “τους νομάδες και τους μπάσταρδους” – που ακολούθησαν, θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά αφιερωμένα σε όσους θεωρούν πως “το punk πέθανε”. Όσο για το τέλος, αυτό ήρθε με τον γνωστό ακουστικό τρόπο και το “Καμιά Ενοχή”.

Είχαμε, λοιπόν, ήδη ζεσταθεί όταν τη σκηνή κατέλαβαν οι BAD MOVIES, με τον κάτω όροφο του Piraeus 117 Academy να έχει σχεδόν γεμίσει, τον ήχο να συνεχίζει να είναι σε πολύ καλά επίπεδα και τις παλιές καραβάνες από τη Θεσσαλονίκη να αποδεικνύουν πως η επιλογή να συνοδέψουν ανά την Ελλάδα τους Αυστραλούς headliners – οι οποίοι, μάλιστα, τους έδωσαν συγχαρητήρια λίγο αργότερα από μικροφώνου με το “they fuckin’ rock and roll” του τραγουδιστή τους - ήταν κάτι παραπάνω από εύστοχη, όπως φυσικά και η συμμετοχή των Junkheart στην αθηναϊκή συναυλία.

Το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο σε ένα ιδανικό punk rock n’ roll set, που αποτελούταν από το “Αρκετά”, το “Ψέματα”, το “Ο Πρίγκηπας του Βάλτου”, το “Μέσα στου Λύκου τη Φωλιά”, το “Ο Θρήνος του Αλήτη”, το “Δε Φοβάμαι”, καθώς και το σερί που έφερε την κορύφωση στην 45λεπτη εμφάνιση των Bad Movies, με το “Δώσ’ τους Πόλεμο”, το “Γράμμα”, το “Όλα ή Τίποτα”, το “Δώσ’ μου Αλητεία ή Θάνατο” (ακόμα ένα κομμάτι για το προαναφερθέν punk “που πέθανε”) και το “Η Αυτοκρατορία των Δειλών”, την ώρα που ο Geom ζητούσε “ένα χειροκρότημα για τους Junkheart, ένα πιο μεγάλο για τους Rumjacks και ένα ακόμη μεγαλύτερο για όλους εσάς, που είστε αντιφασίστες”.

Ως εκ τούτου, η ώρα για την επιστροφή των RUMJACKS στην Αθήνα είχε φτάσει, σε μια περιοδεία που είναι χτισμένη γύρω από τα 10α γενέθλιά τους και όχι από το νέο τους άλμπουμ “Saints Preserve Us”, με αποτέλεσμα να έχουμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια best-of εμφάνιση, με σχεδόν όλα τα κομμάτια που και εμείς θα επιλέγαμε για να χτίσουμε το 90λεπτο set (και με φθηνό εισιτήριο, επίσης).

Μπορεί την επικοινωνία του γκρουπ από το Sydney με το κοινό να είχαν αποκλειστικά ο frontman Frankie McLaughlin και ο μπασίστας Johnny McKelvey, όμως το βέβαιο είναι πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα – ομάδα, η οποία προσέφερε μια από τις καλύτερες συναυλίες στα τρία χρόνια λειτουργίας του Piraeus 117 Academy, ταιριάζοντας απόλυτα με τον μεγάλο χώρο και ενίοτε θυμίζοντας τις ντελιριακές στιγμές που είχαμε ζήσει με τους Dropkick Murphys.

Έτσι λοιπόν, μετά από την αρχή που έγινε το 2016 στο Los Almiros Festival και τη συνεπακόλουθη πρεμιέρα των Αυστραλών το 2017 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, έχει πλέον πιστοποιηθεί πως η σχέση των Rumjacks με την Ελλάδα θα είναι σχέση λατρείας μέχρι το τέλος – και η σφραγίδα μπήκε ακριβώς με τη φετινή τους συναυλία στο Academy.

Χωρίς ενδιάμεσες χρονοτριβές έτσι ώστε να παρουσιάσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια και με τον McLaughlin να βγάζει-βάζει την τραγιάσκα και να παίρνει-αφήνει την κιθάρα, οι Rumjacks έφεραν νωρίτερα τη Saint Patrick’s Day, ξεκινώντας το πάρτι με το “Plenty”, το “A Fistful O’ Roses”, το “Kirkintilloch”, το “Barred for Life”, το “Cold London Rain”, το “Kathleen”, το “Spit in the Street” και το “Fact’ry Jack”.

Με τη σειρά τους, τα back-to-back “Patron Saint O’Thieves” και “An Irish Pub Song” προκάλεσαν ασταμάτητο χοροπηδητό, ενώ μετά το “The Reaper and Tam McCorty” και τη στιγμιαία χαλάρωση με το “The Bold Rumjacker”, ο χαμούλης επανήλθε με το “Uncle Tommy” και το “The Jolly Executioner”, στην εμβατηριακή έναρξη του οποίου τα φώτα της σκηνής έσβησαν παντελώς.

Λίγο ska για τη συνέχεια με το “Saints Preserve Us”, ακολούθως το έξοχο “The Pot & Kettle” και το “The Black Matilda”, η σκυτάλη να παραδίδεται στο ομορφότερο τραγούδι των Rumjacks, το “My Time Again”, όπου ο ήχος από το μαντολίνο έφερε το sing-along του κόσμου, και το ιρλανδέζικο πάρτι να φτάνει προς το τέλος του με το “One Summers Day”, την εξαιρετική εκτέλεση στο παραδοσιακό “Wild Mountain Thyme” και το “Blows & Unkind Words”.

Οι Rumjacks αποσύρθηκαν εκείνη τη στιγμή για λίγο, όμως επανήλθαν για το τελευταίο χοροπηδητό, με το “I’ll Tell Me Ma!”, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ραντεβού για την επόμενη, προφανώς not to be missed, φορά.

* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης