Βέβαια – και ελλείψει ενός ενιαίου πολυχώρου που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τη συγκεκριμένη διοργάνωση - η μικρή σκηνή του φεστιβάλ, δηλαδή ο χώρος Palmitas στον 4ο όροφο του Gazi Music Hall, δεν διεκδικούσε εξαρχής δάφνες ποιότητας από πλευράς ήχου και γενικότερων συνθηκών πραγματοποίησης τέτοιου είδους συναυλιών, παρόλα αυτά, το γενικότερο αίσθημα “αποθήκης”, ενισχυμένο από την παρεΐστικη και πιο “οπαδική” διάθεση του κοινού κατά τη διάρκεια των εμφανίσεων εκεί, υπερκέρασε τα όποια αρνητικά και από νωρίς μας έκανε να αισθανθούμε αυτόν τον χώρο σαν το σπίτι μας.
Από την άλλη, στοιχεία που αλλοίωσαν την ποιότητα του φεστιβάλ, ήταν ο κακός ήχος στα 3/5 των εμφανίσεων στη μεγάλη σκηνή της Ιεράς Οδού, όσον αφορά την 1η ημέρα, καθώς και οι ακυρώσεις τριών διεθνών γκρουπ στη 2η, λόγω της απεργίας των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, όμως το Desertfest Athens σαφώς και κέρδισε συνολικά ένα άκρως θετικό πρόσημο, κρατώντας μας σε ανυπομονησία για την επόμενη εκδοχή του.
Photo: Truckfighters
Day 1
Παίρνοντας τα πράγματα με τη σειρά, οι HOUSE OF BROKEN PROMISES ήταν αυτοί που άνοιξαν το Desertfest Athens στη μικρή σκηνή, σε έναν ρόλο περίπου άχαρο, μιας που ο κόσμος δεν είχε αρχίσει ακόμα να προσέρχεται μαζικά.
Παρόλα αυτά, από την έναρξη με το “The Hurt (Paid My Dues)” έως το τέλος του σετ, το Καλιφορνέζικο γκρουπ, στην πρώτη του, αν δεν κάνω λάθος, εμφάνιση στην Αθήνα, έδειξε διάθεση να ανεβάσει από νωρίς ψηλά τον πήχη. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι τα 2/3 της σύνθεσής του, ο ντράμερ Miguel Cancino και ο άκρως εκφραστικός κιθαρίστας Arthur Seay, αποτελούν μέλη των Unida του John Garcia.
Photo: House of Broken Promises
Η απευθείας μεταφορά μας στη μεγάλη σκηνή έγινε για λογαριασμό των BEGGARS, γνωστών για τις εκρηκτικές live εμφανίσεις τους. Μπορεί ο ήχος να μην ήταν σύμμαχός τους, παρόλα αυτά η σκηνική τους παρουσία και τα τραγούδια που επέλεξαν, δικαίωσαν την επιλογή της παρουσίας τους στο Desertfest Athens.
Απόδειξη για το παραπάνω, τo ιδανικό ξεκίνημα με το “I Don’t Know”, καθώς και η, μεταξύ άλλων, συνέχεια με τα “Truth”, “Devil’s Highway” και “Lunatic”, όπως και η παρουσία του σαξόφωνου στο “Not My War” και το “Rita”.
Photo: Beggars
Επιστροφή στη μικρή σκηνή και αυτή τη φορά μέσα σε ένα γεμάτο χώρο, τα ηνία αναλαμβάνουν οι SADHUS (THE SMOKING COMMUNITY). Με διαφορά “νικητές” (μαζί με τους 1000mods) στα t-shirts που φορούσε το κοινό την Παρασκευή και, προφανώς, η πιο σκληρή μπάντα ολόκληρου του διημέρου, δεν χρειάστηκε να προσπαθήσουν καθόλου, τρόπος του λέγειν, για να μας ρίξουν για μία ακόμη φορά στα βαλτώδη νερά τους.
Στο “Colombian Boat Blues” ο 4ος όροφος μέτρησε τις αντοχές του και αφού γκρουβάραμε με το πρόσφατο “Abduction”, ήρθε προς το τέλος το “Make Me 20 Euros” για να μας διαλύσει.
