Αν κάποι@ έπρεπε να επιλέξει δύο ονόματα από το line-up για να φτιάξει το πιο ταιριαστό ζευγάρι, αυτά θα ήταν σίγουρα οι NOISE FIGURES ως opening act και οι Brian Jonestown Massacre ως headliners.
Το δίδυμο του Γιώργου Νίκα και του Στάμου Μπάμπαρη, που παίζουν ντραμς/κιθάρα και αμφότεροι τραγουδούν, είχε μια παρουσία γεμάτη ένταση στην Πλατεία Νερού, με κομμάτια όπως το “Shoot the Moon”, το “Don’t Throw Your Hand”, το “Run”, το “Black Caravan” και, φυσικά, το “Rollin’”. Απλά, θαυμάσιοι.
Photo: The Noise Figures
Ανταπόκριση από όλες τις ημέρες του RELEASE ATHENS 2016 στο i-JUKEBOX.gr (διαβάστε ΕΔΩ)
Γεμάτη ένταση ήταν, όμως, και η εμφάνιση των CLOSER, ενός πολύ σημαντικού ονόματος της εγχώριας ροκ σκηνής, που μόλις επέστρεψαν στη δισκογραφία, μετά από 10 χρόνια σιγής. Και το “μόλις” χρησιμοποιείται κυριολεκτικά, μιας και παράλληλα με την εμφάνισή τους στο Release Athens, ξεκίνησε η διάθεση και του “Renaissance”, πρώτου από τα τρία συνολικά EPs που θα κυκλοφορήσουν.
Με την προσέλευση του κόσμου να είναι σαφώς - και αναμενόμενα - μεγαλύτερη από τις προηγούμενες δύο ημέρες, ειδικά στις απογευματινές ώρες, οι Closer παρουσίασαν παλιότερες και νέες τους στιγμές, από τις οποίες ξεχώρισε το εξαιρετικό ομότιτλο “Renaissance”.
Photo: Closer
Κάπου εκεί, είχε έρθει η ώρα για τους SLOWDIVE, η οποία αποδείχθηκε πολυαναμενόμενη, μιας που ειδικά στις μπροστινές σειρές, η υποδοχή σε τραγούδια όπως το “Catch the Breeze”, το “Crazy for You”, το “Dagger” και το “When the Sun Hits”, ήταν θερμότατη.
Ο ήλιος, πάντως, δεν χτυπούσε εκνευριστικά όπως τις προηγούμενες ημέρες, αντιθέτως ένας ωραιότατος συνδυασμός από σύννεφα και θαλασσινή δροσιά είχε απλωθεί στην Πλατεία Νερού, δημιουργώντας ένα σκηνικό άκρως ταιριαστό με τους ήχους των Slowdive, που μετά από δύο δεκαετίες, ετοιμάζονται και αυτοί να επιστρέψουν στη δισκογραφία. Η ευχή τους να επισκεφθούν σύντομα ξανά την Ελλάδα, σίγουρα ανταποδίδεται και από εμάς.
Photo: Slowdive
Αφού είχε ήδη βραδιάσει και το φως των προβολέων είχε αντικαταστήσει το οποιοδήποτε ηλιακό, τι καλύτερο από μια μπάντα-συνώνυμο του σύγχρονου psych rock. Οι BRIAN JONESTOWN MASSACRE, με ένα μπαούλο δισκογραφία από πίσω, από την οποία ποτέ δεν γνωρίζεις τι θα διαλέξουν για μια συναυλία τους, έκαναν μια επιβλητική επιστροφή στην Ελλάδα για λογαριασμό του Release Athens, το οποίο δικαιώθηκε πλήρως και για αυτή του την επιλογή.
Βέβαια, πλην των τραγουδιών (συγκράτησα το “Geezers” και, με επιφύλαξη, τα “When Jokers Attack”, “Pish”, “Short Wave” και “Goodbye (Butterfly)”), καθώς και της πάντα ιντριγκαδόρικης παρουσίας του Anton Newcombe, το ενδιαφέρον του κοινού ήταν μόνιμα στραμμένο και προς τον “τύπο με το ντέφι”, ήτοι τον Joel Gion, που προσδίδει αυτό το απαραίτητο αλατοπίπερο στους Brian Jonestown Massacre. Κατά τα άλλα, psych rock όπως πρέπει να είναι, όμορφες μελωδίες, να χάνεσαι και να ταξιδεύεις μαζί τους. Ειδικά όταν είσαι δίπλα στη θάλασσα.
Photo: The Brian Jonestown Massacre
Εντάξει, λοιπόν, είχαμε δει και ακούσει τέσσερα εξαιρετικά “εισαγωγικά”, όμως, μη γελιόμαστε, το πλήθος που συνέρρευσε στο Φάληρο, είχε ήδη μαγευτεί από την PJ HARVEY, χωρίς καν να την έχει παρακολουθήσει.
