Σε μια δύσκολη μέρα για το ελληνόφωνο hip hop, ο ΒΕΒΗΛΟΣ έστησε στην Τεχνόπολη τη “Νύχτα των Σκιών”, παρουσιάζοντας 25 χρόνια δισκογραφίας, με τον ABISMO από το Πέραμα να αναλαμβάνει την προθέρμανση. Η μορφή του τόσο πρόωρα χαμένου ΔΠΘ, παρούσα. “Θα υποστηρίζω, όχι σαν άλλους, τη ζωή μου με το λόγο μου, όπως θα γούσταρε να κάνω και ο Μιχάλης...”

Στον τρίτο τόμο, μετά “Το Βιβλίο των Ηρώων του Δρόμου” (2016) και “Το Βιβλίο των Τεσσάρων Στοιχειών” (2018), αναμένεται η ολική κατάθεση ψυχής και η ολοκληρωτική κάθαρση του Θανάση. Το δείχνουν αυτό ξεκάθαρα οι προπομποί “Καθρέφτης” και “Αχέροντας”.

Όπως πάντα μαζί με τον Βέβηλο, ο DJ Magnum, ο Παράφρων και ο Τσέκος. Αλλά και ο Anser. Και ο Πάνος, ο ανιψιός του Πυροβάτη, από τον θάνατο του οποίου συμπληρώθηκαν ήδη 22 χρόνια. “Ελπίδες γκρεμισμένες, μέσα εκεί είναι χαμένες, ελπίδες γκρεμισμένες, σε κάγκελα φραγμένες... ”

Σε κάθε συναυλία του Βέβηλου, σε κάθε του τραγούδι, όλη του η ζωή και όλα του τα βιώματα, περνάνε από μπροστά του σαν φλας αναμνήσεων, ευχάριστων και δυσάρεστων. Και μαζί με τον Θανάση, περνάνε μπροστά και από εμάς.

“Μεγαλώσαμε, ντάξει δεν κλαίμε, τώρα περνάω και εγώ τα σαράντα. Ό,τι αγγίζω το ξέρω σαπίζει, μα ό,τι αγαπάω θα είναι για πάντα. Αναλαμβάνω λοιπόν την ευθύνη κι αν δεν μου βγαίνει μια μέρα η φωνή. Ο μεγαλύτερος φόβος μου να έρθει ακάλεστος να μετρηθούμε πάνω στη σκηνή...”

“Κλέβω στιγμές από τη μνήμη μου κι όπου ακουμπώ πονάει. Κι ενώ ο χρόνος δεν μ’ αγγίζει, με γερνάει. Έφτιαξα απόψε για παρέα μου τέσσερα στοιχειά. Επανάσταση, φωτιά, μοναξιά και λευτεριά...”

“Στη γειτονιά μου υπάρχουν παιδιά, που δεν γελάνε ποτέ τους. Πώς να στα κάνω λιγότερα, τι να κρατήσω για αργότερα...”

“Βρήκα ένα μέρος ακίνδυνο στις αναμνήσεις πάνω να δέσω τις λέξεις μου. Και αν δε μου βγαίνει μια μέρα η φωνή, ίσως μπορέσεις ν’ ακούσεις τις σκέψεις μου...”

“Βλέπεις, δε μ’ ένοιαξε ποτέ που πάω, ποιον αγαπάω, δε χάθηκα ποτέ μου κι ας παραπατάω. Δε μ’ ένοιαξε ποτέ τι κάνω, γιατί το κάνω, για ποιον το κάνω. Για μένα, απ’ όλους κι όλα παραπάνω...”

“Ήθελα πάντα μια νύχτα να μοιραστώ όσα δεν είπα, να κοιταχτούμε μέσα στα μάτια, να μην μας χωρέσουνε δέκα δωμάτια. Να μην την πέσουμε πριν το ξημέρωμα, να σε μυρίζω για το ημέρωμα, να μου γελάς και να ξέρω πως θα ’σαι μαζί μου ως το λευτέρωμα...”

“Φτιάχνω έναν ήλιο πάνω μου για να ξυπνώ στη Δύση, εδώ που η τόση ελευθερία μπορεί να μου κοστίσει. Είμαι από τόπο που επιτρέπει ιδέες φεμινιστικές, αλλά ανέχεται παρενοχλήσεις σεξουαλικές...”

“Ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια, όσο η σκέψη είναι μια πράξη που φοβίζει κι απειλεί...”

“Είναι το μίσος που κυνηγά πάντα πελάτες, σε σακούλες βοηθήματος με οχτώ πατάτες. Οργισμένος κάτοικος στο κέντρο της Αθήνας, πολεμοχαρής μαλάκας πολιτικής βιτρίνας. Ίσως απένταρος, μπορεί και κροίσος, εγώ κατάλαβα πως είναι το μίσος...”

“Ό,τι κι αν γράψω όμως, δεν θα σκορπίσει τρόμος, πλάι σε βιτρίνες με καλλυντικά και ενδύματα. Ό,τι κι αν γράψω όμως, δεν θα γεμίσει ο δρόμος, με ανθρώπους ψεύτικους και αληθινά κοσμήματα. Ό,τι κι αν γράψω όμως, θα επιβάλει ο νόμος, περαστικούς να καταγγέλλουν πως την ψώνισα. Ό,τι κι αν γράψω όμως, βαριά σαν λαιμητόμος, μην τους πιστέψεις αν σου πουν, πως αυτοκτόνησα...”

“Βάζω στο μπουκάλι μου βενζίνη και στουπί, όταν το βρεις να διαβάσεις την οργή μου. Κι αν νόμιζες πως έκλαψα μια νύχτα σαν κι αυτή, φταίνε τα καπνογόνα που καίνε την πληγή μου...”

“Και στείλαμε μαζί το σήμα του κινδύνου, ανεβασμένοι στην ταράτσα του Μαλανδρίνου. Μας πέταξαν στο κιούπι, μας σπάσανε τα κόκαλα, ανθρωποφύλακες υπάλληλοι με ρόπαλα...”

“Εδώ να ξέρεις πως τελειώνουν οι ευχές και ο χρόνος έγινε επάνω μας το πιο κακό μας μέλος. Τ’ αύριο δεν χτίζεται με προσευχές, γι’ αυτό κράτα λίγο αγάπη για το τέλος...”

Αν ταυτίζεσαι, αν συγκινείσαι, αν κάπου βρίσκεις τον εαυτό σου, αν οργίζεσαι με τους στίχους του Βέβηλου, θα είσαι πάντα εκεί. Είτε στο κάγκελο, είτε κάπου πιο πίσω, λίγο πιο απόμερα. Και θα βλέπεις το μάτι του να γυαλίζει, όπως γυάλιζε χθες. “Μια φορά πεθαμένος, δυο φορές ζωντανός...”

* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης