i-JUKEBOX.gr

Πάρτι στην παραλία θέλαμε να θυμηθούμε λοιπόν, πάρτι στην παραλία μας έδωσαν οι THE OFFSPRING, που ως headliners της 1ης ημέρας του RELEASE ATHENS, δεν μπορούσαν να κάνουν καλύτερο σεφτέ για τη φετινή διοργάνωση.

Βέβαια, για να είμαστε τυπικοί, σεφτέ έκαναν πρώτοι οι Αθηναίοι THE OVERJOYED, που απογευματάκι ανέβηκαν στη σκηνή της Πλατείας Νερού, για να παρουσιάσουν τραγούδια από τις δύο τελευταίες τους δουλειές, το “Pressurepop” (2023) και το “Aced Out” (2019).

Το μελωδικό τους στιλ και πολλές φορές στα όρια του pop-punk ήταν απόλυτα ταιριαστό με το headlining όνομα, όπως και η σκηνική τους παρουσία έδεσε απόλυτα με το μέγεθος ενός φεστιβάλ σαν το Releaase Athens.

Setlist: So Far, Okay / #Beach / Strays on a Leash / Whiner / If One Green Bottle / Whimsical / Blue Flower / Aced Out.

Και εντέλει, τι χρειάζεσαι σε αυτή τη ζωή για να περάσεις καλά; Ένα γκρουπ σαν τους DANKO JONES χρειάζεσαι. Εξάλλου, τα πράγματα είναι απλά. Κιθάρα, μπάσο, ντραμς.

Καμιά 20ετία έχει περάσει από τότε που ακούσαμε στο ραδιόφωνο το “First Date” (όταν ακόμα υπήρχαν ροκ σταθμοί που δεν αναμασούσαν τα ίδια και τα ίδια) και επιτέλους είχε έρθει η ώρα να τους δούμε και κατά δω μεριά (πάντως, “Guess Who’s Back” μας είπαν με το καλημέρα και ελπίζουμε αυτό να γίνει πράξη σύντομα, καθώς ο ίδιος ο Danko Jones ξεστόμισε ότι κανονικά αυτή θα έπρεπε να είναι η 15η φορά που παίζουν στην Ελλάδα και όχι μόλις η πρώτη).

Όπως και να ’χει, με παλιότερες και νεότερες συνθέσεις, το power trio από τον Καναδά (ο ορισμός του power trio, κυρία μου) ήταν εξαιρετικότατο, προσφέροντάς μας, μεταξύ άλλων, τα φοβερά και τρομερά “I’m in a Band”, “The Twisting Knife”, “Good Time” και “Had Enough” (εννοείται και το “First Date”), ανεξάρτητα από το αν το ήδη πολυπληθές κοινό έδειχνε μια παροιμιώδη απάθεια (spoiler alert, όλα θα άλλαζαν όταν θα έπεφτε η νύχτα στο Παλέρμο). Ότι δηλαδή θα έπαιζαν οι Danko Jones σε φεστιβάλ στο εξωτερικό και σε όλα αυτά τα, βγαλμένα εντελώς για συναυλίες, κομμάτια δεν θα έπεφταν κορμιά από κάτω. Τέσπα.

Setlist: Guess Who’s Back / Get High? / I’m in a Band / I Gotta Rock / Lipstick City / First Date / Code of the Road / The Twisting Knife / Good Time / You Are My Woman / Flaunt It / Full of Regret / Had Enough / Lovercall / My Little RnR.

Το πολύ σφιχτό (και ωραιότατης έμπνευσης από πλευράς διοργάνωσης) ροκ εν ρολ κλίμα συνεχίστηκε με τους THE SUBWAYS, που από την πλευρά τους έχουν έρθει αρκετές φορές στην Αθήνα (συχνοί επισκέπτες κάποτε, όμως μεσολάβησε 8ετία από την τελευταία φορά), και επίσης αποτελούν ένα power trio που γεννήθηκε για να παίζει live.

Δίνοντας βάρος στο εκπληκτικό τους ντεμπούτο “Young for Eternity” (2005) που πλησιάζει πλέον στην 20ετή του επέτειο, ο Billy Lunn και η Charlotte Cooper όργωσαν για μία ακόμη φορά τη σκηνή (στα μετόπισθεν η Camille Phillips), προσπαθώντας να επικοινωνήσουν συνεχώς στα ελληνικά με το κοινό (επίσης χλιαρή υποδοχή, όπως και προηγούμενως).

Ντου με το καλημέρα μέσω του “Oh Yeah”, αφιέρωση του “Black Wax” για το “σέξινες” του κόσμου από κάτω, εκρηκτικό το “Turnaround” και πάντοτε πανέμορφο το “I Want to Hear What You Have Got to Say”, με τον Lunn να περιγράφει το περιεχόμενο του “Influencer Killed the Rock Star”, μιλώντας για έναν παλιό του φίλο που την είδε youtuber/influencer κλίνοντας εντελώς προς τα δεξιά (ωραιότατη αφορμή για να αναφερθεί με κολακευτικά λόγια σε ένα Antifa graffiti που είδε στους δρόμους της Αθήνας και να αναφωνήσει “free Palaistine”), αλλά και να προλογίζει το “With You”, λέγοντας “είμαστε 20 χρόνια μπάντα και θα μπορούσαμε πλέον όλο αυτό να το κάνουμε μηχανικά, αλλά θέλουμε πάντοτε να θυμόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε και σας ευχαριστούμε που είστε δίπλα μας”.

Κερασάκι στην τούρτα, το κλείσιμο με το (ποιο άλλο από το) δημοφιλέστατο “Rock & Roll Queen”, όπου ο Billy Lunn ξεκίνησε να τραγουδά στα ελληνικά “είστε ο ήλιος, είστε μοναδικοί” και τα τοιαύτα, λίγο πριν πηδήξει για crowd surfing (και υποσχεθεί ότι οι Subways θα μας ξανάρθουν σύντομα).

Setlist: Oh Yeah / Black Wax / We Don’t Need Money to Have a Good Time / Taking All the Blame / Kalifornia / Alright / Turnaround / I Want to Hear What You Have Got to Say / Influencer Killed the Rock Star / At 1 AM / Kiss Kiss Bang Bang / It’s a Party / Girls & Boys / With You / Rock & Roll Queen.

Από την άλλη, είχαν περάσει 16 χρόνια από την πρώτη και μοναδική επίσκεψη των The Offspring στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα κάπου ισάριθμη (σε χιλιάδες) να είναι η κοσμοπλημμύρα που έκανε την εμφάνισή της στην Πλατεία Νερού, για μια βραδιά που αποτέλεσε πρώτης τάξης ευκαιρία ειδικά για τους 35-40+, να διασκεδάσουν με την ψυχή τους, χωρίς περιστροφές, κόμπλεξ και έγνοιες. Άλλωστε, είναι εντελώς αντιστρόφως ανάλογη η συχνότητα με την οποία έχουν έρθει έως τώρα στα μέρη μας, με το πόσο αγαπιούνται εδώ οι The Offspring.

Και ας είναι λίγο ατσούμπαλοι πάνω στη σκηνή οι πολυαγαπημένοι μας Καλιφορνέζοι (τι θα μπορούσε να είναι, άλλωστε) και κάπως να υστερούν live, και ας μην ήταν ο ήχος ο ιδανικότερος, και ας ήταν κουτσουρεμένο στα 70 λεπτά το σετ, και ας (για εσωτερική κατανάλωση αυτό περισσότερο) μας ενημέρωσε το μάνατζμεντ ότι δεν επιτρέπονται φωτογράφοι από media, μόλις λίγο πριν βγουν στη σκηνή οι The Offspring.

Εδώ θυμηθήκαμε τις μέρες του φροντιστηρίου (άντε πες τώρα εσύ φλασιά) όπου συζητούσαμε για το απίστευτο “Smash” (1994), το οποίο φέτος συμπλήρωσε 30 χρόνια. Εδώ ακούσαμε χιτάρες και τραγουδάρες από το “Americana” (1998) και το “Conspiracy of One” (2000). Σαν σχολικός χορός ήταν η όλη φάση, σαν αποφοίτηση, σαν αποχαιρετισμός του καλοκαιριού στους φίλους και συμμαθητές, μέχρι την αντάμωση τον Σεπτέμβριο.

