Η αρχή με τους LOST SOCIETY ήταν ιδανική, καθώς το μοντέρνο στιλ τους και η άνεσή τους πάνω στο stage, συνέβαλαν τα μέγιστα για το απαραίτητο ζέσταμα του κόσμου που σιγά σιγά περνούσε την πόρτα του Fuzz Live Music Club.
Έχοντας στις αποσκευές το 5ο κατά σειρά άλμπουμ τους “If the Sky Came Down” (2022) και με τον frontman Samy Elbanna σε μια εκρηκτική performance, οι Φινλανδοί προκάλεσαν, μεταξύ άλλων, ωραίο σαματά με το “Riot”, το “No Absolution”, καθώς και το “Stitches” (κομμάτι βγαλμένο σαν από τις ένδοξες προ 20ετίας-25ετίας nu metal ημέρες), ενώ ενδιαμέσως έδειξαν και το μελωδικό τους πρόσωπο, με τραγούδια όπως το “Awake” και το “Into Eternity”, κατά τη διάρκεια του οποίου, μάλιστα, ζήτησαν από το κοινό να φωτίσει τον χώρο με τα κινητά του.
Setlist: 112 / Underneath / Riot / Awake / What Have I Done / Into Eternity / No Absolution / Stitches.
Ακολούθησε ένα fast-track changeover από τα μέλη του touring crew, που κινούνταν και δούλευαν μεθοδικά ωσάν μυρμήγκια πάνω στη σκηνή, για να έρθει η σειρά των SOLSTAFIR, οι οποίοι επέστρεφαν μετά από 5 χρόνια στο Fuzz Club (headliners τότε, όπως και στην πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα το 2015), για να αποδείξουν πως εν προκειμένω είχαμε να κάνουμε περισσότερο με μια co-headlining περιοδεία και λιγότερο με πρώτο και δεύτερο όνομα στη “μαρκίζα”.
Έχοντας 70 λεπτά στη διάθεσή τους και με το venue να έχει ήδη γεμίσει (ασχέτως αν ο κόσμος εντέλει θα τους αδικούσε με τη γενικότερη παγωμάρα του, ενώ και ο ήχος δεν θα έλεγα ότι θα εξελισσόταν σε καλό τους σύμμαχο), οι Sólstafir ξεδίπλωσαν αυτό το one-o-a-kind ισλανδικό “σπαγκέτι/σπαρακτικό/ατμοσφαιρικό” μέταλ-ροκ που τους έχει κάνει τόσο ξεχωριστούς, επιλέγοντας ένα τραγούδι από την καθεμιά εκ των 6 στούντιο κυκλοφοριών τους (πλην του ντεμπούτου τους, που άλλωστε ανήκει σε μια άλλη εποχή ηχητικά για το γκρουπ από το Ρέικιαβικ).
Ό,τι μας παρουσίασαν οι Sólstafir στο Fuzz Club ήταν εξαιρετικό, είτε επρόκειτο για το ισλανδόφωνο πρώτο μέρος της εμφάνισής τους, με το καταπληκτικό “Bláfjall”, το πιο καινούριο “Akkeri”, τον ύμνο “Ótta” και προφανώς το “Fjara”, είτε για το αγγλόφωνο δεύτερο μέρος, με το 15λεπτο σαμανικό τζαμάρισμα από τα παλιά στο “Ritual of Fire”, όπου το μπάσο του Svavar Austmann και η ψυχωμένη ερμηνεία του Aðalbjörn Tryggvason πραγματικά μας κυρίευσαν, καθώς και με το “Goddess of the Ages”, όπου ο 46χρονος τραγουδιστής και μουσικός ενώθηκε με το κοινό και η κατάληξη του τραγουδιού αποτέλεσε το απόλυτο highlight της επιστροφής των Ισλανδών στην Αθήνα.
Setlist: Bláfjall / Akkeri / Ótta / Fjara / Ritual of Fire / Goddess of the Ages.
