Συνέχεια, λοιπόν, στο RELEASE ATHENS, με την αφόρητη απογευματινή ζέστη να μην πτοεί τους γενναίους που έπιασαν από νωρίς θέση στο κάγκελο - σε αντίθεση με όσους ήθελαν να κάνουν συντήρηση δυνάμεων και προτίμησαν τον απαραίτητο ίσκιο – και να μην πτοεί, όπως αναμενόταν, ούτε τους DARK RAGS, που ούτως ή άλλως επί σκηνής δεν γνωρίζουν τι πάει να πει “συντήρηση δυνάμεων”.

Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, χαρακτηριστικό ολόκληρης της 2ης ημέρας, όπως είχε συμβεί και με την 1η, το garage punk τρίο άνοιξε όπως έπρεπε το συγκεκριμένο line-up, με κορυφαίες στιγμές τα “Gone Away” και “Baby Scream”.

Η σκυτάλη παραδόθηκε εν συνεχεία στους NOISE FIGURES, που επέστρεψαν στο Release Athens μετά από 3 χρόνια, κάνοντας ένα πέρασμα από τα ισάριθμα έως τώρα άλμπουμ τους και πραγματοποιώντας μια εκρηκτική “βραδινή” εμφάνιση, την καλύτερη από όσες μέχρι σήμερα έχω παρακολουθήσει από αυτούς, με το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο χωρίς σταματημό.

Ντουέτο φωτιά ο Γιώργος Νίκας και ο Στάμος Μπάμπαρης, με το “Black Caravan” να ξεκινάει ιδανικά το set, το “We Look Better in the Sun” να αφιερώνεται σε όσους επέλεξαν να κατηφορίσουν στην Πλατεία Νερού από νωρίς και να στηθούν μπροστά, τα “Shoot the Moon”, “Don’t Throw Your Hand”, “Lethargy”, “Out Of Touch” και “Rollin’” να αντιπροσωπεύουν επάξια το φαζαριστό ροκ εν ρολ τους, και το Hendrix meets Sabbath “Blood” να κλείνει με μπόλικες αναταράξεις την ημίωρη συναυλία τους.

Από την πλευρά τους, οι SHAME είχαν να διαχειριστούν τη φήμη μιας μπάντας που “συμβαίνει τώρα” και να δικαιολογήσουν τον ντόρο γύρω από το όνομά τους, κάτι που θεωρώ ότι κατόρθωσαν περίφημα στο κομμάτι performance και μόνο κατά διαστήματα στο μουσικό.

Η εικόνα του δαιμονισμένου μπασίστα Josh Finerty και του ημίγυμνου, από κάποιο σημείο και έπειτα, frontman Charlie Steen, που μέτρησε όλα τα τετραγωνικά μέτρα της σκηνής μαζί με τα σκαλοπάτια, μοιραία μας έφερε στο μυαλό τους Stooges ένεκα της ημέρας, ενώ το “μάσημα” των στίχων και οι ακανόνιστες μελωδίες ειδικά στο πρώτο μισό του ωριαίου set, θύμιζαν κλασικό βρετανικό προβοκατόρικο post-punk, παρόλα αυτά η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές, δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι, πέρα ίσως (αν δεν με απατάει η μνήμη μου) από τα “Tasteless”, “Dust on Trial” και “Gold Hole”, με τα πιο μελωδικά ριφάκια.

Στο ημίωρο που μεσολάβησε μέχρι την έναρξη των JAMES, η προσέλευση αυξήθηκε κατακόρυφα, με αποτέλεσμα η, διάρκειας 1 ώρας και 45 λεπτών βεβαίως βεβαίως, εμφάνιση του σχήματος από το Manchester, να πραγματοποιηθεί σε μια πολυπληθή Πλατεία Νερού.

Κατ’ εξοχήν συναυλιακοί, με 8 άτομα επί σκηνής, συχνές αλλαγές οργάνων και περιστασιακή χρήση έως και τηλεβόα, οι James αποτελούν εδώ και χρόνια αντικείμενο λατρείας για το ελληνικό κοινό και σε κάθε τους εμφάνιση, θυμίζουν και σε μένα προσωπικά το συναισθηματικό δέσιμο που έχω μαζί τους.

Με μπροστάρη τον, αεικίνητο στα 59 του, Tim Booth, μια από τις πλέον χαρισματικές παρουσίες της βρετανικής σκηνής τα τελευταία 35 χρόνια, με άρθρωση στην ερμηνεία η οποία σου μεταφέρει στο ακέραιο το περιεχόμενο των στίχων, κάτι που συμβαίνει και με έναν ακόμη αγαπημένο, τον Sivert Høyem, οι James είναι ένα συγκρότημα που μπορούν να γεμίσουν και μια και δυο συναυλίες μόνο με τις επιτυχίες τους, ο κατάλογος των οποίων μοιάζει ατελείωτος, όμως ήταν δεδομένο ότι θα δώσουν βαρύτητα και στα νέα τους κομμάτια, καθώς άλλωστε το “Living in Extraordinary Times” έλαβε θερμότατες κριτικές.

