Το φετινό EJEKT FESTIVAL ξεκίνησε με τους ROYAL ARCH, που μεταξύ άλλων δεν μπορούσαν να μην αναφερθούν και στη βιωματική τους εμπειρία με τη συγκεκριμένη διοργάνωση, μιας που μια δεκαετία πριν ήταν “κάγκελο μπροστά” στην Πλατεία Νερού ως fans.
Έχοντας μόλις κυκλοφορήσει το single “Twenty Three”, που ήρθε να προστεθεί στα “Why Don’t You? (Let It All Go)”, “Road to the Light” και φυσικά το “La Nuit” με το οποίο μας είχαν συστηθεί, οι Αθηναίοι indie rockers/shoegazers πρόσθεσαν ακόμη μια φεστιβαλική εμπειρία στο παλμαρέ τους (πέρυσι είχαν μοιραστεί τη σκηνή με Nick Cave & The Bad Seeds, Mogwai, Fontaines D.C.), δείχνοντας και πάλι ένα στιβαρό πρόσωπο πάνω στη σκηνή.
Από τη μεριά τους, οι GOAT GIRL έφερναν το (κάτι σαν) post-punk τους για πρώτη φορά στην Ελλάδα και η αλήθεια είναι ότι η υποτονικότητα των φωνητικών τους (απεναντίας η μουσική ήταν ενδιαφέρουσα), σε συνδυασμό με τον (πάντα ενοχλητικό για φεστιβάλ) ήλιο που βρισκόταν ακόμα πάνω από τα κεφάλια μας, καθώς και την αισθητά μειωμένη παρουσία του κόσμου σε σχέση με ό,τι θα επακολουθούσε, δεν βοήθησαν το αγγλικό γκρουπ να αναδειχθεί.
Οι Goat Girl παρέμειναν για 50 λεπτά πάνω στη σκηνή, παίζοντας τραγούδια από τα δύο έως τώρα άλμπουμ τους (“Goat Girl” / 2018, “On All Fours” / 2021), και θέλω να πιστεύω ότι η επόμενη φορά θα είναι καλύτερη από όλες τις πλευρές.
Αυτές, όμως, που το κοινό περίμενε να δει (επίσης για πρώτη φορά στην Ελλάδα) και φάνηκε να αποζημιώνεται για αυτή την προσμονή, ήταν οι WARPAINT, το indie/dream pop ύφος των οποίων ταίριαξε με το σκηνικό που σιγά σιγά δημιουργούταν στην Πλατεία Νερού, καθώς από τη μία ο ήλιος ολοένα και απομακρυνόταν και από την άλλη ο κόσμος είχε αρχίσει να συρρέει μαζικά στο Ejekt Festival. Ως εκ τούτου, το καλιφορνέζικο γκρουπ είχε να προσφέρει ένα γλυκό καλωσόρισμα κατά τη διάρκεια της 60λεπτης εμφάνισής του.
Προς το τέλος μάλιστα, όταν οι τόνοι ανέβηκαν και το μπάσο της Jenny Lee Lindberg αποτέλεσε τον απόλυτο πρωταγωνιστή στα “Krimson” και “Disco//Very”, οι Warpaint έκαναν ακόμη πιο δυνατή την ανάμνησή μας από αυτή την παρθενική τους επίσκεψη στην Αθήνα, στην οποία μάλιστα παρουσίασαν και γενναίες δόσεις από τα εξαιρετικά πρώτα δύο τους άλμπουμ (“The Fool” / 2010), “Warpaint” / 2014), πλην από τις προφανείς αναφορές τους στο περσινό “Radiate Like This”.
Setlist: Stars / Champion / Intro / Keep It Healthy / Hips / Bees / Hard to Tell You / Love Is to Die / Krimson / Undertow / New Song / Disco_Very.
Έτσι λοιπόν, με ένα πλήθος να έχει ήδη συγκεντρωθεί από κάτω, οι EDITORS δεν δυσκολεύτηκαν να κατακτήσουν για μία ακόμη φορά τη σκηνή του Ejekt Festival (τακτικοί θαμώνες γαρ), ενώ πράγματι η ανυπομονησία μας για αυτή τους την εμφάνιση ήταν μεγαλύτερη από άλλες φορές, καθώς το προ 5ετίας set τους είχε κουτσουρευτεί λόγω της μπόρας που είχε προηγηθεί, χώρια που μεσολάβησε και η ακύρωση της headlining επιστροφής τους μέσα στην πανδημία.