Κάνε τώρα εικόνα (ή φέρε τη ξανά στο μυαλό, αν ήσουν εκεί), τη στιγμή που ακούστηκε το “τσικ τσικ” από τα τύμπανα και ο στίχος “you gotta keep ’em separated”. Πιο τέλεια αρχή δεν γινόταν. Μπύρες και νερά στον αέρα για το “Come Out and Play”, και το πάρτι μόλις ξεκινούσε.

“Οκέι, γεια, γεια, γεια, γεια, γεια” και “All I Want” στα καπάκια. Είστε τρελοί ρε ακόμα δεν αρχίσαμε; Και μόνο που τα θυμάμαι, συνειδητοποιώ ξανά και ξανά πόσο ΕΠΡΕΠΕ να έρθουν στην Ελλάδα οι The Offspring και πόσο είχαμε ανάγκη να τους δούμε, τώρα που το κοντέρ γράφει αισίως 45.

Και το “Million Miles Away” ακούσαμε (τσιμπιόμουν για να το πιστέψω, αυτό το τραγούδι το είχα εικόνισμα), και τα “Want You Bad” και “Original Prankster” (κάπως έτσι εισχώρησαν σε παντός είδους φιλόμουσο κοινό), και τα “Staring at the Sun”, “It’ll Be a Long Time”, “(Can’t Get My) Head Around You” και “You’re Gonna Go Far, Kid” (για αυτό είναι μπαντάρα οι The Offspring, γιατί έχουν έναν ατελείωτο κατάλογο από τραγουδάρες). Και τον Noodles να σολάρει στο “In the Hall of the Mountain King” του Edvard Grieg είδαμε, και το “Blitzkrieg Bop” των Ramones (θα ’ναι για πάντα οι Ραμόνες) γουστάραμε, γιατί κάθε ιστορία έχει την αφετηρία της.

Είχε και άλλες τιτανοτεράστιες στιγμές αυτή η πολυαναμενόμενη επιστροφή. Είχε και το μπασάκι του “Bad Habit” και το ντου αμέσως μετά για ένα από τα πλέον συναυλιακά tracks των The Offspring (βρήκαν την ευκαιρία να δώσουν μια παραστασούλα ενδιάμεσα ο Dexter Holland και ο Noodles παίζοντας με το κοινό). Είχε προφανώς και το “Gotta Get Away” (πόσες φορές έκανες air guitar και air drumming στον καθρέφτη, μολόγα το), αφού “I’m paranoid of people and it’s starting to show”, η ζωή μας όλη.

Είχε και τον ύμνο “The Kids Aren’t Alright” (κανένας γυρισμός πλέον, αλλά η νιότη μας όλη, ρε), είχε και ένα σύντομο drum solo από τον 29άρη Brandon Pertzborn για να πάρουν ανάσα τα παππούδια.

Και εννοείται πως είχε και τα δύο τραγούδια με τα οποία γιγάντωσαν ακόμα περισσότερο το κοινό τους οι The Offspring και στην Ελλάδα, το “Why Don’t You Get a Job?” συνοδεία μπαλονιών, όπως και το “Pretty Fly (for a White Guy)”, με χιλιάδες κόσμου στην Πλατεία Νερού να χορεύουν και να χοροπηδούν δίχως αύριο (συντονισμένα, ασυντόνιστα, μαζικά, κατά παρέες, ή μόνοι τους, καμία σημασία δεν είχε), και με τον φουσκωτό γουαναμπί νέρντουλα να κάνει την εμφάνισή του στη σκηνή.

Ξεχάσαμε κάτι; Α, ναι. Είχε στο τέλος τέλος και το - ρε συ, τούτο μοιάζει με Νιρβάνα - “Self Esteem”. Εσείς τι άλλα νέα; Θυμηθήκατε κάτι αυτές τις μέρες;   

Setlist: Come Out and Play / All I Want / Want You Bad / Staring at the Sun / In the Hall of the Mountain King / Blitzkrieg Bop / Million Miles Away / Original Prankster / It’ll Be a Long Time / Bad Habit / Gotta Get Away / Why Don’t You Get a Job? / (Can’t Get My) Head Around You / Pretty Fly (for a White Guy) / The Kids Aren’t Alright / You’re Gonna Go Far, Kid / Self Esteem.