Οι πόρτες άνοιξαν στις 20:00 και ο λίγος κόσμος άρχισε σιγα-σιγά να μπαίνει στο μαγαζί. Στις 21:00 βγήκε στην σκηνή η ΕΛΕΝΑ ΜΑΛΑΜΟΥ μαζί με την κιθάρα της για να μας κρατήσει παρέα για το πρώτο μισάωρο, όπου μας έπαιξε κάποιες διασκευές καθώς και ένα δικό της κομμάτι. Ξεκίνησε με το “Road Trippin’” και από την αρχή κιόλας μου έκανε πολύ καλή εντύπωση καθώς η φωνή της έφτανε άψογα την τονικότητα που έπρεπε. Στην συνέχεια ακούσαμε το “Diamonds and Rust”, το “Dust in the Wind”, μια διασκευή από Johnny Cash και το αγαπημένο της κομμάτι, όπως μας είπε, το “The Sound of Silence”.
Στο ενδιάμεσο των κομματιών μας μίλησε λίγο για την προσωπική της γνωριμία με τον Daniel και μας ανέφερε ότι είναι ένα άτομο που δίνει ευκαιρίες στους νέους καλλιτέχνες καθώς το ίδιο έκανε και στην ίδια κάποτε. Φάνηκε να του έχει ιδιαίτερη εκτίμηση σαν άνθρωπο και καλλιτέχνη καθώς τον ευχαρίστησε πάνω στην σκηνή για τις ευκαιρίες που τις έχει δώσει. Από την μεριά μου θα συμφωνήσω με το γούστο του Daniel καθώς αυτό που άκουσα από την Έλενα ήταν λίγο και καλό, όπως πρέπει να είναι!
Photo: Έλενα Μαλάμου
Στην συνέχεια πήραν τα μικρόφωνα οι THE DELAY, μια Alternative Pop - Rock μπάντα αποτελούμενη από τρία μέλη - μπάσο, κιθάρα-φωνή, drums- η οποία μας ψυχαγώγησε για την επόμενη ώρα με ένα γεμάτο setlist από 13 κομμάτια, κάποια δικά τους και κάποιες διασκευές.
Ξεκίνησαν με το “Come Together” από The Beatles, ακολούθησαν τα “Maybe Tomorrow” από Stereophonics, “Stevie” από Kasabian, “Standing Next to Me” από The Last Shadow Puppets, “Looking for a Girl with a Washing Machine” από Big Sleep, και επίσης το αγαπημένο μου “Blackfield” από την ομώνυμη μπάντα, το οποίο χάρηκα υπερβολικά πολύ όταν άκουσα, καθώς δεν το περίμενα μέσα στο setlist τους και μπορώ να πω ότι το εκτέλεσαν αξιοπρεπέστατα.
Στο ενδιάμεσο κάποια από τα δικά τους κομμάτια ήταν τα “Perfect Lie”, “Framed”, “No Fault on Me”, για τα οποία μπορώ να πω ότι αυτό που άκουσα μου άρεσε παρόλο που δεν ακούω γενικά τόσο το είδος της μπάντας και κυρίως με τράβηξε το πόσο χαρούμενοι ήταν πάνω στην σκηνή, δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό.
Photo: The Delay
Τέλος, η στιγμή που όλοι περιμέναμε… Ένα γεμάτο μαγαζί να περιμένει τον DANIEL CAVANAGH να ανέβει στην σκηνή για ένα μουσικό ταξίδι παρέα με την νοσταλγία από τα κομμάτια των Anathema, την ιδιαίτερη φωνή και την ακουστική κιθάρα του.
Λίγο πριν ξεκινήσει το λάιβ ακουγόταν για αρκετή ώρα να παίζει ένα κομμάτι με πολύ ήρεμη μελωδία, το “Μoola Mantra” και καθώς ανέβηκε στην σκηνή περίμενε να τελειώσει το κομμάτι καθώς ταυτόχρονα το τραγουδούσε με κλειστά μάτια ο Daniel και μου έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να συγκεντρωθεί και να ηρεμήσει.
Ξεκίνησε με το “Wish You Were Here” από τους αγαπημένους Pink Floyd και το ταξίδι συνεχίστηκε ακόμα καλύτερα από ότι περίμενα. Ακολούθησαν κλασσικά και αγαπημένα κομμάτια των Anathema, το “Fragile Dreams”, το “Deep”, το “Temporary Peace”, το “Ariel”, όπως και διασκευές από Iron Maiden στο “Wasted Years” και Depeche Mode στο “Enjoy the Silence”. Στην συνέχεια ήρθαν τα “Inner Silence”, “One Last Goodbye”, “Are You There” και “The Exorcist”.
Photo: Daniel Cavanagh
Στο τέλος κάθε κομματιού μας ευχαριστούσε για την συμμετοχή μας και προσπαθούσε να μας κάνει ένα με την φωνή του, όχι μόνο να τον ακούμε. Ακολούθησε το “Untouchable, part 2”, όπου με την συνοδεία από τα πλήκτρα μας χώρισε γυναίκες με άντρες να τραγουδάμε σε κάθε στίχο αντίστοιχα και δημιούργησε ένα υπέροχο κλίμα μέσα στον χώρο, που προσωπικά το χάρηκα πολύ.
Όπως άρχισε, έτσι και τελείωσε λοιπόν, το μουσικό αυτό ταξίδι… “High Hopes” από Pink Floyd για κλείσιμο της βραδιάς. Ο Daniel έδειξε να το χάρηκε πολύ, όπως και το κοινό του. Μετά το τέλος της εμφάνισής του έμεινε για αυτόγραφα και φωτογραφίες με τους θαυμαστές του, αφού μας ευχαρίστησε επανειλημμένες φορές πριν κατέβει από την σκηνή.
Please wait...