Δεν υπερβάλλω ούτε υποκειμενολογώ, το επιβεβαιώνει το μικρό μεν αλλά φανατικό Αθηναϊκό κοινό που έδωσε εξαιρετικά τίμιο παρόν στο λάιβ. Πολλοί, υποψιάζομαι, μιλημένοι από την περσινή εμφάνιση τους στο Plisskën Fest που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, χτίζοντας την φήμη της μπάντας στην χώρα μας. Και φέτος, ήρθαν να την επισφραγίσουν.

Photo: Raketkanon

Λίγο πριν τις δέκα, πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι δικοί μας ONE LEG MARY (8/10)  με ήχο που κυμαίνεται μεταξύ math rock και post hardcore. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν διαδικτυακά τον πρώτο τους full length δίσκο “I, a Seawolf, a Madman”, από τον οποίο μας έδωσαν μια μικρή γεύση χωρίς να παραλείψουν παλιότερα κομμάτια αλλά και τραγούδια που ετοιμάζουν μελλοντικά.

Αισθάνομαι πως υπάρχει πιθανότητα να τους αδικήσω γιατί ήταν η πρώτη φορά που τους άκουσα λάιβ και θα προτιμούσα να τους ξαναδώ σε μια συναυλία πιο κοντά στο προσωπικό τους ηχόχρωμα. Πάντως, αυτό που ένιωσα ήταν ότι πρόκειται για πέντε τύπους πολύ δεμένους ηχητικά και καλοδουλεμένους με πολλά τεχνικά σημεία.

Κιθάρες με post metal επιρροές, στακάτα ντραμς και μπάσο που ξεφεύγει από τον συνηθισμένο συμπρωταγωνιστικό ρόλο. Επίσης, πολύ προσεγμένα φωνητικά που ντύνουν, με κομψοτεχνικό τρόπο στις εναλλαγές τους, μελωδίες και στίχους, δημιουργώντας το εσωστρεφές και καταγγελτικό, στα πλαίσια του αυτοπροσδιορισμού, σύμπαν των OLM.

Για τα πρακτικά, δύο τραγούδια που πραγματικά περίμενα να ακούσω ήταν τα “Parenting” και “Sun”. Δεν με απογοήτευσαν, χαρίζοντας μια πολύ ωραία στιγμή στο πρώτο και ένα δυναμικό encore για το δεύτερο, ακριβώς έτσι όπως χρειαζόμασταν.

Photo: One Leg Mary

Ακολούθησαν οι RAKETKANON (9/10) οι οποίοι έφτασαν νωρίς στο χώρο του Death Disco αφού πρώτα έκαναν την απαραίτητη βόλτα στη γύρω περιοχή, αγοράζοντας αναμνηστικά τα οποία δεν έχασαν την ευκαιρία να τιμήσουν. Η εμφάνιση μέλους με This is Sparta μπλούζα, λεμονί pattern μαγιό και σκουφάκι κάθε άλλο παρά απαρατήρητη δεν πέρασε.

Για να σοβαρευτούμε, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Δύσκολο να χαρακτηρίσεις την μουσική τους. Οι ίδιοι αρνούνται να συμπεριλάβουν τον ήχο τους σε οποιαδήποτε σκηνή και με το περιτύλιγμα του hardcore δηλώνουν ότι παράγουν ένα ιδιότυπο μίγμα sludge, πειραματικής drift με στοιχεία ψυχεδέλειας. Δεν θα διαφωνήσω. Θα προσθέσω μόνο λίγο progressive και πολύ noise.

Photo: Raketkanon

Με φρέσκο δίσκο, “RKTKN#2”, ως συνέχεια του πρώτου (“RKTKN#1”), και track list που εξαντλείται αυστηρά σε γυναικεία και ανδρικά ονόματα χωρίς καμιά περαιτέρω πληροφορία, σαν ημερολόγιο serial killer, έφτιαξαν ένα χαοτικό setlist που τα είχε όλα και όλους.