Photo: Sadhus (The Smoking Community)
Από την άλλη, δυστυχώς οι TORCHE ήταν αυτοί που πλήρωσαν στον μεγαλύτερο βαθμό τον κακό ήχο στα πρώτα acts της μεγάλης σκηνής. Μπάντα με δικό της κοινό και με τραγούδια που αξίζει να “χορευτούν” σε μια συναυλία, επέστρεψαν στην Αθήνα για να μας δείξουν και πάλι τα δόντια τους, όμως οι προαναφερόμενες συνθήκες δεν τους το επέτρεψαν.
Όλα ακούγονταν “στην τσίτα” και με δυσκολία ξεχώριζες τα φωνητικά και, ειδικά, τα όργανα. Οπότε, κάτι παραπάνω για τη συγκεκριμένη εμφάνιση, δεν δύναμαι να πω.
Photo: Torche
Όμως, πέρα από το stoner/sludge ιδίωμα, η 1η ημέρα του Desertfest Athens τιμούσε και το instrumental rock, δια μέσου των WE.OWN.THE.SKY στη μικρή σκηνή. Σίγουρα μουσικό ύφος που χρειάζεται ήχο υψηλών προδιαγραφών, οπότε δεδομένο ότι τους έχουμε απολαύσει περισσότερο σε προηγούμενες εμφανίσεις τους, όμως και τούτη τη φορά, ήταν αν μη τι άλλο αξιοπρόσεκτοι.
Κι αυτό συνέβη κυρίως με το εναρκτήριο “Transmissions of Static”, με το “Penny for Your Thoughts”, καθώς και με ένα νέο, πανέμορφο μεν, άτιτλο δε, κομμάτι, το οποίο παρουσίασαν για πρώτη φορά.
Photo: We.Own.the.Sky
Η εκ νέου μεταφορά μας στον απέναντι χώρο, εν μέσω βροχής πλέον, έγινε για τους TRUCKFIGHTERS, με τον τρελάρα Dango να κλέβει την παράσταση, όπως αναμενόταν. Κόντευε τριετία από τότε που η τριπλέτα από τη Σουηδία εμφανίστηκε για τελευταία φορά στην Αθήνα, οπότε και με τον νέο δίσκο “V” στις αποσκευές της, ήταν δεδομένη η αναμονή για το ωριαίο σετ της, το οποίο, όμως, επίσης χάθηκε, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, ανάμεσα στις προαναφερόμενες ηχητικές συνθήκες.
Παρόλα αυτά, κάτι ο Dango και το όργωμα της σκηνής, κάτι τα άκρως συναυλιακά τους τραγούδια, δίνουν ένα θετικό πρόσημο στην εμφάνιση των Σουηδών, με την αναμονή να τους ξαναδούμε σύντομα, παρόλα αυτά, να υφίσταται.
Photo: Truckfighters
Από την άλλη, τελευταίο όνομα στη μικρή σκηνή ήταν οι BLACK RAINBOWS, οι οποίοι φρόντισαν να κλείσουν αυτό το κομμάτι της βραδιάς με τρόπο ηγετικό. Stoner ψυχεδέλεια σε όλο της το μεγαλείο, με highlight το “The Prophet”.
Μπάντα για live εμφανίσεις, με ήχο που παραπέμπει και σε προηγούμενες δεκαετίες και με φρεσκάδα εφήβων πάνω στη σκηνή, στιγμάτισαν την 1η ημέρα του Desertfest Athens.
Photo: Black Rainbows
Βέβαια, το στίγμα θα έφτανε στην κορύφωσή του με την εμφάνιση των 1000MODS στη μεγάλη σκηνή, όλοι και όλες το γνωρίζαμε αυτό και τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Με σαφώς βελτιωμένο ήχο στον χώρο και με τη φόρα του νέου τους πονήματος “Repeated Exposure to…”, μας έδωσαν μια γεύση για το τι επακολουθεί.
