Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο συνοδευτικό από τους STEAMS για αυτή τη βραδιά και είμαι πλέον πεπεισμένος ότι αν γινόταν διαγωνισμός special guest, το αθηναϊκό κουαρτέτο θα τον κέρδιζε πανηγυρικά.
Κάπως έτσι είχα νιώσει και όταν τους πρωτοείδα το 2018 στο πλευρό των Lumerians αλλά και του Peter Murphy (ενώ ακολούθησε η παρουσία τους στο Ejekt του 2019 με Cure, Michael Kiwanuka, Ride και Khruangbin), όμως τώρα τα πράγματα ξέφυγαν εντελώς! Οι Steams πραγματοποίησαν μια αρχηγική εμφάνιση, η οποία είμαι στο όριο να πω ότι έκλεψε κιόλας συνολικά την παράσταση.
Μυσταγωγικοί και μεθυστικοί, αφοσιωμένοι ψυχή τε και σώματι σε αυτό που κάνουν πάνω στη σκηνή, με έναν ήχο που χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά και με χαοτικές εξάρσεις που διαλύουν τα πάντα στο πέρασμά τους (φοβερή η εκτέλεση του “Entrance”!), μαζί και την κλεψύδρα του χρόνου, που γίνεται χρυσόσκονη παρασύροντάς σε στους ρυθμούς της οριεντάλ ψυχεδελικής μουσικής της Μητέρας Γης.
Η θρησκευτική ερμηνεία του frontman Πάνου Δημητρόπουλου συναντάει την εκρηκτική performance του κιθαρίστα Ανδρέα Κοκοβίκα, την ώρα που ο Άλεξ Μπόλπασης αποπνέει μια, ήρεμη αλλά επιβλητική, δύναμη στο μπάσο και ο Νικόλας Μαμάσης “κρατάει τα μπόσικα” στην οπισθοφυλακή των τυμπάνων.
Οι Steams μοίρασαν το 40λεπτο set τους ανάμεσα στις δύο ολοκληρωμένες κυκλοφορίες τους, το περσινό “Mild Conquest” και το “Wild Ferment” του 2018, ενώ ό,τι έπαιξαν “από τα παλιά”, αποδείχτηκε λίρα εκατό. Το “Amdajitr (The Odyssey of Young)” και το “Black Sand”. Το εξαίσιο “Perfect Storms from Afar”. Το “The Harvest” που έκλεισε το live τους, με τον Πάνο να το προλογίζει λέγοντας “έως τώρα μοιρολογούσαμε για τη φύση στην οποία ο άνθρωπος έχει κηρύξει πόλεμο, τώρα είμαστε αναγκασμένοι να μοιρολογήσουμε για κάτι άλλο”. Όλα ήταν ονειρικά. Κρατάμε αυτό το βράδυ, μέχρι να έρθει η επόμενή μας συνάντηση.
Setlist: The Horror / Amdajitr (The Odyssey of Young) / Entrance / Black Sand / Perfect Storms from Afar / Lament / The Harvest.
Από την άλλη, για το μέγεθος των BLACK ANGELS, που έχουν αναδειχθεί σε μια από τις κορυφαίες δυνάμεις του ψυχεδελικού ροκ παγκοσμίως μέσα στον 21ο αιώνα, δεν χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι παραπάνω, φαίνεται άλλωστε από την ανταπόκριση του κόσμου κάθε φορά που επισκέπτονται και την Ελλάδα.
Βέβαια, κάποτε είχαμε συνηθίσει τη συνεχή παρουσία τους στα μέρη μας (2013, 2015, 2016, 2017), όμως κάτι το δισκογραφικό κενό, κάτι η απουσία τους από την Ευρώπη σε συνδυασμό και με την πανδημία, έφεραν αυτό το 6ετές διάλειμμα.
