Αυτή ήταν η 11η φορά που οι JAMES επισκέπτονταν την Αθήνα (αλλά πρώτη τους στο Θέατρο Λυκαβηττού, που όπως γίνεται με όλα τα γκρουπ, τους ταίριαξε γάντι), μόλις ένα χρόνο μετά τη sold out εμφάνισή τους συνοδεία ορχήστρας στο Ηρώδειο, όπου γιόρτασαν την 40ή τους επέτειο.
Και επειδή είμαστε κι εμείς που με τους James έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση, σχέση ζωής θα την ονόμαζα, δεν γινόταν να λείψουμε ούτε από αυτό το ραντεβού.
Για σχεδόν δύο ώρες, ο - αεικίνητος στα 64 του - Tim Booth και η παρέα του, δάμασαν το κοινό με τους αυτοσχεδιασμούς και τις συνεχείς εναλλαγές τους πάνω (και κάτω) από τη σκηνή, επιλέγοντας είτε τραγούδια από το φετινό τους άλμπουμ “Yummy” (18η στούντιο κυκλοφορία τους παρακαλώ, και μάλιστα η πρώτη που έφτασε στο Νο1 των UK Charts, εξαιρουμένης της συλλογής “The Best of James” του 1998), είτε κάνοντας την απαραίτητη αναδρομή στο ένδοξο παρελθόν τους.
Το 9μελές σχήμα, με όλα τα καλούδια πάνω στο stage (δύο drum kits, τρομπέτα, βιολί, πλήκτρα, κρουστά, πέρα από τα κλασικά κιθάρες/μπάσο/τύμπανα), έδωσε μια ακόμη θριαμβευτική παράσταση στην Αθήνα, αποδεικνύοντας αυτό που ούτως ή άλλως έχει γίνει σημαία τους όλα αυτά τα χρόνια: Ότι οι James, είναι ο ορισμός της live μπάντας.
Καλύτερη αρχή δεν θα μπορούσε να υπάρξει στη συναυλία του Λυκαβηττού, παρόντος του “Johnny Yen” από τα βάθη της δισκογραφίας τους, ενώ είτε με τα καταξιωμένα “Waltzing Along” και “Say Something”, είτε με την πανδαισία του “Out to Get You” όσο το κομμάτι πλησίαζε προς το τέλος, είτε με το φουλ ηλεκτρικό “Jam J”, είτε με τα καινούρια “Rogue” και “Stay”, μαζί με το “Life’s a Fucking Miracle” όπου ο Booth κατέβηκε από τη σκηνή και ανέβηκε στην μπαριέρα για να τραγουδήσει παρέα με τον κόσμο, οι James άναψαν από νωρίς το φιτίλι στο σχεδόν γεμάτο θέατρο, και ακόμη δεν είχαμε φτάσει ούτε κατά διάνοια στην κορύφωση του live.
Ο frontman των James άφησε εν συνεχεία για δεύτερη φορά το stage, αυτή τη φορά για να περιηγηθεί στις κερκίδες τραγουδώντας το “Born of Frustration”, ενώ επιστρέφοντας σιγά σιγά πίσω και ερμηνεύοντας το “Mobile God”, ζήτησε από όλους μας αυτό που επιτάσσει και το τραγούδι, δηλαδή να ζούμε τη στιγμή και όχι να εξαρτιόμαστε από την οθόνη ενός κινητού.
Με τη σειρά του, το επίσης νέο και πολύ μελωδικό “Shadow of a Giant”, μας κράτησε πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική παρέα, με την ερμηνεία της Chloë Alper παρέα με τον Tim Booth, μέχρι να έρθει το πολυαγαπημένο “Come Home”, όπου η Deborah Knox-Hewson βγήκε μπροστά για τον δικό της χορό, “αναγκάζοντας” τον Booth να πει “αυτό συμβαίνει όταν απελευθερώνουμε την Debbie από το drum kit της!”.
Η συνέχεια ανήκε στο “Beautiful Beaches”, ένα κομμάτι γραμμένο για την κλιματική αλλαγή και το φαινόμενο της κλιματικής μετανάστευσης, ενώ από το set δεν μπορούσε να λείπει το “Sometimes”, το οποίο κούμπωσε περίφημα με τον πρόλογο του 64χρονου τραγουδιστή, που ανέφερε “καμιά φορά αυτοσχεδιάζουμε και δεν ξέρουμε τι στην ευχή κάνουμε!”, για να ακολουθήσει χωρίς καμία καθυστέρηση η, θρυλική πλέον, έναρξη του τραγουδιού, όσο στο video wall “έβρεχε” ασταμάτητα.
Το Θέατρο Λυκαβηττού είχε σύσσωμο πλέον σηκωθεί στο πόδι και αφού έπειτα από ένα μικρό διάλειμμα οι James επέστρεψαν στη σκηνή με το καινούριο “Way Over Your Head”, όλα ήταν έτοιμα για την πολυαναμενόμενη κορύφωση της βραδιάς.
Εκεί, στο “Sound”, οι James ξεκίνησαν να χτίζουν σιγά σιγά την ονείρωξη που θα επακολουθούσε, με τον Andy Diagram να παίζει την τρομπέτα του από τις κερκίδες, την Deborah Knox-Hewson να βασανίζει τα κρουστά της στο κέντρο του stage και τον Tim Booth να επιδίδεται εντέλει στο καθιερωμένο του crowd surfing.
Στο σημείο εκείνο ήρθαν back-to-back και τα δύο κομμάτια που σήμαναν πριν από μια 20ετία και βάλε τον (προσωρινό) αποχαιρετισμό των James, δηλαδή το, λατρεμένο στην Ελλάδα, “Senorita” (εξ ου και η αναφορά του Booth ότι μόνο εδώ ερμηνεύουν το συγκεκριμένο κομμάτι), αλλά και το “Getting Away With It (All Messed Up)”, που όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν ξεθωριάζει μέσα μας ποτέ.
Και ενώ είχαμε πιστέψει ότι η συναυλία είχε φτάσει στο τέλος της, οι James φύλαγαν το καλύτερο ως έκπληξη, με τον Tim Booth να καλεί μερικές δεκάδες fans πάνω στη σκηνή και το γκρουπ από το Μάντσεστερ να ρίχνει οριστικά την αυλαία με το “Laid” και με έναν τρόπο που σφράγισε την αγάπη και τον σεβασμό που τρέφουμε προς αυτούς. Και την επόμενη φορά, πάλι εκεί!
Setlist: Johnny Yen / Waltzing Along / Life’s a Fucking Miracle / Rogue / Say Something / Stay / Out to Get You / Jam J / Born of Frustration / Mobile God / Shadow of a Giant / Come Home / Beautiful Beaches / Sometimes / Way Over Your Head / Sound / Senorita / Getting Away With It (All Messed Up) / Laid.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...