Αρχικά, ήταν η συμμορία των LAST RIZLA που ισοπέδωσε το πατάρι του, ήδη γεμάτου, Gagarin 205 Live Music Space, με άσματα σαν τα “Oporto”, “Dive”, “He Who Talks Loud Saying Nothing” (συνοδεία του Mike των Friend of Gods) και “KLS9532”. Μουσική για τσάι και συμπάθεια (#not) το sludge-οειδές noise/punk τους, ό,τι πρέπει για ανακατασκευές.
Όλα έπρεπε, λοιπόν, να “φτιαχτούν” από την αρχή, οπότε όταν έφτασε η στιγμή για NIGHTSTALKER και τον εορτασμό της 10ετούς επετείου του (εμβληματικού πλέον για την εγχώρια σκηνή) “Dead Rock Commandos”, εσύ πού αλλού μπορούσες να βρισκόσουν Σάββατο βράδυ (ή αλλιώς Παρασκευή, αν βρήκες εισιτήριο για εκείνη τη μέρα); Προφανώς, στο κατάμεστο Gagarin.
Εντάξει, είναι δεδομένο ότι σε κάθε εμφάνιση αυτής της τετράδας περνάμε μια χαρά, αλλά τώρα υπήρχε κάτι το διαφορετικό, που δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να το προσδιορίσω.
Στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, οι Nightstalker έμοιαζαν αυτή τη φορά με μια παρέα νεαρών μαλλιάδων, που ναι μεν έχουν ήδη μπει στο κόλπο, δεν είναι δηλαδή άγουροι πρωτάρηδες, όμως νιώθουν ακόμα όλο τον χρόνο και τον κόσμο μπροστά τους, παίζοντας με τα φρένα σπασμένα. Κάτι σαν τους Metallica των μυθικών “Ride the Lightning” και “Master of Puppets”, μετά το πρωτόγονο, ωμό και συγκλονιστικό “Kill ’Em All”.
Και κάπως έτσι, φτάσαμε στα 10 χρόνια “Dead Rock Commandos”... Το επετειακό live στο σπίτι τους, το Gagarin 205, δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει με άλλο τρόπο από το “Go Get Some”. Για την επόμενη μιάμιση ώρα, οι Nightstalker θα μοίραζαν την τράπουλα ανάμεσα στο τιμώμενο άλμπουμ τους και μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της δισκογραφίας τους.
Έτσι λοιπόν, τα “Superfreak”, “Just a Burn” και “The Underdog” ήταν μονάχα κάποια από τα highlights της βραδιάς, ενώ όταν ο Τόλης ξεκίνησε το ριφάκι του “Sweet Knife”, συνειδητοποίησα αυτό που βολόδερνε τόση ώρα μέσα στο κεφάλι μου, ότι δηλαδή ίσως και να μην έχω ξανακούσει καλύτερο ήχο σε live των Nightstalker. Tα πάντα, ήταν κρύσταλλο.
Χώρια που σε αυτό το κομμάτι, όπως και στα “Zombie Hour”, “Forever Stoned”, “The Dog That No-One Wanted” και “Great Hallucinations”, φάνηκε ξεκάθαρα ότι το κοινό έχει αφομοιώσει στο έπακρο και τις νεότερες συνθέσεις της μπάντας.
Όλα καλά κι όλα φίνα έως τότε, όταν όμως ο κομαντάντε Αργύρης (σε φοβερή φόρμα) άρχισε να χοροπηδάει πριν το “Baby, God Is Dead” και στα καπάκια ήρθε και το “Trigger Happy”, τότε ήταν που κατάλαβες για πολλοστή φορά, πως ο κόσμος ανάποδα να γυρίσει, οι ’Stalker θα το κρατάνε για πάντα ζωντανό.
Όσο για το encore, το στοίχημα το είχε κλειδωμένο ότι θα ξεκινούσε με το “Dead Rock Commandos” (τρεις λέξεις, μια ιστορία) και θα έκλεινε με το “Children of the Sun” (ο χαρακτηρισμός “ύμνος” είναι μάλλον φτωχός).
Τώρα που τέλειωσε κι αυτό λοιπόν, δίνουμε ραντεβού για τα 20 χρόνια του δίσκου, τα 35 χρόνια των Nightstalker και όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς. “We still have a lot of time to do...”
Setlist: Go Get Some / One Million Broken Promises / Superfreak / Soma / Zombie Hour / Forever Stoned / Just a Burn / Never Know (Supersonic) / Keystone / The Dog That No-One Wanted / Back to Dirt / Rockaine / The Boogie Man Plan / The Underdog / Sweet Knife / Baby, God Is Dead / Trigger Happy / Great Hallucinations / Dead Rock Commandos / Children of the Sun.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...