Τελευταία φορά που οι MEGADETH είχαν επισκεφθεί την Αθήνα, ήταν προ 8ετίας, αλλά σε κλειστό venue. Καμία σχέση δηλαδή, δεν συγκρίνεται προφανώς. Τελευταία φορά που έπαιξαν σε ανοιχτό χώρο στην Αθήνα, ήταν το 2010, αλλά εκεί δεν ήταν headliners. Και εντέλει, τελευταία φορά που εμφανίστηκαν ως πρώτο όνομα σε καλοκαιρινό φεστιβάλ στα μέρη μας, ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ, πριν από 19 χρόνια (χωρίς καμία σπουδαία προσέλευση τότε).
Άρα λοιπόν, με πάνω από 10-12.000 κόσμου να δίνουν το παρόν στο RELEASE ATHENS και με τους Αμερικανούς θρύλους του (thrash) metal να πραγματοποιούν μια “take no prisoners” εμφάνιση, δεν ήταν καθόλου δύσκολο αμέσως μετά το τέλος της βραδιάς, όλοι να μιλούν για το καλύτερο Megadeth σόου στην Αθήνα εδώ και πολλά πολλά χρόνια, ίσως και το κορυφαίο τους συνολικά.
Το κοινό είχε έρθει με τη διάθεση να παίξει ξύλο στο pit, ο ήχος ήταν πραγματικά επιβλητικός (ειδικά το rhythm section της παλιοσειράς James LoMenzo στο μπάσο και του πολυπράγμονα Dirk Verbeuren στα ντραμς, σήκωνε παλίρροια), ενώ οι Megadeth επέστρεψαν έχοντας μαζί ένα ονειρεμένο σετ. Τι να πάει στραβά, δηλαδή. Και πραγματικά απέδειξε το καλιφορνέζικο σχήμα, ότι δικαίως τούτο το καλοκαίρι περιδιαβαίνει στα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ όντας σε περίοπτη θέση στη μαρκίζα.
Ξεκίνημα με κανονικό ντου και το “The Sick, the Dying… and the Dead!”, μέσα από το ομότιτλο τελευταίο τους άλμπουμ που έλαβε θριαμβευτικές κριτικές, συνέχεια με “Dread and the Fugitive Mind”, ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια της μετα-κλασικής Megadeth εποχής, αλλά και “Skin o’ My Teeth”, για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κλίμα της χρονομηχανής.
Κάπου εκεί ήταν που ο Dave Mustaine αντέδρασε προς ένα μέλος της φύλαξης της διοργάνωσης, λόγω της ασυνεννοησίας που έβλεπε να συμβαίνει ακριβώς από κάτω του σχετικά με τα πόσα τραγούδια δικαιούμαστε οι φωτογράφοι να τραβήξουμε, ουσιαστικά παίρνοντας το μέρος των φωτογράφων - για την ιστορία, ο συνήθης κανόνας των 3 τραγουδιών ίσχυε κανονικά και το λάθος έγινε από την πλευρά της φύλαξης. Με τούτα και με εκείνα λοιπόν, και με μερικά μπινελίκια από την πλευρά του Mustaine, ενώ... σόλαρε αμέριμνος με την κιθάρα, η ατμόσφαιρα είχε ζεσταθεί για τα καλά.
Και παρέμεινε κάτι παραπάνω από ζεστή, καθώς με το oldschool “Angry Again” (την κατάλληλη στιγμή ήρθε!) και με το θρυλικό “Hangar 18”, οι Megadeth έδειξαν ότι είχαν έρθει στην Αθήνα, με σκοπό να κάνουν πράξη το ρητό “για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι”.
Από την άλλη, μπορεί στο “This Was My Life” ο Mustaine να πάλευε να βγάλει φωνή, όμως αμέσως μετά, στο “Sweating Bullets”, ήταν σαν να μεταμορφώθηκε. “Hello me... Meet the real me”, θεατρικότητα, αναμνήσεις από το βίντεο στο MTV τότε που τους μαθαίναμε, και ο ηγέτης των Megadeth να βγαίνει μπροστά και να σολάρει, με μας να χαζεύουμε στα μάτριξ τα μαγικά του χέρια, από τα οποία δημιουργήθηκε μια ολόκληρη σχολή στον χώρο του thrash και του metal γενικότερα, μια σχολή που είτε στα γρήγορά της, είτε στα mid-tempo της, ξεχείλιζε πάντοτε από τεχνική και από προοδευτικότητα.
