Όταν βγήκαν στη σκηνή του RELEASE ATHENS οι SILENT WINTER, είχε ξεκινήσει η μπόρα, αυτό όμως όχι απλά δεν πτόησε όσους είχαν έρθει από νωρίς στην Πλατεία Νερού (όνομα και πράμα οι Silent Winter, όνομα και πράμα η Πλατεία Νερού), αλλά ανάγκασε τον Μιχάλη Λίβα να πει με θαυμασμό “είστε θεότρελοι!”. Διάολε, στο “Shout” μέχρι και πυρσός άναψε!
Έχοντας κάνει επανεκκίνηση ως μπάντα (και επίσημη δισκογραφική εκκίνηση) πριν από μερικά χρόνια, οι Silent Winter στήριξαν το 45λεπτο σετ τους στο “Empire of Sins” (2021), με ένα σύντομο πέρασμα και από το “The Circles of Hell” (2019), ενώ το τελείωμα του live, τους βρήκε να παίζουν το speed-άτο “Dragons Dance”, που προφανώς και... δεν ήταν μπαλάντα, όπως ο Λίβας ανέφερε χιουμοριστικά.
Setlist: Gates of Fire / Final Storm / Hunter’s Oath / Shout / The Circles of Hell / Empire of Sins / Dragons Dance.
Ο χειμώνας κάπου εκεί τελείωνε, οι αχτίδες του ηλίου ξεπρόβαλλαν και οι BEYOND THE BLACK έπαιρναν τη θέση τους πάνω στη σκηνή για την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, αποδεικνύοντας τον λόγο για τον οποίο είναι τόσο επιτυχημένοι στη Γερμανία.
Αν εξαιρέσεις ότι έπαιζαν αχρείαστα δυνατά (η μπότα του Kai Tschierschky αποκεφάλισε πολύ κόσμο εκεί μπροστά), όλα τα υπόλοιπα ήταν πραγματικά υπέροχα, με την ιδρύτρια του γκρουπ Jennifer Haben να συνδυάζει ιδανικά φωνή και σκηνική παρουσία, και τον κιθαρίστα Chris Hermsdörfer να τη συνοδεύει όποτε χρειαζόταν στα πιο σκληρά φωνητικά.
Οι Beyond the Black βγήκαν από την αρχή ορεξάτοι, με το “Is There Anybody Out There?” από το φετινό φερώνυμό τους άλμπουμ, ενώ εκ των απολύτων highlights υπήρξε το “Songs of Love and Death” από το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2015.
Παράλληλα, εκεί φάνηκε ξεκάθαρα (και όχι μόνο εκεί) ότι είναι αρκετά ελλιπές να χαρακτηρίζεται απλά και μόνο “symphonic” το γερμανικό γκρουπ, καθώς υπάρχουν στον ήχο τους και πολλά alternative και modern metal στοιχεία.
Πάντως, το “Songs of Love and Death” ήταν και ο δίσκος που δώρισε στο live τις σπουδαιότερες στιγμές του, καθώς με το “When Angels Fall”, το “In the Shadows”, το “Running to the Edge” όπου η Haben έκανε παιχνίδι με το κοινό, και το “Hallelujah” (ένδοξες στιγμές χέβι μέταλ αυτό το άσμα), οι Beyond the Black πραγματικά απογείωσαν το απογευματόβραδό μας, έχοντας βέβαια προκαλέσει και το αντίστοιχο χοροπηδητό προηγουμένως με το “Shine and Shade”.
Setlist: Is There Anybody Out There? / Lost in Forever / Songs of Love and Death / Reincarnation / Human / Heart of the Hurricane / When Angels Fall / Shine and Shade / In the Shadows / Running to the Edge / Hallelujah.
Σε εκείνο το σημείο που το καιρικό δελτίο έδειχνε μια ωραιότατη δροσούλα, οι JINJER επέστρεφαν στη σκηνή του Release Athens, έχοντας ανέβει μια θέση στο bill έναν χρόνο μετά.
Από support στους Arch Enemy το 2017, σε παρουσία κάτω από Slipknot και Sepultura το 2022, και από εκεί δεύτερο τη τάξει πλέον όνομα στο φεστιβάλ, αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων για τους Ουκρανούς, που τα τελευταία χρόνια απασχολούν (και πολύ δικαίως) όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.
Κυριότερο πλεονέκτημα των Jinjer, είναι αναμφίβολα η ποιοτική αξία των μελών τους. Καταρχάς, η φωνή της Tatiana Shmayluk έχει ένα απίστευτο range και αυτό βοηθάει την 36χρονη frontwoman να κινείται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της μουσικής παλέτας, ερμηνεύοντας με την ίδια ευκολία, φέρ’ ειπείν, extreme metal και R&B, ακόμα και στροφή μετά τη στροφή.
Ακριβώς πάνω εκεί πατούν και οι εξαιρετικά ικανοί μουσικοί των Jinjer και αυτό φαίνεται πεντακάθαρα και στις live εμφανίσεις τους. Τα χαμηλά metalcore/djent κουρδίσματα στην κιθάρα του Roman Ibramkhalilov αποδόθηκαν ιδανικά στο Release Athens, ο μπασίστας Eugene Abdukhanov και ο ντράμερ Vladyslav Ulasevych έκαναν σεμινάριο εναλλαγών από extreme metal σε progressive και από εκεί σε jazz παιξίματα, οπότε εν ολίγοις οι Jinjer απέδειξαν ηχηρά το πόσο εγκεφαλικό γκρουπ είναι.
Το 70λεπτο σετ τους έδειξε έμφαση προς το “Wallflowers” του 2021, με αναδρομή παράλληλα και στα “Macro” (2019), “Micro” EP (2019) και “King of Everything” (2016), ενώ όπως κάθε φορά, η Tatiana Shmayluk ήταν ανίκητη πάνω στη σκηνή και το γενικό συμπέρασμα που βγάζεις όποτε βλέπεις ζωντανά τους Jinjer, είναι ότι τους αξίζουν διεθνή φεστιβάλ, μεγάλες σκηνές και pits που ανοιγοκλείνουν ασταμάτητα.
Βέβαια, μη γελιόμαστε, το τελευταίο δεν έγινε κατά τη διάρκεια της επιστροφής τους στο Release Athens (άλλα ήθη, άλλα έθιμα σε αυτόν τον τόπο), και ίσως γι’ αυτό η Tati πέταξε την μπηχτή πριν από το “Wallflower” (“ήρθε η ώρα να ηρεμήσουμε λίγο και να γεμίσουμε μπαταρίες, βέβαια εσείς ήρεμοι είστε”).
Το κοπανιλίκι στη σκηνή (και σε μια μικρή μερίδα του κόσμου από κάτω) συνεχίστηκε με κομμάτια σαν το “The Prophecy”, το “Sleep of the Righteous” και το “Sit Stay Roll Over” με το οποίο οι Jinjer έκλεισαν την εμφάνισή τους, κάνοντας και την απαραίτητη αναφορά στον πόλεμο στην Ουκρανία και την αλληλεγγύη που έχουν δείξει οι Έλληνες σε όσους Ουκρανούς ζουν εδώ, με την προτροπή της Tatiana Shmayluk “stay human”.
Setlist: Perennial / Ape / Colossus / Words of Wisdom / Call Me a Symbol / Vortex / I Speak Astronomy / Copycat / Wallflower / The Prophecy / Teacher, Teacher! / Pit of Consciousness / Sleep of the Righteous / As I Boil Ice / Sit Stay Roll Over.
Η ώρα πλέον πλησίαζε, η κουρτίνα είχε πέσει για να ετοιμαστεί η γιγάντια κολοκύθα στη βάση του drum kit και για να ρυθμιστούν όλες οι τελευταίες λεπτομέρειες, αλλά και μόνο που έβλεπες τη μεγάλη επιγραφή HELLOWEEN, δεν γινόταν παρά να κάνεις ένα flashback και να συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα.
Δηλαδή σε ποιον θα έλεγες πριν από μερικά χρόνια όταν θα ερχόταν η στιγμή που θα έβλεπε μαζί πάνω στη σκηνή τον Michael Kiske και τον Kai Hansen, με τον Markus Grosskopf, τον Michael Weikath και τον Andi Deris, κάτω από το original, το ένα και μοναδικό όνομα των Helloween, και αυτός θα σε πίστευε. Η ιστορία βέβαια έχει δείξει ότι όλα μπορούμε να τα περιμένουμε από τη μουσική βιομηχανία.
Από την άλλη, σε ποιον θα έλεγες ότι εν έτει 2023 ένα power metal γκρουπ όχι απλά θα ήταν headliner σε φεστιβάλ, όχι απλά θα μάζευε καμιά 7άρα χιλιάδες κόσμο από κάτω, αλλά θα έκανε και ένα τέτοιο καταιγιστικό σόου, και επίσης αυτός θα σε πίστευε.
Με τους Helloween γεννήθηκε το power και με τους Helloween αναγεννάται. Άλλωστε, το φερώνυμο άλμπουμ τους το 2021, πρώτο με την “Pumpkins United” σύνθεση, είχε αποτελέσει τον καλύτερο προπομπό. Και ιδού τα αποτελέσματα.
Η κουρτίνα λοιπόν έπεσε, οι Helloween βγήκαν στη σκηνή μέσα σε παροξυσμό με το “Skyfall”, προφανώς για το μεγαλύτερό τους βράδυ στην Ελλάδα (το ’χει φέτος αυτό το Release Athens σε μεγάλη συχνότητα) και μαζί με το νέο τους άλμπουμ, άρχισε να ξεδιπλώνεται ολοζώντανα και η ιστορία του power metal. Τα μυθικά “Keeper of the Seven Keys“, μέρος πρώτο (1987) και μέρος δεύτερο (1988). Τότε που ο κιθαρίστας Sascha Gerstner ήταν 10 χρονών και ο ντράμερ Dani Löble 14. Σε αυτούς κι αν το έλεγες δηλαδή, σιγά μη σε πίστευαν!
Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο και με εξαιρετικά γραφικά/animation στο φόντο, το γερμανικό συγκρότημα έκανε συνεχή πίσω-μπρος στην ιστορία του, με το all-time classic “Eagle Fly Free”, το φοβερό “Mass Pollution” από τα καινούρια, το θρυλικό “Future World” - όπου ειδικά στο ρεφρέν δεν χρειαζόταν καθόλου να τραγουδήσει ο Kiske, τα έκανε όλα ο κόσμος (πάντως την έχει ακόμα την κορόνα ο Μίχαελ, αν την έχει λέει!) - το “Power” από την Deris εποχή και, άκουσον άκουσον, το “I’m Alive”!
Δηλαδή, θα μας έλεγες κάποτε ότι Hansen / Kiske / Weikath / Grosskopf θα είναι πάνω στη σκηνή και θα ερμηνεύουν αυτό, ως Helloween με ενισχυμένη κιόλας σύνθεση, και εμείς θα σε πιστεύαμε. Τι κάποτε δηλαδή, και μια μέρα πριν από το live να μας το έλεγες, πάλι δεν θα το περιμέναμε, καθώς οι Γερμανοί έκαναν την έκπληξη και αντικατέστησαν το “Save Us” με αυτόν εδώ τον ύμνο. Εκεί και αν πήρε κεφάλι το κοινό στο ρεφρέν, τι άλλο να γινόταν δηλαδή.
Δεν υπήρχε πλέον γυρισμός για αυτό που ζούσαμε και κάθε πιθανή διέξοδο φρόντισε να την κλείσει με το πολυαναμενόμενο medley ο “Νονός του Power Metal”, αναλαμβάνοντας το μικρόφωνο όπως τότε, το 1985, με το “Walls of Jericho” ντεμπούτο των Helloween.
Στο “Metal Invaders” ο Kai Hansen ξεκίνησε χωρίς την κιθάρα του, όμως κατά τη διάρκεια του “Victim of Fate” το “άλλο του μισό” επέστρεψε στη θέση του, ακολούθησε το “Gorgar” και μετά το “Ride the Sky”, με την Πλατεία Νερού να φωτίζεται από τους πυρσούς. Έλα τώρα, σιγά μη σου έλεγαν ότι θα ζήσεις κάτι τέτοιο και εσύ θα το πίστευες.
