i-JUKEBOX.gr

Γίνεται; Φυσικά και γίνεται, αν μιλάμε για τους εξαίρετους APOCALYPTICA, που σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Gagarin 205, ήρθαν για να παρουσιάσουν το νέο τους άλμπουμ “Plays Metallica Vol. 2”, που πλαισιώνει πλέον το “Plays Metallica by Four Cellos” από το μακρινό 1996, τότε που η έμπνευση και το ταλέντο των Φινλανδών μας είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό.

Σε αυτές τις σχεδόν τρεις δεκαετίες, κύλησε στο αυλάκι μπόλικο νερό, με τους Apocalyptica αρχικά να συνεχίζουν την ταύτισή τους με τους Metallica (και όχι μόνο), εν συνεχεία να “ανεξαρτητοποιούνται” και να παράγουν αποκλειστικά δική τους μουσική και φτάνοντας στο σήμερα, να επιστρέφουν στις ρίζες τους, αυτή τη φορά με ένα πιο ολοκληρωμένο στούντιο πρότζεκτ, όπου συναντάμε την guest συμμετοχή των ίδιων των James Hetfield και Robert Trujillo, αλλά και του Dave Lombardo, όπως και του Tye Trujillo, γιου του προαναφερόμενου μπασίστα της υπερμπάντας από την Καλιφόρνια.

Και ακριβώς επειδή το πρότζεκτ είναι πιο ολοκληρωμένο, ακόμα και στις live εμφανίσεις τους, τούτη τη φορά τα ντραμς ήταν από την αρχή του σόου αναπόσπαστο κομμάτι στη σύνθεση των Apocalyptica, με τον θηριώδη Mikko Kaakkuriniemi να φυλάει τα νώτα των Eicca Toppinen, Perttu Kivilaakso και Paavo Lötjönen, στην επιστροφή του γκρουπ από το Ελσίνκι μετά από 5 χρόνια στην Αθήνα (και έπειτα από 19 στο Gagarin).  

Μπορεί αναμφίβολα να είχε ένα σημαντικό ενδιαφέρον να δούμε τους Apocalyptica στον Λυκαβηττό όπως είχε αρχικά ανακοινωθεί, όμως η παρούσα τουλάχιστον συγκυρία μάλλον δεν σήκωνε κάτι τέτοιο, οπότε αντ’ αυτού, ο ιδρώτας έσταζε από το ταβάνι του Gagarin, όπως σε κάθε metal συναυλία που σέβεται τον εαυτό της (ασχέτως αν το κοινό ήταν σαφώς πιο πολυσυλλεκτικό).

Κατά τα άλλα λοιπόν, Metallica στο Gagarin; Κατά μία έννοια, ναι. Όταν ακούς το θρυλικό “The Ecstasy of Gold” του μαέστρου Ennio Morricone ως εισαγωγή, τι εικόνες, άλλωστε, φτιάχνει το μυαλό σου;

Από την αρχή όρθιοι οι τρεις βιρτουόζοι και φοβερό μπάσιμο με “Ride the Lightning” (σαφής η αναφορά στο μυθικό άλμπουμ του ’84 από τους Apocalyptica στο εξώφυλλο του νέου τους δίσκου), ενώ με “Creeping Death” και “For Whom the Bell Tolls”, το “... Lightning” είχε την τιμητική του στο ξεκίνημα της συναυλίας, αφού ενδιαμέσως ακούσαμε και το “Enter Sandman” και λίγο μετά το “Battery”.

Βέβαια, κατά τη διάρκεια του πιο ήρεμου “The Unforgiven II”, φάνηκε ότι κάποιοι είχαν έρθει στο Gagarin για να πουν τα νέα τους και όχι για να δουν το live, αλλά αυτό είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία, ενώ μετά από ένα σύντομο “drum battle” όπου την εμφάνισή του έκανε και ένας έξτρα περκασιονίστας, ο οποίος παρέμεινε και κατά τη διάρκεια του “Sad But True”, ήρθε μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, που δεν ήταν άλλη από το “St. Anger”, που πραγματικά δείχνει το άλλο επίπεδο στο οποίο έχουν φτάσει πλέον οι Apocalyptica τις διασκευές στους Metallica.

Οι στιγμές από το νέο τους άλμπουμ συνεχίστηκαν, μέσω του “The Four Horsemen” και του “Blackened”, το οποίο μάλιστα ο Perttu Kivilaakso ανέφερε πως ήταν το πρώτο που άκουσε ποτέ από Metallica (παρεμπιπτόντως, άλλο ένα highlight της συναυλίας και κομμάτι που ταιριάζει περίφημα στον τρόπο που οι Apocalyptica προσεγγίζουν τη μουσική των θρύλων της metal σκηνής), ενώ μετά από ένα περιποιημένο “Seek & Destroy” και ένα σύντομο διάλειμμα, οι Φινλανδοί επανήλθαν στη σκηνή (και στα σκαμπό τους, για λίγο) με το “Nothing Else Matters” και το κοινό να τραγουδά κάθε στίχο ενός από τα δημοφιλέστερα τραγούδια που έχουν υπάρξει ποτέ.

Τέλος, όμως, στο καθισιό και επιστροφή στο συμφωνικό θρας, με “Master of Puppets” (συγκοινωνούντα δοχεία το metal με την κλασική μουσική, πόσο μάλλον όταν είχες στην μπάντα τον τεράστιο Cliff Burton), για να έρθει το “One” (και η αφήγηση του Hetfield από τα ηχεία) και να δώσει το ιδανικό τέλος σε αυτή τη βραδιά. Για μία ακόμη φορά, οι Apocalyptica ήταν συγκλονιστικοί.

Setlist: Ride the Lightning / Enter Sandman / Creeping Death / For Whom the Bell Tolls / Battery / The Unforgiven II / Sad But True / St. Anger / The Four Horsemen / Blackened / Seek & Destroy / Nothing Else Matters / Master of Puppets / One.