Χωρίς να χάνει ευκαιρία να ενωθεί και πάλι με το κοινό, ο Booth κατέβηκε από τη σκηνή στο πρώτο κιόλας τραγούδι, που δεν ήταν άλλο από το “Come Home”, ενώ ακολούθησαν τα “Ring the Bells” και “Nothing But Love”, όπως και το πολύ όμορφο “What’s It All About”, σε ένα set που, όπως και ο ίδιος είπε, είναι κάθε φορά διαφοροποιημένο, ενώ θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε τα ηλεκτρονικά και ενίοτε tribal στοιχεία που έχουν προστεθεί στον live ήχο των James, με την παρουσία της Chloë Alper.

Τα “Leviathan”, “Five-O”, όπως και το εξαιρετικό “Interrogation”, παρέλαβαν τη σκυτάλη για να την παραδώσουν ακολούθως σε δύο εκ των highlights της βραδιάς, καθώς στο μεν “Sound”, αφιερωμένο από τον Tim Booth στους παλιούς fans, ο ίδιος κατέβηκε ξανά από τη σκηνή, για να συνοδέψει τον τρομπετίστα (και όχι μόνο) Andy Diagram, καταλήγοντας να βολτάρει πάνω στα χέρια του κοινού, ενώ για το “Johnny Yen” δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, παρά μόνο ο πρόλογος του frontman των James, που μας οδήγησε στο να κραυγάσουμε “μαλάκα, θα παίξει το ‘Johnny Yen’”:

“Αυτό είναι ένα τραγούδι που έγραψα το 1984. Κάπου στα 16 μου, είχα δει για πρώτη φορά ζωντανά τον Iggy Pop και έμεινα να αναρωτιέμαι. ‘Μα τι κάνει; Θα σκοτωθεί’”.

Η επιστροφή στα καινούρια έγινε δια μέσου του “Picture of This Place”, καθώς και του “Heads”, ενός τραγουδιού για το “πόσο σκατένια είναι σήμερα η Αμερική”, ενώ η εισαγωγή του Booth για το επόμενο κομμάτι, προμήνυε και την κατάληξη. “Ξέρω ότι οι παλιοί δεν μπορείτε να παρακολουθήσετε σε τόσο βαθμό τις νέες μας δουλειές. Μακάρι να μπορούσα να ανεβάσω τώρα όλο αυτό το πλήθος στη σκηνή”. Οπότε, ακουστική κιθάρα, τύμπανα, “this bed is on fire with passionate love” και “Laid”. Εν ολίγοις, χαμός.

Ακολούθησε το “Attention”, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια των τελευταίων χρόνων για το βρετανικό σχήμα, το οποίο ο Tim Booth ερμήνευσε με την Chloë Alper (μην ξεχνάμε την παρουσία της στους Period Pains, Pure Reason Revolution και Tiny Giant, όπως και τη σινεματική συνεργασία της με τον Rob), ενώ το “Many Faces” που ήρθε αμέσως μετά, είναι ακόμα ένα τραγούδι με σαφές μήνυμα για την εποχή.

Κάπου εκεί, είχαμε μπει πλέον στην τελική ευθεία για την ολοκλήρωση της συναυλίας, κάτι το οποίο σημαίνει ότι στο “Getting Away With It (All Messed Up)” ο Booth έκανε ένα ακόμη crowd surfing (και τις δύο φορές αφενός ζήτησε επιτακτικά, και καλά έκανε, να κατέβουν τα κινητά και αφετέρου ευχαρίστησε για τη φροντίδα), ενώ το, κλασικό πλέον, a cappella sing-along στο τέλος του “Sometimes (Lester Piggott)” και η συνεπακόλουθη κορύφωσή του, έφερε ένα μεγαλοπρεπές χοροπηδητό σε χιλιάδες κόσμου.

“Πάντοτε είναι ευχαρίστησή μας να παίζουμε εδώ, δεν είναι κάτι που το λέμε όπου και να πάμε”, είπε o τραγουδιστής των James, προαναγγέλλοντας την επιστροφή τους μετά από λίγα λεπτά, που πραγματοποιήθηκε με το “Sit Down”, κατά τη διάρκεια του οποίου η Chloë Alper τυλίχθηκε με μια σημαία του LGBT κινήματος που ζήτησε και πήρε από το κοινό, ημέρα, άλλωστε, πραγματοποίησης του Athens Pride, ενώ η αποθέωση του βρετανικού γκρουπ στο τέλος, ήταν η λιγότερη ανταμοιβή από την πλευρά μας για μια μαγευτική εμφάνιση.