Πλέον, οι 1000mods έχουν καινούριο τρόπο να ανοίγουν τις συναυλίες τους και αυτός ονομάζεται “Above179”, ήτοι έναρξη κατεδαφίσεων από νωρίς. Η 75λεπτη εμφάνισή τους στο Desertfest Athens ήταν κάτι σαν best-of, με το “Road to Burn”, το “Claws”, το “Low”, το “El Rollito”, το “Vidage” και το “Super Van Vacation” από τα “παλιά”, συνεπικουρούμενα από τα φρέσκια “Loose” και “On a Stone”. Από το ισιάδι ως τα συντρίμμια, 1000 Μόδια δρόμος.
Photo: 1000mods
Η αυλαία της 1ης ημέρας, πάντως, δεν είχε πέσει ακόμα, αφού οι πολυαγαπημένοι RED FANG επέστρεφαν στην Αθήνα με νέο υλικό, από το άλμπουμ “Only Ghosts” που έρχεται εντός ολίγων ημερών, μαζί φυσικά με όλα εκείνα τα… άσματα που τους έχουν αναγάγει σε “must see” live μπάντα.
Από τις πρώτες νότες του “Wires”, το κουαρτέτο από το Portland, με λίγο απομακρυσμένο, η αλήθεια είναι, τον Bryan Giles στα δεξιά της σκηνής, ξεκίνησε να γκρεμίζει ό,τι είχαν αφήσει όρθιο προηγουμένως οι 1000mods, σε ένα “double-bill” που, όπως ήταν φυσικό, άφησε το κοινό λαχανιασμένο, ιδρωμένο και άκρως ευτυχισμένο.
Πώς να γίνει διαφορετικά, όταν ανάμεσα σε όλα, έχουν προηγηθεί το “Blood Like Cream”, το “Hank Is Dead” και το τελείωμα με το… all-time classic “Prehistoric Dog”, που μάλλον πέταξε κάτω με μανία και την τελευταία πέτρα που είχε απομείνει στην Ιερά Οδό.
Photo: Red Fang
Συνοπτικά, λοιπόν, τα highlights της 1ης βραδιάς, με σειρά εμφάνισης:
• Ο όλεθρος των Sadhus (The Smoking Community).
• H σαρωτική εμφάνιση των Black Rainbows.
• Οι 1000mods που (sic) νοστιμεύουν όσο παλιώνουν.
• Οι τέσσερις σωματοφύλακες Red Fang σε παράδοση συναυλιακών σεμιναρίων.
Photo: 1000mods
Day 2
Η 2η ημέρα του DESERTFEST ATHENS είχε να ξεπεράσει τα εμπόδια της ακύρωσης από την πλευρά των Colour Haze, των Elder και των Cough, λόγω της προαναφερόμενης απεργίας.
Παρόλα αυτά, με τον ήχο στη μεγάλη σκηνή να βρίσκεται αυτή τη φορά σε υψηλά επίπεδα ποιότητας από την αρχή έως το τέλος, με το κοινό να συρρέει μαζικά, ίσως αντίθετα από τις προβλέψεις, και με το τρίπτυχο My Sleeping Karma - Pentagram - Karma to Burn να μας προσφέρει μεγαλειώδεις στιγμές, το Σάββατο ήταν αυτό που “επικράτησε” στα σημεία έναντι της Παρασκευής.
Photo: Pentagram - “Relentless Ghouls”
Η έναρξη της 2ης ημέρας έγινε στη μικρή σκηνή από τους OMEGA MONOLITH, που κλήθηκαν να καλύψουν, στο ποσοστό που τους αναλογούσε, τα κενά που δημιουργήθηκαν. Όχι μόνο τα κατάφεραν λοιπόν, αλλά απέδειξαν γιατί στο είδος τους είναι μοναδικοί στην Ελλάδα, με ένα ενιαίο set που μας κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον, έχοντας ως κορυφαία στιγμή το εκπληκτικό “The Time Has Come”.
Όταν, δε, σε συνδυασμό δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας από τη σειρά από πεταλάκια που είχαν στηθεί στη σκηνή και από τη διάφανη κιθάρα του Τάκη Σαμόλη, μαζί με το λιτό, αλλά “ογκολιθικό” drum kit του Αλέξη Ταμπακάκη, τότε αναμφίβολα η μέρα ξεκινούσε περίφημα.