Πλέον, όλα έμοιαζαν στον σωστό δρόμο, ίσως όμως τίποτα να μην προμήνυε πόσο λυτρωτική θα εξελισσόταν αυτή η εμφάνιση των Megadeth, για όλους εμάς από κάτω. Το “Trust” με τα trademark μπασο-ντραμς, ήρθε να μας θυμίσει πως αμέσως μετά τα κλασικά άλμπουμ, οι Αμερικάνοι είχαν βγάλει αυτή την κομματάρα, ενώ στο φοβερό και τρομερό “Tornado of Souls” ο Mustaine άφησε τον κόσμο να τραγουδά το ρεφρέν, σε μια στιγμή που στην Πλατεία Νερού άρχισε να φυσάει και ένα ωραιότατο αεράκι (τι έκανες ρε μαέστρο εκεί).
“Το ’βαλε, το ’βαλε” ήρθε στο μυαλό μου ακολούθως ακούγοντας την εισαγωγή του “Countdown to Extinction”, με ένα από πλέον αγαπημένα ριφ τον καιρό που μαθαίναμε το μέταλ, ενώ προλογίζοντας το υπερ-θρασικό “We’ll Be Back” από το τελευταίο τους άλμπουμ, ο Dave Mustaine ευχαρίστησε τον κόσμο για τη στήριξή του όλα αυτά τα χρόνια, μην ξεχνώντας να αναφερθεί και στη βραχεία μάχη που είχε δώσει με τον καρκίνο του λάρυγγα.
Για το “Symphony of Destruction” δεν υπάρχει κάτι να πεις, μόνο “Μέγκαντεθ - Μέγκαντεθ” όπως φώναζε σύσσωμη η Πλατεία Νερού, ενώ αμέσως μετά ήρθε το “μόνο θρας” “Mechanix”, οπότε αυτό κι αν είχε τον χαρακτήρα του “το ’βαλε, το ’βαλε”.
Τρελή ολντσκουλιά (το κομμάτι που οι Metallica μετέτρεψαν σε “The Four Horsemen”), για να δοθεί η κατάλληλη πάσα στον ύμνο των ύμνων “Peace Sells” (μπασογραμμή και κιθαριστικό ριφάκι από άλλο πλανήτη), όπου στη σκηνή έκανε και την εμφάνισή του ένα crew member υποδυόμενος τον ένα και μοναδικό Vic Rattlehead, ιστορική μασκότ των Megadeth.
Όσο για το τέλος, ποιο άλλο από τον έτερο ύμνο “Holy Wars... The Punishment Due”, όπου ο εξαιρετικά ορεξάτος Dave Mustaine σήκωσε στον αέρα την κιθάρα-οπλοπολυβόλο του, υποσχόμενος ότι θα ξαναέρθουν πολύ πιο σύντομα από την τελευταία φορά.
Setlist: The Sick, the Dying… and the Dead! / Dread and the Fugitive Mind / Skin o’ My Teeth / Angry Again / Hangar 18 / She-Wolf / This Was My Life / Sweating Bullets / Trust / Tornado of Souls / Countdown to Extinction / We’ll Be Back / Symphony of Destruction / Mechanix / Peace Sells / Holy Wars... The Punishment Due.
Πάντως, γκρουπ που μεσουράνησε στα 90s και επίσης μας έμαθε το μέταλ - από άλλη σκοπιά μεν, πάντα με τις αναμνήσεις να μένουν ανεξίτηλες δε - είναι οι BLIND GUARDIAN, το σετ των οποίων είχε προηγηθεί σε μια Πλατεία Νερού όπου ήδη επικρατούσε κοσμοσυρροή.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, καθώς το αστειάκι που λέει “η τάδε μπάντα βρήκε σπίτι στα Πατήσια, γι’ αυτό παίζει τόσο συχνά εδώ”, μάλλον έχει βρει εν προκειμένω την τέλεια εφαρμογή του, καθώς μόλις 8 μήνες είχαν περάσει από την τριπλή τους εμφάνιση στην Αθήνα, και όμως οι Γερμανοί ξανάρθαν, ξαναγνώρισαν την αποθέωση επιστρέφοντας στη σκηνή του Release Athens μετά από δύο χρόνια (τούτη τη φορά βγήκαν σούρουπο και όχι νύχτα, όπως θυμήθηκε ο Hansi Kürsch), και ξαναχαιρέτισαν, μέχρι την επόμενη φορά που δεν χρειάζεται να προβλέψουμε ότι θα έρθει πολύ σύντομα.