Ο Florent και ο Judith έδωσαν ραντεβού στο Ψυρρή, ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μας και χάρισαν εκρηκτικές στιγμές. Τα φωνητικά του Pieter-Paul Devos, άλλοτε υπόκωφα και άλλοτε κραυγαλέα, μέσα από παραμορφώσεις που έκανε ο ίδιος παίζοντας συνεχώς με την πεταλιέρα του έβγαιναν τόσο γοητευτικά όσο και παράξενα. Ντραμς εκκωφαντικά που μαρτυρούσαν heavy psychedelic  ψήγματα και μανιασμένα σύνθια που τρέλαιναν κάθε εγκεφαλικό κύτταρο.

Photo: Raketkanon

Γενικά, δεν νομίζω ότι στο συγκεκριμένο act έχει νόημα να μιλήσουμε για κορυφώσεις. Οι αξιώσεις της μπάντας έκαναν την μια ώρα και κάτι να περάσει πολύ γρήγορα κρατώντας σταθερή ένταση και πολύ κοπάνημα από τους από κάτω και όχι μόνο. Δεν ήταν μόνο οι φανς που λύσσαγαν φωνάζοντας αλλά και όλα τα μέλη, ανεξαιρέτως, όρμαγαν αιφνιδιαστικά προς το κοινό είτε για stage diving είτε για μια απλή γύρα ανάμεσα στον κόσμο.

Ο μεν vocalist έπεφτε στα πατώματα, σπαράζοντας κουλουριασμένος ενώ ο κιθαρίστας, Jef Verbeeck, σκαρφάλωνε στο ηχείο καταλήγοντας να το σακατέψει και να χρειαστούν ενισχύσεις για το κρατάνε σταθερό μέχρι τέλους. Αναμφίβολα, πρόκειται για εκπληκτικούς performers.

Photo: Raketkanon

Προς το encore (διπλό, για την ακρίβεια) δήλωσαν παρούσες η Anna και οι Suzanne, επιβεβαιώνοντας την κυκλοθυμική ιδιοσυγκρασία των RKTKN. Μελωδική, με βαρύ παίξιμο και καθαρά φωνητικά σε μια μακρόσυρτη εκτέλεση που σάρωσε η πρώτη, αντίθετα weirdo και πιο αλλοιωμένη με δαιμονισμένα riffs η δεύτερη. Σωστό.

Κακά τα ψέματα, δεν πρόκειται για σπάνιες μουσικές ιδιοφυίες ούτε για κάτι τόσο ξωτικό, τουλάχιστον στην έδρα τους. Οι τύποι είναι επαγγελματίες που γουστάρουν τρελά αυτό που κάνουν, ξέρουν πολύ καλά την μουσική τους έχοντας την συνταγή για απόλυτα κολληματικά κομμάτια και έχουν ορίσει τη σχέση που θέλουν με τον κόσμο τους, επενδύοντας σ’ αυτήν.  Όλα αυτά αρκούν για τους κατατάξουν στη λίστα με τις πιο δυνατές underground μπάντες της Ευρώπης, αυτή τη στιγμή.

Photo: Raketkanon

Ας σημειωθεί ότι η βραδιά έκλεισε με το συγκρότημα ν’ αράζει χαλαρά έξω από το μαγαζί, πρόθυμο να συζητήσει και να μοιραστεί τα ποτά του με τον οποιοδήποτε, υπογράφοντας παράλληλα cd και μπλουζάκια.

Τέλος, την αδικία δεν την θέλω και οφείλω να ομολογήσω ότι ο ντράμερ Pieter De Wilde δεν δίστασε να πέσει στα γόνατα και να μου φιλήσει τα πόδια ως ένδειξη συγγνώμης για την μελανιά που μου άφησε πηδώντας από πάνω μου σε μια από τις βουτιές του προς το κοινό!!! I’m a nice guy είπε και τον πιστεύω…

Εγώ, τώρα, τι να πω; Ξαναφέρτε τους.