Photo: Omega Monolith
Λίγη ώρα μετά, στη μικρή σκηνή ανέβαιναν οι BLACK HAT BONES, με υλικό από την καινούρια τους δουλειά η οποία βρίσκεται στα σκαριά. Από τις αρκετές φορές που τους έχω παρακολουθήσει, η αλήθεια είναι ότι αυτή μου προσέφερε τις λιγότερες συγκινήσεις, είτε γιατί το stage δεν ήταν όσο ευρύχωρο απαιτείται για τη σκηνική παρουσία των τριών μπροστά, ειδικά του Bob, είτε γιατί τα καινούρια τους τραγούδια δεν εκπέμπουν την ίδια εκρηκτικότητα και “αλητεία”.
Παρόλα αυτά, στο κλείσιμο με το “High Gain Devil Rockers” και με ένα νέο κομμάτι του οποίου τον τίτλο δυστυχώς δεν συγκράτησα, οι Black Hat Bones έφεραν δονήσεις στον 4ο όροφο του Gazi Music Hall.
Photo: Black Hat Bones
Μετά από το 45λεπτο κενό στο πρόγραμμα λόγω των ακυρώσεων, η πρώτη εμφάνιση της ημέρας απέναντι, στην Ιερά Οδό, ανήκε στο αποκλειστικό, για την Αθήνα, set των PENTAGRAM υπό τον διακριτικό τίτλο “Relentless Ghouls”, εξ ου και το μακάβριο μακιγιάζ των μελών του εμβληματικού γκρουπ πάνω στη σκηνή.
Αν έγραφα σε αγγλόφωνο site, θα εξομολογούμουν πως “I was never really into Pentagram”, μιας και στουντιακά τους θεωρώ αρκετά ανιαρούς, όμως – και εδώ έρχεται ένα spoiler alert – με τη δεύτερη, “κανονική” τους εμφάνιση εντός της ημέρας, θα μου αποδείκνυαν με τον πλέον ηχηρό τρόπο, ότι στις ζωντανές τους εμφανίσεις είναι άπαιχτοι. Mάλλον τούτο το set, που επίσης κλήθηκε να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες, ήταν απλά ένα ζέσταμα.
Photo: Pentagram - “Relentless Ghouls”
Η επιστροφή μας στη μικρή σκηνή έγινε για λογαριασμό των STEAK, στους οποίους, μάλιστα, συμμετέχει ο Reece Tee, εμπνευστής του Desertfest.
Ο 4ος όροφος ήταν πιο γεμάτος από ποτέ, σε κάποια φάση μάλλον δεν έπεφτε καρφίτσα, και όσο το Λονδρέζικο κουαρτέτο “τα έσπαγε” ανάμεσα σε strobe lights και καπνούς, τόσο μας προετοίμαζε για όσα θα επακολουθούσαν στη μεγάλη σκηνή της Αθηναϊκής έκδοσης του φεστιβάλ.
Photo: Steak
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να αναφέρω ότι αν μία εμφάνιση περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία στη 2η ημέρα του Desertfest Athens, αυτή ήταν των MY SLEEPING KARMA. Η δικαίωση φάνηκε να έρχεται από τις πρώτες κιόλας νότες και διήρκεσε για 60 λεπτά, δυστυχώς χρόνος αρκετά περιορισμένος για να χορτάσεις το μεγαλείο της Γερμανικής instrumental rock μπάντας.
Εκστασιασμένοι από την αποθεωτική υποδοχή του κοινού, με ήχο-καμπάνα και με τρομερό δέσιμο μεταξύ τους, δείγμα του οποίου ήταν τόσο ο εναγκαλισμός πριν από την έναρξη της συναυλίας τους, όσο και η “αλά μπάσκετ” συχνή ανταλλαγή συγχαρητηρίων, οι My Sleeping Karma μάς καθήλωσαν, ειδικά με το “23 Enigma”, το “Ephedra” και το “Ahimsa”, και μάλλον λίγα λέω.
Άξιο αναφοράς, επιπλέον, το γεγονός πως στα keyboards συναντήσαμε τον Rene, τεχνικό ήχου της μπάντας, ο οποίος ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω στον ρόλο του.
