Οι MASSIVE ATTACK δεν κάνουν απλώς μουσική. Ούτε απλώς συναυλίες. Οι Massive Attack στήνουν κοινωνικοπολιτικά ντοκιμαντέρ, τα οποία ντύνουν με τα τραγούδια τους.
Ακυρώνοντας, αν χρειαστεί, ακόμα και τη συμμετοχή σε διοργανώσεις όπως έγινε πρόσφατα και όντας σταθερά στο πλευρό των αδύναμων, με προεξάρχοντες τον Robert “3D” Del Naja, που ανέβηκε στη σκηνή του RELEASE ATHENS φορώντας περιβραχιόνιο με την επιγραφή της Παλαιστίνης, και τον Grant “Daddy G” Marshall, το γκρουπ από το Μπρίστολ όχι απλά δικαίωσε την αναμονή 14 ετών για τη μεγάλη του επιστροφή στην Ελλάδα, αλλά μας έκανε να κατανοήσουμε στον υπερθετικό βαθμό, πώς είναι να ζεις ένα σόου με όλες σου τις αισθήσεις και όλη σου την προσήλωση.
Με κοσμοπλημμύρα στην Πλατεία Νερού και με μια σειρά από αλγόριθμους, νούμερα, εικόνες, τίτλους ειδήσεων και μηνύματα στα ελληνικά να ξεπροβάλλουν στο background ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωντανής τους εμφάνισης, οι Massive Attack ξεκίνησαν με το “Risingson” και τους 3D και Daddy G στην εμπροσθοφυλακή, προσκαλώντας αμέσως μετά για λογαριασμό του “Girl I Love You”, τον εμβληματικό Horace Andy, που στα 73 του διατηρεί ακόμα αυτά τα τόσο χαρακτηριστικά γυρίσματα της φωνής. Λίγο μετά, στο “Black Milk”, θα ερχόταν και η σειρά της σπουδαίας Elizabeth Fraser, η οποία είχε γράψει ιστορία με τους Cocteau Twins, πριν εμπλακεί στο μυθικό “Mezzanine” (1998) των Massive Attack.
Από την άλλη, το εκρηκτικό “Voodoo in My Blood” παρέα με τους Young Fathers αποτέλεσε ένα από τα highlights της συναυλίας, τη στιγμή που η Elizabeth Fraser επανερχόταν για να μας καθηλώσει στο “Song to the Siren” του Tim Buckley, που οι This Mortal Coil είχαν διασκευάσει υπέροχα με τη φωνή της, ενώ με τη σειρά τους, το “Inertia Creeps”, αλλά και η διασκευή στο καταιγιστικό “Rockwrok” των Ultravox, μας οδήγησαν σε αναπόφευκτο προσκύνημα, με ένα σερί που δύσκολα θα ξεχάσουμε.
Τούτο ξεκίνησε με το “Angel” και τον Horace Andy ξανά στη σκηνή, ενώ η Deborah Miller ερμήνευσε εξαιρετικά, αρχικά το “Safe from Harm” - που ο Robert Del Naja αφιέρωσε στον λαό της Παλαιστίνης, όσο πίσω προβάλλονταν στοιχεία για τη λεηλασία της φύσης και τη γενοκτονία που έχει προκαλέσει το κράτος του Ισραήλ, τα οποία και κορυφώθηκαν με την ανάλογη χρηματοδότηση που έχουν προσφέρει οι ΗΠΑ όλα αυτά τα χρόνια και η οποία δεν έλεγε να σταματήσει στην οθόνη - και εν συνεχεία το “Unfinished Sympathy”.
Ο 3D και ο Daddy G βγήκαν ξανά μπροστά για το “Karmacoma”, ενώ ακολούθησε η στιγμή που όλες και όλοι περιμέναμε ολοκληρώνοντας αυτό το μοναδικό σερί, με την Elizabeth Fraser να λούζεται από φως πάνω στη σκηνή, όσο ερμήνευε το απίστευτο “Teardrop”, το οποίο ακόμα δεν έχουν βγει οι κατάλληλες λέξεις για να περιγράψουν.
Η μοναδική αυτή εμπειρία θα έφτανε στο τέλος της με το δημοφιλές “Levels” του Tim Bergling aka Avicii, που αφαίρεσε πριν από μερικά χρόνια τη ζωή του σε ηλικία μόλις 28 ετών, καθώς και με το “Group Four” παρουσία της Fraser. Όπως ξεκίνησα, έτσι θα καταλήξω. Κάτι παραπάνω από ένα συγκρότημα, κάτι παραπάνω από μια συναυλία.
Setlist: Risingson / Girl I Love You / Future Proof / Black Milk / Gone / Minipoppa / Voodoo in My Blood / Song to the Siren / Inertia Creeps / Rockwrok / Angel / Safe from Harm / Unfinished Sympathy / Karmacoma / Teardrop / Levels / Group Four.
Αμέσως πριν, είχαμε δει τους BEAK> του Geoff Barrow, ιδρυτή των Portishead (συμβολική η σύνδεση με τους Massive Attack για την ιστορία του trip hop στο line-up του Release Athens), που μαζί με τον Billy Fuller, μπασίστα στους Sensational Space Shifters του μεγάλου Robert Plant, και τον Will Young aka Moon Gangs, είχαν απελευθερώσει τους jazz/krautrock πειραματισμούς τους στη σκηνή της Πλατείας Νερού, χωρίς κατά τη γνώμη μου να καταφέρουν να συγκινήσουν ιδιαίτερα τον κόσμο που σιγά σιγά γέμιζε τον χώρο.
Αυτό συνέβη ίσως και λόγω των όμοιων βάσεων των κομματιών τους στο μπάσο του Fuller και τα τύμπανα του Barrow, σίγουρα όμως εξαιτίας της αφόρητης ζέστης που επικρατούσε. Πάντως, στα θετικά συγκαταλέγεται ο εξαιρετικός τους ήχος, καθώς η όλη διάθεση τζαμαρίσματος που σε κάποια σημεία ήταν σίγουρα ενδιαφέρουσα.
Στην αρχή της ημέρας, με λιγοστούς γενναίους μπροστά και τους υπόλοιπους σε ασφαλή σκιερή μέρη, οι Λονδρέζοι MOUNT KIMBIE αρχικά θεωρώ ότι προκάλεσαν μια αμηχανία με τους μονότονους ηλεκτρονικούς τους ήχους, που σε συνδυασμό με τις πολύ δύσκολες συνθήκες καύσωνα δεν ήταν δα και ο τέλειος συνδυασμός.
Οφείλω, όμως, να ομολογήσω ότι όσο έχτιζαν τον ήχο τους, άλλοτε πλησιάζοντας στα χνάρια γκρουπ όπως οι Death in Vegas, και άλλοτε φτάνοντας στις παρυφές του post-punk, κάτι στο οποίο βοηθούσε η ύπαρξη full live σχήματος, αν μη τι άλλο άφησαν θετικές εντυπώσεις.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...