Μεγάλη επιστροφή, όμως, και για τους AMORPHIS (αυτή κι αν ήταν μεγάλη, δηλαδή), καθώς είχαν μεσολαβήσει 12 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία τους επίσκεψη στον τόπο μας, οπότε η συναυλία τους στο Fuzz Club (που πλέον θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατάμεστο), ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να θυμηθούμε τους λόγους για τους οποίους τόσο το φινλανδικό γκρουπ, όσο και γενικότερα η μελωδική/ατμοσφαιρική death-doom σκηνή είχαν και έχουν τόση μεγάλη πέραση στην Ελλάδα.
Με τον Tomi Joutsen σε μια σεμιναρική εμφάνιση ως frontman - ειδικά στα growls, που εναλλάσσονταν συνεχώς με τα clean vocals - και με τα πάντα στημένα όπως πρέπει και με την απόδοση που πρέπει (ήχος, φώτα, προτζέκτορας που ξεπρόβαλλε πίσω από το artwork), οι Amorphis δεν γινόταν παρά να γνωρίσουν την αποθέωση από το αθηναϊκό κοινό, σε μια τουρνέ με προέλευση τα μέρη που πολύ θα θέλαμε να ζούμε...
Δίνοντας βάση στο πρόσφατο “Halo” (2022) και στο αμέσως προηγούμενο “Queen of Time” (2018), το σχήμα από το Ελσίνκι μας έβαλε κατευθείαν στο κλίμα με το “Northwards” και το φοβερό “On the Dark Waters” (αμφότερα από τον τελευταίο δίσκο), ενώ όταν λίγο αργότερα ήρθε η ώρα της αναδρομής στο “Tales from the Thousand Lakes” (1994), ένα εμβληματικό άλμπουμ για τη melodic death/doom σκηνή, μέσω των “Into Hiding” και “Magic and Mayhem/Black Winter Day”, το Fuzz Club έζησε μεγαλειώδεις στιγμές.
Παράλληλα, το δημοφιλές (και ούτως ή άλλως πανέμορφο) “Silver Bride”, μαζί με το “Wrong Direction”, το “Amongst Stars”, όπου τους Amorphis συνόδεψε ο κόσμος μαζί με την ηχογραφημένη φωνή της αγαπημένης μας Anneke van Giersbergen, καθώς και το καινούριο “Seven Roads Come Together”, ανήκαν αδιαμφισβήτητα στα highlights της εμφάνισης των Φινλανδών, μιας εμφάνισης όπου εκ των πραγμάτων από κάποιο σημείο και έπειτα, η μία τραγουδάρα διαδεχόταν την άλλη.
Έτσι έγινε προφανώς και στην τελική ευθεία, με τα κλασικά “My Kantele” και “House of Sleep” (“ας το τραγουδήσουμε μαζί” είπε ο Joutsen και άλλο που δεν ήθελε το κοινό, που εκτόξευσε τις κιθαριστικές μελωδίες με το sing-along του), ενώ ενδιαμέσως είχε προηγηθεί η παρουσίαση της μπάντας από τον ίδιο τον frontman της (και με τούτα και με ’κείνα, νεότερο χρονικά αλλά και ηλικιακά, μέλος των Amorphis), δηλαδή των “αρχαίων” στο γκρουπ Esa Holopainen, Tomi Koivusaari, Olli-Pekka Laine και Jan Rechberger, μαζί με τον “μεσήλικα” Santeri Kallio, όπου μάλιστα ακούσαμε snippets από τους θρύλους Slayer, Sabbath, Purple και όχι μόνο.
Κατά τα άλλα, το σπουδαίο φινλανδικό συγκρότημα επέλεξε ένα λιτό encore, με το “The Bee” να ρίχνει την αυλαία και εμάς να βγάζουμε το προφανές συμπέρασμα “κάν’ το όπως οι Amorphis”, έπειτα από μια αψεγάδιαστη εμφάνιση που μας αποζημίωσε για την 12ετή αναμονή.
Setlist: Northwards / On the Dark Waters / Bad Blood / The Moon / Into Hiding / Magic and Mayhem_Black Winter Day / Silver Bride / Sky Is Mine / Wrong Direction / Amongst Stars / Seven Roads Come Together / My Kantele / House of Sleep / The Bee.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...