Δεν γνωρίζω κατά πόσο η ίδια αποδέχεται σε βάθος τον χαρακτηρισμό “συνέχεια της Patti Smith”, αλλά, πραγματικά, ήταν στιγμές κατά τη διάρκεια του Release Athens που μου ερχόταν ακριβώς αυτό στο μυαλό.
Photo: PJ Harvey
Αρχικά, θα πρέπει να αναφερθεί ότι δεν είναι σωστό να μιλάμε για “συναυλία της PJ Harvey”, αλλά για παράσταση. Παράσταση σκηνοθετημένη με κάθε λεπτομέρεια, από τον Ian Rickson, με διακοπή ανάμεσα στα τραγούδια και μια πολυμελή μπάντα επί σκηνής, την οποία η Βρετανή ερμηνεύτρια παρουσίασε κατά τη διάρκεια της βραδιάς.
Μέσα σε αυτή την μπάντα, μεταξύ άλλων, συναντούμε, φυσικά, τον John Parish, καθώς και τον Mick Harvey, συνοδοιπόρο του Nick Cave για δεκαετίες ολόκληρες, τον Alain Johannes, που έχει συνεργαστεί με Queens of the Stone Age, Mark Lanegan και όχι μόνο, τον James Johnston, ιδρυτή των Gallon Drunk και πρώην μέλος των Nick Cave and the Bad Seeds, και τον Terry Edwards, στο βιογραφικό του οποίου βρίσκουμε επίσης τα ονόματα των Gallon Drunk και του Nick Cave, αλλά και των Tindersticks και Jesus and Mary Chain.
Photo: PJ Harvey
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η συγκεκριμένη παράσταση της PJ Harvey ήταν καθηλωτική. Όχι, δεν έγινε κάποιου είδους χαμός, δεν υπήρξε χορός, ξεσηκωμός ή κάτι παρεμφερές. Αρκούσε μόνο να παρακολουθείς τα μάτια της, τις κινήσεις της, την εκφραστικότητά της, κάτι στο οποίο βοηθούν τα μέγιστα οι καθιερωμένες γιγαντοοθόνες στα φεστιβάλ. Και βέβαια, να ακούς τη φωνή της.
Aπό την άλλη, η κυκλοφορία ενός νέου δίσκου από τη Βρετανή καλλιτέχνιδα, ειδικά όταν έχει μεσολαβήσει μια 5ετία από την προηγούμενή της δουλειά, είναι από μόνη της γεγονός. Οπότε, έχοντας το “The Hope Six Demolition Project” στο ένα χέρι και επιλεγμένες στιγμές από τη δισκογραφία της στο άλλο, η Polly Jean επέστρεψε στην Αθήνα μετά από αρκετά χρόνια, για μια από τις, αναμφίβολα, σημαντικότερες μουσικές συνάξεις της χρονιάς.
Photo: PJ Harvey
Η μπάντα της PJ Harvey και η ίδια ανέβηκαν σταδιακά στη σκηνή, με το “Chain of Keys” να ηχεί ως εισαγωγή. Ακολούθησαν το “The Ministry of Defence” και το “The Community of Hope”, ενώ λίγο αργότερα θα ερχόταν η εξαιρετική ερμηνεία της 46χρονης καλλιτέχνιδας στο “The Glorious Land” και το “Medicinals”, το “Dollar, Dollar” για τα παιδιά των φαναριών, το “The Wheel” για τα χαμένα παιδιά των μεταναστών, καθώς και το διάσημο “Down by the Water”.
Όταν, πάντως, η PJ Harvey τραγούδησε το “Τo Bring You My Love”, τα πάντα σταμάτησαν να κινούνται στην Πλατεία Νερού και χιλιάδες μάτια καρφώθηκαν πάνω της. Απίστευτη ερμηνεία.
Photo: PJ Harvey
Φτάνοντας προς το τέλος της μοναδικής αυτής παράστασης, η πολυμελής ορχήστρα επέστρεψε στη σκηνή για δύο στιγμές από το παρελθόν, το “Working for the Man” και το “A Perfect Day Elise”.
Με σχεδόν 20 τραγούδια στο Release Athens, δεδομένο περιορισμένο χρόνο εμφάνισης στα φεστιβάλ και μια δισκογραφία που περιέχει πολλά διαμάντια, δεν νομίζω να χωρούν συζητήσεις περί setlist και διάρκειας. Όλα ήταν υπέροχα, αρχής γενομένης από την ίδια την Polly Jean Harvey.
Please wait...