i-JUKEBOX.gr

Το πρόγραμμα τηρήθηκε εξαρχής και στις 21:30 εμφανίστηκαν πρώτοι οι 7-ODDS, που δεν έχασαν καμία ευκαιρία να μας βάλουν στην πρίζα με το garage punk τους. Παρουσίασαν ολόκληρο το EP “People Wanna See” καθώς και καινούριο υλικό, ταρακουνώντας μας κυρίως με το “Dusty Roads” και το “Alley Walk”, και κάνοντάς μας να τους χαζεύουμε στο “Run to Your Mama” των Goat, με το θεσπέσιο δικό τους κιθαριστικό σόλο.

Ο ήχος ήταν κρύσταλλο, όπως σε όλη τη βραδιά, τα πλήκτρα ο θεμέλιος λίθος των όσων ακούγαμε, το θέρεμιν προσέθετε εξωγήινο συναίσθημα και με λίγα και απλά λόγια, οι 7-Odds έδειξαν από τη “σέντρα” της συναυλίας ότι δεν είχαμε κάνει καθόλου άσχημα που επιλέξαμε να περάσουμε τη νύχτα της Παρασκευής στο Gagarin.

Photo: 7-Odds

Ακολούθησαν οι MR. HIGHWAY BAND με την ωραιότατη heavy Americana τους και αυτά τα ρημάδια τα riffs που επιβεβαιώνουν για ποιον λόγο η ροκ είναι μια από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις της ανθρωπότητας. Βέβαια, “κομμάτι” των Mr. Highway Band είδαμε ξανά μόλις πρόσφατα, εκείνη τη φορά, βέβαια, ερμηνεύοντας Ramones για την αντίστοιχη βραδιά-αφιέρωμα στους τεράστιους punkers.

Το ξεκίνημα στο Gagarin έγινε με δύο νέα κομμάτια, από το 3ο άλμπουμ τους που βρίσκεται στα σκαριά, ενώ στη συνέχεια ακούσαμε γνώριμες στιγμές, όπως το “No One Can Bring Me Down”, το κορυφαίο “Overdose” και το “Revolution”. Άξιοι πρεσβευτές, και αυτοί, της εγχώριας σκηνής, σέρβιραν νοστιμότατο μεζέ για το κυρίως πιάτο του τραπεζιού.

Photo: Mr. Highway Band

Όταν μιλάμε, βέβαια, για BIG NOSE ATTACK, στο τραπέζι δεν μπορεί να βρίσκεται τίποτα άλλο από πίτσες και μακαρονάδες, και μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Σκοπός αυτής της μάζωξης ήταν να εορταστεί με κάθε επισημότητα η κυκλοφορία του “69”, το οποίο ακούσαμε σχεδόν στο σύνολό του, όμως επειδή κάθε σόου πρέπει να αρχίζει σωστά, έπρεπε να κάνουμε πρώτα όλοι ένα yo με Wu-Tang Clan να παίζουν από τα ηχεία.

Με το που βγήκαν τα αδέρφια Boogieman και Little Tonnie στη σκηνή, έπιασαν για αρχή, όπως πάντα, το “A Bite to Eat”, και εμείς πιάσαμε για μία ακόμη φορά τα μαλλιά μας, για το πώς η κιθάρα του Γιώργη του ψηλού ακούγεται σαν κιθάρα και μπάσο μαζί.

Photo: The Big Nose Attack

O φόρος τιμής προς τον θεό Jimi έγινε με το “Foxey Lady”, κάπου εκεί ήρθε να κολλήσει άψογα και το “Special Sauce Called Love”, ενώ μετά από ένα σφηνάκι Jack στην υγειά του Lemmy και λίγο πριν μας αποχαιρετήσουν, τα Μπραχάμι brothers γύρισαν πίσω στο 1929, έπιασαν το τζαμάρισμα στο “Wild Cherry” και ορκίζομαι ότι σε εκείνο το σημείο είδα κάτι φλόγες να πετάνε από την κιθάρα και τα τύμπανα.

Χωρίς διπλό encore δουλειά δεν γίνεται, οπότε οι Big Nose Attack ξαναβγήκαν, αρχικά με το “Don’t Look Back” συνοδεία θέρεμιν και ακολούθως με το “all-time classic” τους “Down with Me”, ενώ μετά από τη δεύτερη επιστροφή τους πάνω στη σκηνή, που αφιερώθηκε σε Mr. Highway Band και 7-Odds, μας έστειλαν σπίτια μας αναρωτώμενους τι διάολο άλλο θα βρει ο Boogieman για να βγάλει κιθαριστικούς ήχους. Ποιος ξέρει, μετά από το πλαστικό γιουκαλίλι με ενσωματωμένο μικρόφωνο, σειρά μπορεί να έχουν τίποτα ωμά μακαρόνια.

Photo: The Big Nose Attack

Με τους Big Nose Attack περνάς πάντα όμορφα, αφού έρχονται να σου θυμίσουν ότι μπορεί η μουσική να διένυσε αρκετά μίλια από τον Robert Johnson στον Jimi Hendrix και από τον θεό της κιθάρας στο σήμερα, όμως δεν παύει να παραμένει μία και ανεκτίμητη.