Μετά το “Heavy Metal (Is the Law)” και τη φουρτούνα που είχε σηκώσει ο Καπετάν Χάνσεν στο Φάληρο, οι Michael Kiske και Andi Deris επανήλθαν στον ερμηνευτικό τους ρόλο, για την μπαλάντα “Forever and One (Neverland)” - με το σχετικό small chat στην αρχή, όπου παραδέχθηκαν/υποσχέθηκαν ότι πρέπει να έρχονται πιο συχνά στην Ελλάδα, ζητώντας παράλληλα να ανάψουν και οι φακοί από τα κινητά - ενώ ακολούθησε το κιθαριστικό σόλο του Sascha Gertsner (εντάξει, να πούμε ότι το live είχε πολλά χασομέρια και ότι τα συνολικά 130 λεπτά δεν αντικατοπτρίζουν την ωφέλιμη διάρκεια, αλλά έτσι είναι αυτά, για επανασύνδεση / επαναφορά / αναγέννηση των Helloween και του power metal μιλάμε, take it or leave it).
Με τη σειρά του, το φοβερό “Best Time” από το καινούριο άλμπουμ ήταν κατάλληλο για επιστροφή στα καθ’ ημάς, όπως βέβαια και το κλασικό “Dr. Stein”, ενώ πριν το “How Many Tears” (εποχής “Walls of Jericho” και πάλι), ο Kai Hansen αντιμετώπισε με σαρκασμό τη γνωστή υπόθεση με το “τελευταίο τραγούδι”, ξεκινώντας να λέει “ξέρετε τώρα, αυτό είναι το τέλος, εκτός εάν...”, για να πάρει κατευθείαν την απάντηση “we want more” και να σκάσει ένα τεράστιο χαμόγελο.
Στο πρώτο encore, ο Andi Deris εμφανίστηκε για τις ανάγκες του “Perfect Gentleman” με το γνώριμο καπέλο και το μπαστούνι του, ενώ έχεις μάθει πλέον τι γράφω στη συνέχεια. Ότι δηλαδή θα ανέφερες κάπου-κάπως-κάποτε σε κάποιον τις φράσεις Helloween, κλασική σύνθεση, δύο τραγουδιστές, φεστιβάλ και 15λεπτο προσκύνημα με το “Keeper of the Seven Keys”, και θα σου έλεγε “ναι, καλή φάση, θα γίνει σίγουρα!”.
Σιγά σιγά όντως τελειώναμε όμως, οπότε έπρεπε να γίνει και η καθιερωμένη παρουσίαση της μπάντας (πολύ ωραίο στιγμιότυπο αυτό με τον Kai Hansen να προσπαθεί μάταια να καλύψει τις ιαχές του κόσμου, φωνάζοντας με γέλιο μέχρι τα αυτιά “σκάστε επιτέλους”!), ενώ ποιο άλλο από το “I Want Out” θα έκλεινε αυτή τη μεγαλειώδη νύχτα, την οποία περίμεναν χρόνια και χρόνια (μάλλον ονειρεύονταν από κάποιο σημείο και μετά) όσοι κράτησαν μέσα τους αναμμένη τη φλόγα του power metal.
Σε αυτούς πρέπει να αφιερωθεί πρωτίστως το φοβερό σόου των Helloween στο Release Athens, γιατί εντάξει, οι παλαιότερες συμπράξεις με Gamma Ray/Kai Hansen, ή ο ερχομός των Unisonic με Kiske/Hansen, υπήρξαν απλά αυτό που λέμε “παρηγοριά στον άρρωστο”. Εδώ είχαμε να κάνουμε με το “real deal”. Άρα απόλυτα φυσιολογικές οι φωνές, οι αγκαλιές και τα δάκρυα.
Setlist: Skyfall / Eagle Fly Free / Mass Pollution / Future World / Power / I’m Alive / Metal Invaders - Victim of Fate - Gorgar - Ride the Sky - Heavy Metal (Is the Law) / Forever and One (Neverland) / Best Time / Dr. Stein / How Many Tears / Perfect Gentleman / Keeper of the Seven Keys / I Want Out.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...