Με το νέο τους άλμπουμ “EBM” (2022) στις αποσκευές, οι Editors βγήκαν στη σκηνή με τον ηλεκτρονικό καταιγισμό του “Strange Intimacy”, ενώ λίγο αργότερα ήρθε και το “Strawberry Lemonade” για να δείξει αυτή την indietronica στροφή του γκρουπ από το Μπέρμιγχαμ.
Το κοινό από τη μεριά του έδειξε να έχει γίνει κοινωνός των καινούριων συνθέσεων των Editors, καθώς αγκάλιασε με θέρμη τα “Karma Climb” και “Picturesque”, όπως βέβαια και τα “Hallelujah (So Low)” και “Ocean of Night” που προέρχονται από το δεύτερο μισό της δισκογραφίας τους.
Παρόλα αυτά, ήταν δεδομένο πως τα “An End Has a Start” και “Bones”, καθώς προφανώς και τα “Sugar”, “The Racing Rats” και “Munich”, θα φέρουν τη μεγαλύτερη ανταπόκριση για την μπάντα του 42χρονου πλέον Tom Smith (γενικά όταν ένα γκρουπ έχει τραγουδάρες και έναν τόσο εκφραστικό frontman, δεν χρειάζεται να φοβάσαι ποτέ ότι θα σε απογοητεύσει).
Όμως κατ’ εμέ - και πιστεύω και για αρκετές και αρκετούς ακόμη - κορυφαία στιγμή όλων ήταν η φοβερή διασκευή στο “Killer” των Adamski & Seal, ένα ούτως ή άλλως πανέμορφο και, με τον τρόπο του, συναισθηματικό τραγούδι από το ξεκίνημα των 90s, ενώ όταν αμέσως μετά έρχεται η “Papillon”-αρα και έτσι κλείνει και το 70λεπτο σετ των Editors, τότε μόνο αποθέωση μπορεί να υπάρξει για το αγγλικό σχήμα.
Setlist: Strange Intimacy / An End Has a Start / Bones / Strawberry Lemonade / Sugar / Magazine / The Racing Rats / Karma Climb / Munich / Hallelujah (So Low) / Ocean of Night / Picturesque / Killer / Papillon.
Τη θέση τους στη σκηνή θα έπαιρναν πλέον οι αραχνοΰφαντοι πολυέλαιοι προς τιμήν των FLORENCE + THE MACHINE, που ήρθαν να δέσουν με τη γενικότερη λουλουδάτη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην κοσμοπλημμυρισμένη Πλατεία Νερού, στην οποία η προσέλευση έφτανε περίπου στις 18.000 (πιστό το Ejekt Festival στην παράδοση των επιτυχημένων διοργανώσεων).
Αυτή ήταν, άλλωστε, και η φυσική εξέλιξη του προ 4ετίας παροξυσμού που είχε επικρατήσει με τους Florence + The Machine στην Αθήνα, τα δύο sold out σόου στο Ηρώδειο και το ένα επίσης sold out στο Γαλάτσι.
Η 36χρονη καλλιτέχνιδα μάς επισκέφθηκε, λοιπόν, στο πλαίσιο της περιοδείας για το “Dance Fever” (2022), ενώ το φοβερό ντεμπούτο της “Lungs” (2009) επίσης είχε τιμητική θέση στα 90 λεπτά της εμφάνισής της (μαζί φυσικά και με τις παραπομπές στα υπόλοιπα δισκογραφήματά της), κάτι που έδωσε ακόμα περισσότερα μπόνους σε αυτή τη συναυλία.
Κάνοντας ό,τι ήθελε το κοινό, χαρούμενη-συγκινημένη-εκστασιασμένη (όλα μαζί), με έναν πολύ καλό ήχο και με μια φωνή που μπορείς να αναγνωρίσεις από το πρώτο δευτερόλεπτο (πόσο καθηλωτικά τα γυρίσματά της), η Florence Welch προσωπικά με σόκαρε για το πόσο αυθεντική και αναλλοίωτη είναι η ερμηνεία της στις ζωντανές της εμφανίσεις (πρώτη μου φορά αυτή στο Ejekt Festival), με αποτέλεσμα ήδη να συγκαταλέγω το συγκεκριμένο live σε ένα από τα κορυφαία του 2023.