Η σχέση λατρείας του ελληνικού κοινού με τους Blind Guardian δεν είναι απλά πλέον δεδομένη, αλλά παροιμιώδης, με τον Kürsch πάντοτε να βρίσκει κάτι να πει προκειμένου να μας προετοιμάσει για το τραγούδι που έρχεται (αν ποτέ κρεμάσει τα παπούτσια του ως τραγουδιστής, κάλλιστα θα μπορούσε να μετατοπιστεί στο stand up).
Και μιας που το πρόσημο της βραδιάς ήταν speed-άτο, οι Blind Guardian απελευθέρωσαν και τη μανία τραγουδιών όπως τα “Blood of the Elves”, “Violent Shadows” (από το τελευταίο τους άλμπουμ “The God Machine”) και “This Will Never End”, σε συνδυασμό πάντοτε με τα δικά τους κλασικά “Imaginations from the Other Side”, “Nightfall”, “The Script for My Requiem”, “Time Stands Still (At the Iron Hill)” και φυσικά την προσκυνηματική μπαλάντα “Lord of the Rings” (όταν οι Guardian μας μετέφεραν πρώτοι στον μαγικό κόσμο του J.R.R. Tolkien).
Highlight, όμως, υπήρξε από τη μεριά του και το “Secrets of the American Gods” από την τελευταία τους δουλειά, ενώ η τριπλέτα που ολοκλήρωσε την εμφάνιση των Blind Guardian, ήταν από μόνη της ικανή για να χαρακτηρίσει ως αξιομνημόνευτη και αυτή τους τη συναυλία.
Έτσι λοιπόν, τα “The Bard’s Song - In the Forest” (“ξέρετε τι έρχεται τώρα, το έχετε προβάρει άλλωστε τις προηγούμενες φορές”, είπε ο Kürsch, με τη διάθεση να δημιουργήσει για μία ακόμη φορά τις ιδανικές συνθήκες sing-along σε αθηναϊκό έδαφος), “Mirror Mirror” (για να ανάψουν τα αίματα) και “Valhalla” (με το γνωστό κλείσιμο όπου ο Frederik Ehmke συνοδεύει με τα ντραμς του τον κόσμο που δεν σταματά να φωνάζει “Valhalla - Deliverance - Why’ve you ever forgotten me”), ήταν αυτά που έριξαν την αυλαία, δίνοντας για πολλοστή φορά το παράσημο στους Blind Guardian για τις μουσικές που μας χαρίζουν.
Setlist: Imaginations from the Other Side / Blood of the Elves / Nightfall / The Script for My Requiem / Violent Shadows / Lord of the Rings / This Will Never End / Time Stands Still (At the Iron Hill) / Secrets of the American Gods / The Bard’s Song - In the Forest / Mirror Mirror / Valhalla.
Πριν από όλα αυτά, υπήρξε και κάτι ακόμα αξιοσημείωτο, και αυτό δεν ήταν άλλο από την επανεμφάνιση των GRAND MAGUS στις ζωντανές εμφανίσεις μετά από 2 χρόνια. Πρεμιέρα στην Ελλάδα λοιπόν, με στιβαρό σετ (εντέλει δεν είχαμε την τιμή να ακούσουμε πρώτοι κάποιο από τα νέα τους κομμάτια live, όπως υποσχέθηκε ο JB Christoffersson, ίσως η ζέστη κατέβαλε τους Σουηδούς) και τον κόσμο να βρίσκεται ήδη από νωρίς μαζικά στην Πλατεία Νερού.
Το έδαφος προετοιμάστηκε σωστά, μεταξύ άλλων, με τα “Sword of the Ocean”, “Steel Versus Steel”, “Iron Will” και “Ravens Guide Our Way”, ενώ το “Like the Oar Strikes the Water” με το φοβερό ριφάκι, όπως βέβαια και το “Hammer of the North” όπου το κοινό δεν έχασε την ευκαιρία να συνοδέψει την μπάντα, συγκαταλέγονται στις κορυφαίες στιγμές των Σκανδιναβών.
Αυτή ήταν και η επιστροφή των Grand Magus μετά από 7 χρόνια στην Ελλάδα (τότε είχαν εμφανιστεί back-to-back δύο συνεχόμενες σεζόν, το 2017 headliners και το 2016 support στους Amon Amarth), κάτι που τους έδωσε τη δυνατότητα να μας ευχαριστήσουν τόσο στα ελληνικά, όσο και ως άλλοι βίκινγκ με το περίφημο “skål!”.
Setlist: I, the Jury / Sword of the Ocean / Steel Versus Steel / Iron Will / Like the Oar Strikes the Water / Untamed / Ravens Guide Our Way / Hammer of the North.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...