Κοσμοσυρροή, ως εκ τούτου, στην Πειραιώς παρότι ημέρα Τρίτη, με τους Black Angels να επιστρέφουν 10 χρόνια μετά “στον τόπο του εγκλήματος”, το Fuzz Live Music Club, όπου είχαν κάνει το αξέχαστο εκείνο sold out στην παρθενική τους επίσκεψη στην Αθήνα.
Βέβαια, να πω εδώ ότι προσωπικά έμεινα με την αίσθηση μιας “άνισης” επιστροφής, καθώς φάνηκε ότι ο κόσμος δεν έχει γίνει ακόμα κοινωνός του “Wilderness of Mirrors”, που σήμανε πέρσι το δισκογραφικό comeback των Black Angels μετά από 5ετή αποχή, καθώς ούτως ή άλλως το άλμπουμ αυτό δεν μπορεί να κοιτάξει στα ίσια τις προηγούμενες φοβερές δουλειές των Αμερικανών.
Έτσι λοιπόν, από τη μία είχαμε να κάνουμε με τα σημεία του live όπου οι Black Angels παρουσίαζαν τα νέα τους κομμάτια, με μια σχετική παγωμάρα από κάτω (εκ των highlights, πάντως, της βραδιάς το “Empires Falling” με το εξαιρετικό official video να παίζει από πίσω).
Από την άλλη, όμως, με μια εντελώς best-of διαλογή, καθώς μεταξύ άλλων ακούσαμε τα “You on the Run” (φοβερή έναρξη της συναυλίας), “Manipulation” (με τα μεγαφωνικά φωνητικά του Christian Bland που πήρε τη σκυτάλη από τον Alex Maas), “The Prodigal Sun”, “Entrance Song”, “Black Grease”, “Bloodhounds on My Trail”, “Bad Vibrations” (με εκπληκτικό ξέσπασμα στο τέλος), “Young Men Dead” (το μπάσο κόντεψε να ρίξει το Fuzz!) και “Haunting at 1300 McKinley”, τα οποία συνέβαλαν τελικά στο να γείρει η πλάστιγγα προς το θετικό πρόσημο.
Κατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Οι Black Angels έφεραν μαζί τους “ένα λεωφορείο” κιθάρες, μασίνια, μπλιμπλίκια, reverbs, delays και μπόλικο fuzz, όπως και τον πάντοτε βαθύ και εντελώς trademark ήχο της Stephanie Bailey στα ντραμς, που το ζει μοναχικά εκεί πίσω με τον δικό της χαρακτηριστικό τρόπο, φυλώντας τα νώτα όλων των υπολοίπων σαν άγρυπνος φρουρός.
Με τον Alex Maas να λέει στην αρχή το κλασικό “γεια σας, είμαστε οι Black Angels από το Όστιν του Τέξας” και κατά διαστήματα έπειτα να απευθύνεται στον κόσμο, είτε για να δηλώσει τη σχέση που έχει αποκτήσει το συγκρότημα με την Ελλάδα και το κοινό της, είτε για να δώσει τα εύσημα στους Steams, είτε για εκφράσει τη λύπη του για το σιδηροδρομικό δυστύχημα-έγκλημα στα Τέμπη, και με μια γεμάτη εμφάνιση σχεδόν 2 ωρών, συμπεριλαμβανομένου και ενός χορταστικού encore (σχεδόν δεύτερου μέρους συναυλίας, δηλαδή!), οι Αμερικανοί απέδειξαν, εντέλει, τον λόγο για τον οποίο είναι οι “σημαιοφόροι” του είδους.
Setlist: You On The Run / El Jardin / Icon / History of the Future / Grab as Much (As You Can) / Manipulation / Firefly / Without a Trace / A Walk on the Outside / The Prodigal Sun / Entrance Song / The River / Mission District / Black Grease / Empires Falling / Wilderness of Mirrors / Bloodhounds on My Trail / Bad Vibrations / Vermillion Eyes / Yellow Elevator #2 / Choose to Choose / La Pared (Govt. Wall Blues) / Young Men Dead / Haunting at 1300 McKinley.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...