Μιλώντας συχνά στα ελληνικά και χαρίζοντάς μας το “σας ευχαριστώ, σας αγαπώ πολύ” με απλότητα και χαμόγελο, η Florence γύρισε τον χρόνο πίσω, στην προηγούμενή της παρουσία στην Αθήνα - που μετατράπηκε στο προαναφερόμενο τριπλό sold out - για να μας εκμυστηρευτεί ότι τότε ήταν που απέκτησε το τατουάζ “No Choir” (από το ομώνυμό κομμάτι της), καθώς δεν γνώριζε αν ποτέ θα επιστρέψει, απονέμοντας σε εκείνο το σημείο τα εύσημα και στην Ελληνίδα μάνατζέρ της (κάπου εκεί ήταν που ήρθε και το “June” με τον στίχο “Hold onto each other” ως επίλογος αυτής της εξομολόγησης).
Είχε προηγηθεί ο μαγικός τρόπος με τον οποίο οι Florence + The Machine μας “ανέβαζαν” και μας “κατέβαζαν”, είτε από τη μια πλευρά με τα “Ship to Wreck”, “Free”, αλλά και το “Queen of Peace” που είναι ίσως και το κορυφαίο τους τραγούδι, είτε από την άλλη με το εισαγωγικό “Heaven Is Here/King”, καθώς και τα “Dream Girl Evil” και “Big God”, όπου η Florence Welch κατήργησε την απόσταση ανάμεσα στη σκηνή και την αρένα και έγινε ένα με το κοινό.
Σε κάθε γωνιά της Πλατείας Νερού έβλεπες κόσμο να τραγουδά και, όποτε οι συνθήκες το απαιτούσαν, να χορεύει και να χοροπηδά, καθώς η Λονδρέζα ερμηνεύτρια και το συγκρότημά της φρόντιζαν συνεχώς να δίνουν αφορμές για μία πολύ έντονη αλληλεπίδραση.
Χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, το σημείο όπου η Florence ξεκίνησε το “You hit me once, I hit you back...” στο ροκ εν ρολ “Kiss With a Fist” και ο κόσμος συμπλήρωσε απευθείας τους στίχους, όπως και τα “Dog Days Are Over” και “My Love” (ένα παλιό και ένα καινούριο, αλλά εντέλει φάνηκε ότι δεν είχε καμία διαφορά), όταν και η ίδια ζήτησε να παραμεριστούν τα κινητά τηλέφωνα και να γίνει εξάσκηση στο χοροπηδητό ως ένα ιδιότυπο τελετουργικό.
Με τα ξεσπάσματά της να διαδέχονται τη γαλήνη και το αντίστροφο, με την ίδια να πηγαινοέρχεται πάνω στη σκηνή τραγουδώντας για όλες και για όλους στο κοινό, με το “You’ve Got the Love” (μια από τις πρώτες μεγάλες επιτυχίες των Florence + The Machine σε διασκευή της Candi Staton) να αποτυπώνεται εξαιρετικά συνοδεία εγχόρδων, τα “Hunger” και “Choreomania” να αντιμετωπίζονται επίσης αποθεωτικά, και τους στίχους του “Cosmic Love” να ταιριάζουν περίφημα με το “Φεγγάρι του Ελαφιού” που από τον ουρανό μεταφερόταν στις γιγαντοοθόνες, η Florence Welch απέδειξε ότι δεν βρίσκεται τυχαία στην κορυφή ως performer, τραγουδίστρια και καλλιτέχνης.
Παράλληλα, μπορεί το encore να ξεκίνησε σε πιο μελαγχολικούς ρυθμούς, με το “Never Let Me Go”, όμως οι Florence + The Machine γνώριζαν πως το τέλος πρέπει να είναι διθυραμβικό, και ποιες οι καλύτερες επιλογές από το “Shake It Out” και το “Rabbit Heart (Raise It Up)”, με τη “θυσία προς τιμήν της θεάς Αθηνάς”.
Setlist: Heaven Is Here / King / Ship to Wreck / Free / Queen of Peace / Dream Girl Evil / Prayer Factory / Big God / June / Hunger / You’ve Got the Love / Choreomania / Kiss With a Fist / Dog Days Are Over / Cosmic Love / My Love / Restraint / Never Let Me Go / Shake It Out / Rabbit Heart (Raise It Up).
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...