Photo: My Sleeping Karma
Όμως, αδιαφιλονίκητοι headliners της βραδιάς, ήταν οι PENTAGRAM. Το έλεγε η ιστορία τους, το έλεγαν τα αμέτρητα μπλουζάκια που ξετρύπωνες μέσα στο κοινό και εντέλει, το έλεγε και η εμφάνισή τους, με έναν όγκο στον ήχο που μετέτρεπε τα τραγούδια τους σε πολιορκητικό κριό.
Μπορεί η, προ μόλις λίγων ωρών, extra εμφάνισή τους στο Desertfest Athens να πέρασε και να “μην ακούμπησε”, πάντα προσωπικά μιλώντας, όμως αυτό εδώ το 70λεπτο, σίγουρα θα το θυμάμαι για πολύ καιρό.
Photo: Pentagram
Η έναρξη με το “Death Row” έφερε τον πρώτο χαμό μέσα στην Ιερά Οδό, αλλά όσο περνούσε η ώρα, τόσο το “φαινόμενο” γιγαντωνόταν, ειδικά στο “Dying World” και το “Relentless”.
Ο μάγος Bobby Liebling να κάνει τα δικά του, ο Greg Turley να μας χτυπάει στην καρδιά με τις μπασογραμμές του, ο Victor Griffin να ρίχνει κεραυνούς με την κιθάρα και ο “Minnesota” Pete Campbell να βομβαρδίζει το drum kit. Κουβέντες χιλιοειπωμένες μεν, που αντικατοπτρίζουν την πλήρη αλήθεια για την εμφάνιση των Pentagram, δε.
Κερασάκι στην τούρτα, η παράσταση στο κλείσιμο με το “20 Buck Spin”, όπου ο ασταμάτητος Griffin έφτασε λίγο πριν να αλλάξει την Ιερά Οδό όπως την ξέραμε, την ώρα που ο Liebling κειτόταν “νεκρός” και o Turley τον μετέφερε παραπέρα. Έπος, από τις φορές που μια μπάντα σού αλλάζει εντελώς άποψη με την ισοπεδωτική της εμφάνιση.
Photo: Pentagram
Παρόλα αυτά, η 2η ημέρα του Desertfest Athens δεν είχε ακόμα τελειώσει, μιας που όταν στο bill υπάρχουν οι λέξεις KARMA TO BURN, πάντα στήνονται εργασίες ανοικοδόμησης. “62”, “19”, “34”, “32”, “20”, όποιο νούμερο και να επιλέξεις, το αποτέλεσμα είναι ίδιο και εκκωφαντικό.
Στα αξιοσημείωτα της εκπληκτικής, όπως πάντα, εμφάνισης των Karma to Burn, η αφιέρωση του άρχοντα των riffs William Mecum με το “15” στο An Club, σπίτι τους εδώ στην Ελλάδα, ενώ υπενθύμιση πως μαθήματα ντραμς παραδίδονται από το “χταπόδι” Evan Devine σε κάθε συναυλία των Αμερικανών.
Photo: Karma to Burn
Με την ώρα να έχει φτάσει 02:00 και το κοινό να μεταφέρεται στη μικρή σκηνή για λογαριασμό της σύμπραξης AUTOMATON και DR. SPACE (από τους Øresund Space Collective), ο τελευταίος συρμός του μετρό με καλούσε, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για το τελευταίο act του Desertfest Athens.
Κάνοντας μια μίνι επισκόπηση στη διαδρομή, αυτά που χωρίς αμφιβολία και δεύτερη σκέψη είχα να ξεχωρίσω από τη 2η ημέρα, ήταν τα παρακάτω:
• Οι Omega Monolith να μας υπνωτίζουν και να μας ξυπνούν βάρβαρα, όχι πάντα με αυτή τη σειρά.
• Οι My Sleeping Karma να μας πιάνουν αιχμάλωτους.
• Οι Pentagram να συντηρούν τον μύθο τους και να αποκτούν ακόμα έναν οπαδό για τις συναυλίες τους.
• Οι Karma to Burn να δείχνουν πώς με μια απλή εργαλειοθήκη – κιθάρα, μπάσο, τύμπανα – μπορείς να χτίσεις ουρανοξύστη.
Please wait...