Κατά τα άλλα, μετά από το απαραίτητο changeover, ακούσαμε γαβγίσματα, είδαμε τον IGGY POP να βγαίνει ημίγυμνος με φόρα στη σκηνή του Release Athens και νιώσαμε την τρίχα μας να σηκώνετε όταν ξεκίνησε το θρυλικό ριφ του “I Wanna Be Your Dog” και ο 72χρονος έφηβος κραύγασε “so messed up, I want you here”, την ώρα που ένα ανθρώπινο ποτάμι παλλόταν στην Πλατεία Νερού. Και ήταν μόνο η αρχή.

“Gimme Danger” για τη συνέχεια, πάρτι με το “The Passenger” (όσοι επέλεξαν να δουν τη συναυλία μέσα από την κάμερα του κινητού τους, έχασαν - όσοι τραγούδησαν, σπρώχτηκαν, ίδρωσαν και έκαναν crowd surfing, πέρασαν φανταστικά), “απάντηση” στους James με το “Lust for Life” και την ιστορία (πραγματική ή όχι) του Johnny Yen.

Χωρίς κανέναν σταματημό, γιατί Iggy είσαι, ακούσαμε εν συνεχεία την αναλλοίωτη βαρύτονη φωνή και τα γυρίσματα του Αμερικανού performer - σήμα κατατεθέν της εξελικτικής του πορείας ως ερμηνευτής - στο “Skull Ring” και το “I’m Sick of You”, όπου κυρίως η τρομπέτα, αλλά και το τρομπόνι, έφτασαν στο απόγειο μιας ούτως ή άλλως εξαιρετικά ενδιαφέρουσας παρουσίας στην 6μελή μπάντα.

Ακολούθησαν το “Some Weird Sin” και το θορυβώδες “Repo Man”, επίσης από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, ενώ οι proto-punk ημέρες επανήλθαν δριμύτερες, με τον Iggy Pop να κατεβαίνει από τη σκηνή στο “Search and Destroy” (μούτζες για τις σέλφι και τα βίντεο, kudos για τα σπρωξίδια και την ιδρωτίλα), και την γκαραζιέρικη κιθάρα του πολύπειρου Kevin Armstrong στο “T.V. Eye” να περνάει από πάνω μας σαν χειρουργική λεπίδα.

Συνέχεια με μπόλικο distortion στο “Mass Production” (κανένα, μα κανένα αδιάφορο τραγούδι δεν υπήρξε στο 100λεπτο setlist), αναφορά στον φίλο ζωής David Bowie με τη διασκευή στο “The Jean Genie”, ένα τραγούδι που ο αξέχαστος καλλιτέχνης έγραψε εμπνευσμένος από τον ίδιο τον Iggy, και επιστροφή στην μπαντάρα των Stooges, αρχικά με το “1969” και τον 72χρονο performer να ντύνεται προσωρινά με ένα jacket.

Από την άλλη, εκεί που νομίζαμε ότι οι κιθάρες μάς είχαν ήδη αποκεφαλίσει, ξεπροβάλλει το “No Fun” και μαζί η γνωστή φράση για τα ράμματα, ενώ στο “Down on the Street” απλά σκεφτόσουν “πόση ακόμη καύλα, θεέ μου”.

Πάντως, για το “Real Cool Time” δεν ξέρω, οι βάσεις μικροφώνου, όμως, σίγουρα δεν είχαν καθόλου καλή βραδιά στα χέρια (και τα πόδια) του Iggy, ενώ την ώρα που ρίχναμε ματιές στις οθόνες χαζεύοντας το πλήθος στην Πλατεία Νερού, ο Αμερικανός ερμηνευτής και το γκρουπ του πρόσθεταν μερικές ακόμη πινελιές σε αυτή τη μεγαλειώδη βραδιά, με τα “Nightclubbing”, “Sixteen” και “Five Foot One”.

Με τη σειρά του, το “Real Wild Child (Wild One)”, τραγούδι με το οποίο οι Johnny O’Keefe and The Dee Jays θεωρείται πως γέννησαν το αυστραλιανό ροκ εν ρολ και σχεδόν 30 χρόνια μετά ο Iggy Pop μετέτρεψε σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, ‎έφερε στο πόδι την Πλατεία Νερού, ενώ η διασκευή στο “Red Right Hand” των Nick Cave & The Bad Seeds, η οποία κυκλοφόρησε σε συνεργασία με τον Jarvis Cocker για τις ανάγκες του “Peaky Blinders”, ήταν και αυτή με την οποία ειπώθηκε το αντίο.

Μετά από όσα ζήσαμε, λοιπόν, η απάντηση στο ερώτημα “τι έκανες φέτος το καλοκαίρι;”, μπορεί να είναι μονάχα μία. “Τίποτα μωρέ, με ισοπέδωσε ο Iggy”.

* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης