Για όσους/ες δεν γνωρίζουν τι εστί Merlin’s Music Box, να πω ότι πρόκειται κατά την ταπεινή μου γνώμη, για ένα εκ των δύο κορυφαίων μουσικών (και όχι μόνο) fanzines που κυκλοφόρησαν ποτέ στην Ελλάδα (το άλλο ήταν το “Στις Σκιές του Β’23”). Το Merlin's, σε εποχές που δεν υπήρχε ίντερνετ, ήταν πραγματικά μια τεράστια πηγή πληροφόρησης γύρω από τις νέες κυκλοφορίες underground δίσκων από τον Rock ‘n’ Roll πλανήτη, γνωρίζοντάς μας ταυτόχρονα και μπάντες που πολύ αργότερα έγιναν παγκόσμια γνωστές.
Προσωπικά οφείλω πάρα πολλά στο συγκεκριμένο fanzine γιατί μου μάθαινε όλες αυτές τις υπέροχες μπάντες που δεν έβρισκαν ούτε μισή στήλη αναφοράς στον mainstream μουσικό τύπο της εποχής. Υπεύθυνοι για αυτό το μικρό θαύμα ήταν οι Γιάννης Καστανάρας και Μιχάλης Τζάνογλος (και να με συγχωρούν οι τότε συντελεστές αν ξεχνώ κάποιον/α από αυτούς).
Τα χρόνια πέρασαν, το Merlin’s μπορεί να σταμάτησε να κυκλοφορεί, αλλά σήμερα συνεχίζει να βρίσκεται στις τσιμεντένιες ρωγμές της μητρόπολης σαν ηλεκτρονικό περιοδικό (site) κάνοντας ταυτόχρονα ένα βήμα παραπάνω: Αυτό της διοργάνωσης συναυλιών. Και η ιστορία θα γράψει ότι μία από αυτές τις συναυλίες ήταν και το live των Beggars και των Rosewood Brothers.
Το live άνοιξαν οι ROSEWOOD BROTHERS, ένα από τα καλύτερα και πιο ελπιδοφόρα ελληνικά μουσικά σχήματα. Η μουσική τους, βασισμένη κατά κύριο λόγο στο southern ηλεκτρικό blues, με μεστές και άρτιες συνθέσεις, μας φανέρωσε μια μπάντα που όχι μόνο ξέρει να παίζει αλλά και αξίζει την προσοχή μας παραπάνω από μια απλή αναφορά ως support σχήματος.
Μια μπάντα που μέσα σε σχεδόν μία ώρα μάς ταξίδεψε μέσω των αχανών επαρχιακών δρόμων του Αμερικανικού νότου στα έλη του Μισισίπι και τον απόηχο των blues αναστεναγμών των φυτειών της Αλαμπάμα. Κι αν όλα αυτά σας μοιάζουν υπερβολικά, δεν έχετε παρά να το διαπιστώσετε μόνοι/ες σας την επόμενη φορά που τα μάτια σας θα πέσουν πάνω σε κάποιο live τους.
Ακολούθησε η απαραίτητη παύση και τη σκηνή κατέλαβε το power trio των BEGGARS. Μπορεί να τους άκουγα “ζωντανά” για πρώτη φορά, αλλά από το πρώτο riff ένιωσα ότι γνωρίζω απ’ έξω τα κομμάτια τους, σαν να τους είχα ακούσει δεκάδες φορές, κι αυτό έχει να κάνει με το αγνό αλήτικο rock 'n' roll τους.
Ήταν πραγματικά μια έκρηξη αδρεναλίνης μετά και το mid tempo ζέσταμα των Rosewood Brothers. Σαν το κορμί να ήταν μία μηχανή που έχει ανάγκη να πατήσεις τσίτα το γκάζι για να μπορέσει να απελευθερωθεί από τους κανόνες ομαλής κυκλοφορίας.
Έχω ξαναγράψει ότι η μουσική δεν περιγράφεται με λόγια, όσο άρτια και να κατέχει κάποιος/α τον χειρισμό του γραπτού λόγου. Τα συναισθήματα που κατακλύζουν το είναι μας και η αδρεναλίνη που τρέχει στο νευρικό μας σύστημα στο άκουσμα μιας σαρωτικής μπασογραμμής, ενός καταιγιστικού drum beat κι ενός γεμάτου κιθαριστικού riff, και -σε δύο κομμάτια- η συμμετοχή ενός σαξοφώνου που απομυθοποιεί τον εαυτό του ως jazz όργανο, ισούνται με το δέος της παρακολούθησης ενός τυφώνα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Και μπορεί από τυφώνες να μη γνωρίζουμε στην μικρή αυτή γωνιά του πλανήτη, αλλά μπάντες σαν τους Beggars μαρτυρούν με τον καλύτερο τρόπο ότι γνωρίζουμε από rock ‘n’ roll, έστω και ως μειοψηφία μέσα στη χωματερή της ελληναράδικης λούμπεν “κουλτούρας”, του λαϊκοπόπ αυτισμού, της “μαγκιάς” της χαρτοπετσέτας και του αισχρού σεξισμού της ανάδειξης της γυναίκας ως γκροτέσκο αξεσουάρ του “ανέβα στο τραπέζι μου”.
Ευτυχώς για τις ψυχές μας, υπάρχει και ένας άλλος κόσμος στη μουσική, ο οποίος είναι εκεί και μας καλεί να πάρουμε μέρος στην ξέφρενη κούρσα του μέχρι την τελική κατάληξη που είναι η εξιλέωσή μας.
Κι αν όλα αυτά που διαβάζετε σας ακούγονται σαν βαρύγδουπες ακαδημαϊκές φράσεις, κρατήστε την τελευταία φράση αυτής της ανταπόκρισης: Μιλάμε για rock ‘n’ roll αλητεία, έτσι όπως μας τη δίδαξαν οι Motörhead - και αυτό από μόνο του αρκεί για να μη διαβάσετε όλα τα παραπάνω.
Please wait...