i-JUKEBOX.gr

Οι PLACEBO έκαναν αυτή τη φορά την “ανατροπή” και παρουσιάστηκαν ζωντανά ακόμα καλύτεροι από το στούντιο, κάτι στο οποίο η αλήθεια είναι ότι δεν μας είχαν συνηθίσει. Με τον Brian Molko να δίνει τη μία εξαιρετική ερμηνεία μετά την άλλη, με την 6μελή συνολικά μπάντα να προσφέρει ένα γεμάτο ηχητικό αποτέλεσμα και με ένα εξαιρετικό light show, συνοδεία video wall, στο πλευρό τους, οι Λονδρέζοι έκλεισαν τα φετινά ROCKWAVE NIGHTS στο κατάμεστο Θέατρο Λυκαβηττού με τον καλύτερο τρόπο.

Αυτή ήταν η 12η κατά σειρά φορά που οι Placebo εμφανίζονταν στην Αθήνα (και 3η στον Λυκαβηττό), συμπληρώνοντας πλέον 25ετία από την πρώτη τους επίσκεψη, ενώ όπως και το 2022, το σετ θα στηριζόταν σε σημαντικό βαθμό στο τελευταίο τους άλμπουμ “Never Let Me Go”, το οποίο προσωπικά με είχε αφήσει ολίγον τι άναυδο, καθώς δεν περίμενα ότι το συγκρότημα του Brian Molko και του Stefan Olsdal, θα κυκλοφορούσε μια τέτοια εκπληκτική δουλειά, επί της ουσίας μετά το “Meds” του 2006, καθώς τα “Battle for the Sun” (2009) και “Loud Like Love” (2013) που είχαν μεσολαβήσει, ναι μεν είχαν τις στιγμές τους, σίγουρα όμως δεν έφταναν στα επίπεδα του παρελθόντος.

Και ήρθε, λοιπόν, η προ διετίας μεγάλη επιστροφή των Placebo (έχοντας μεσολαβήσει ένα κενό 9 χρόνων από τον τελευταίο τους δίσκο), με τραγούδια σαν το (πολυαγαπημένο έκτοτε) “Surrounded by Spies”, το “Beautiful James”, το “Happy Birthday in the Sky” και το “Sad White Reggae”, τα οποία στο Θέατρο Λυκαβηττού πήραν μια μοναδική live διάσταση.

Από την άλλη, όμως, δύο ήταν τα ξεχωριστά στιγμιότυπα από το τελευταίο άλμπουμ των Placebo, τα οποία και εκτόξευσαν ποιοτικά τη συναυλία τους. Αφενός, το “Try Better Next Time”, με την παραλλαγή του ρεφρέν και την προσθήκη του στίχου “free Palestine”. Μπορεί να προσάψεις στον Molko διάφορα για την ιδιοσυγκρασία και τις κατά καιρούς ιδιοτροπίες του, όμως μόνο ρίγος μπορούν να μας προκαλέσουν κάτι τέτοιες πρωτοβουλίες.

Και αφετέρου, το “Went Missing”, όπου ο 51χρονος τραγουδιστής ήταν σαν να ήθελε να ξεγράψει με την ερμηνεία του οτιδήποτε αρνητικό έχει συμβεί στο παρελθόν με τις live εμφανίσεις του, κάνοντάς με προσωπικά εκείνη τη στιγμή να σκέφτομαι κάτι πολύ σύνηθες, αλλά αληθινό, όταν πρόκειται για τους Placebo. Μπορεί στη ζωή μας να μη θέλουμε πολλά, σίγουρα όμως ένα από αυτά, είναι να ακούμε τον Brian Molko να τραγουδά...

Κατά τα άλλα, όλες οι επιλογές των Placebo στην επιστροφή τους στον Λυκαβηττό, παρουσιάστηκαν με τέτοιο ψυχισμό και δυναμικότητα, που άπασες είναι άξιες αναφοράς. Το “Taste in Men” που έδωσε και την έναρξη του live, τα “Scene of the Crime”, “Every You Every Me” και “Soulmates” (η πιο ηλεκτρική εκδοχή του “Sleeping with Ghosts”), τα “Slave to the Wage”, “Song to Say Goodbye” και “The Bitter End”.

Το “Bionic” από τα παλιά που πραγματικά μεταμορφώθηκε ζωντανά και αποτέλεσε ένα από τα απόλυτα highlights της βραδιάς, το “Too Many Friends” με το οποίο ο Molko είχε δει να έρχεται η πλήρης εξάρτηση του ανθρώπινου είδους από τα smartphones και τις οθόνες γενικότερα, το “For What It’s Worth” το οποίο ο τραγουδιστής των Placebo χαρακτήρισε “dance rock n’roll”, ζητώντας την αντίστοιχη ανταπόκριση του κόσμου (και το οποίο έδενε περίφημα με το “Went Missing” που είχε προηγηθεί, λόγω του στίχου “People were singing for what it’s worth / When I went missing for a living”).

Παράλληλα, άξιο αναφοράς δεν γινόταν να μην είναι και το encore. Είτε με το “Infra-Red”, όπου ο (εξαιρετικός σε όλη τη συναυλία) ήχος έφτασε στα κορυφαία του επίπεδα, είτε με το “Fix Yourself” (επίσης από το τελευταίο άλμπουμ), όπου ο Molko συνέχισε τις καθηλωτικές του ερμηνείες και η πανέμορφη μουσική έλουσε απ’ άκρη σ’ άκρη το Θέατρο Λυκαβηττού, είτε με το “Running Up That Hill” και τη φοβερά συμβολική εμπειρία να ακούς πάνω σε έναν λόφο αυτό το κομμάτι, το οποίο η Kate Bush είχε γράψει για την αέναη μάχη της γυναίκας για ισότιμη θέση στην κοινωνία και το οποίο είχε αναγεννηθεί πρώτη φορά με τη διασκευή των Placebo και δεύτερη φορά με τη χρήση της πρωτότυπης σύνθεσης στη δημοφιλή σειρά “Stranger Things”.

Setlist: Taste in Men / Beautiful James / Scene of the Crime / Happy Birthday in the Sky / Bionic / Surrounded by Spies / Soulmates / Every You Every Me / Sad White Reggae / Try Better Next Time / Too Many Friends / Went Missing / For What It’s Worth / Slave to the Wage / Song to Say Goodbye / The Bitter End / Infra-Red / Fix Yourself / Running Up That Hill.

Ως προθέρμανση, είχαμε παρακολουθήσει την παρθενική εμφάνιση των BIG SPECIAL στην Ελλάδα, που με την πολιτικοποιημένη τους ποίηση θυμίζουν ένα άλλο βρετανικό δίδυμο, τους Sleaford Mods, σε μια πιο μελωδική και ροκ εκδοχή.

Ο Joe Hicklin στις αφηγήσεις και ο Callum Moloney στα ντραμς, με όλα τα υπόλοιπα μέρη προηχογραφημένα, ήρθαν στην Αθήνα για να παρουσιάσουν το πρόσφατο ντεμπούτο τους “Postindustrial Hometown Blues”, έχοντας όλη την καλή διάθεση διάδρασης με το κοινό, όμως θεωρώ ότι σε κλειστό χώρο και με πιο συγκεκριμένο πυρήνα fans, σίγουρα θα τα κατάφερναν καλύτερα.