Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο ΠΑΝΟΣ ΜΠΙΡΜΠΑΣ, που πέρα από τη σόλο πορεία του η οποία έφερε πρόσφατα το πολύ όμορφο “Finchley Road”, αποτελεί κομμάτι των υπέροχων Dustbowl.
Ακολουθεί, λοιπόν, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και γεμάτες σε περιεχόμενο, θεωρώ, συνεντεύξεις που έχουν καταγραφεί στο i-JUKEBOX.gr.
- Γεια χαρά Πάνο, σε ευχαριστώ για αυτή τη συνομιλία. Ας ξεκινήσουμε από τον τίτλο της δεύτερης σόλο δουλειάς σου. Γιατί “Finchley Road”;
“Γεια σου Γιάννη, σε ευχαριστώ και εγώ πολύ. Έζησα αρκετά αυτόν τον δρόμο του Λονδίνου. Σε αυτόν τον δρόμο, λοιπόν, συνάντησα τον άνθρωπο ο οποίος ήταν η πηγή της έμπνευσής μου για το πρώτο τραγούδι που έγραψα για αυτό τον δίσκο. Το ομώνυμο ‘Finchley Road’, που είναι η μικρή ιστορία ενός άστεγου ανθρώπου που περνάει τη ζωή του σε αυτόν τον μυστήριο δρόμο του Λονδίνου, έξω από τον σταθμό του tube.
Σε αυτόν τον δρόμο που συναντάς τα πάντα, ανθρώπους της δουλειάς, ανθρώπους που κυνηγάνε το ευρωπαϊκό όνειρο, ανθρώπους που κοιτούν ψηλά και ανθρώπους που κοιτούν χαμηλά. Ευτυχώς, όμως, οι γοητευτικοί απόκληροι υπάρχουν ακόμα”.
- Με πρόλαβες λοιπόν, καθώς ήθελα να σε ρωτήσω αν το ομώνυμο τραγούδι, που εξιστορεί την καθημερινότητα ενός άστεγου σαμάνου, αποτελεί κάποιο δικό σου βίωμα.
“Αποτελεί την καταγραφή της σύντομης συνομιλίας μου με τον ίδιο τον άνθρωπο του τραγουδιού. Είναι από αυτές τις φορές που ο ίδιος ο άνθρωπος λέγοντάς σου ‘Man, there is no way down on Finchley Road’, σου δίνει έναν υπέροχο στίχο για να ξεκινήσεις ένα τραγούδι, κινητοποιώντας όλη τη συναισθηματική σου νοημοσύνη με μια κουβέντα και ένα βλέμμα. Το υπόλοιπο τραγούδι αποτελεί αποτέλεσμα της προσωπικής μου παρατήρησης του περιβάλλοντος που ζούσε ο άνθρωπος αυτός”.
- Τα τραγούδια του άλμπουμ αποτελούν σε ένα σημαντικό βαθμό αφήγηση ερωτικών συναισθημάτων και πράξεων. Είναι ο έρωτας η μεγαλύτερή σου έμπνευση όταν γράφεις μουσική;
“Πιστεύω πολύ στον έρωτα ως φύση και ως πράξη. Είναι μια κοινωνική πράξη που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον αληθινό σου εαυτό. Συναντάς έναν άνθρωπο και όταν αυτό είναι κάτι ουσιαστικό και αληθινό, τότε καλείσαι να διαλύσεις πολλά από τα φράγματά σου. Σταματάς να προφυλάσσεις τον ελεγχόμενο εαυτό σου και αφήνεσαι να ζήσεις τον γλυκό πανικό του έρωτα. Ο έρωτας είναι από τις πιο επικίνδυνες αρένες που μπορεί να βρεθείς, αν δώσεις σημασία. Είναι δύσκολος και αχαρτογράφητος όσο και μαγικός. Τι πιο όμορφο για να κάνεις μουσική, δηλαδή”.
- Αν, αντιστρέφοντας για λίγο τους ρόλους, με ρωτούσες εσύ “πώς θα περιέγραφες τον δίσκο;” κι εγώ σου απαντούσα “μουσική για μια όμορφη φθινοπωρινή βόλτα στο Λονδίνο, που καταλήγει βραδάκι σε ένα δωμάτιο του St. JamesHotel”, θα πλησίαζα τις επιδιώξεις σου;
“Θα ήθελα να μου πεις περισσότερα πράγματα για αυτή τη φθινοπωρινή βόλτα στο Λονδίνο. Για τα μέρη που πέρασες και για αυτά που άκουσες ή είδες. Πάντως θα σε περίμενα πολύ ευχαρίστως στο lobby του St. James να το συζητήσουμε το βραδάκι”.
- Το “Finchley Road” ξεκινάει με το “The Boat”, στους στίχους του οποίου περιγράφεται πολύ έντονα το ταξίδι ενός πρόσφυγα για ένα καλύτερο αύριο, ταξίδι που πολύ συχνά έχει ως πέρασμα ή απάγκιο την Ελλάδα. Σημειώνοντας πως η καθημερινότητά σου έχει να κάνει ούτως ή άλλως με το προσφυγικό, καθώς δραστηριοποιείσαι ως κοινωνικός λειτουργός στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, ενώ έχεις δημιουργήσει και την ομάδα παιδιών προσφύγων Compassionates, θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς το βιώνεις όλο αυτό, ως άνθρωπος και ως δημιουργός. Με ποιες σκέψεις πηγαίνεις στο σπίτι ή με ποιες ξυπνάς το πρωί;
“Το ‘The Boat’ είναι ένα τραγούδι καταγραφής λέξεων – φράσεων και σκέψεων ανθρώπων οι οποίοι έζησαν μια πολύ ζοφερή πραγματικότητα. Ένα ναυάγιο στο οποίο ξαφνικά έχασαν πολλά αγαπημένα τους πρόσωπα. Στο συγκεκριμένο τραγούδι με θυμάμαι να έχω βγάλει το σημειωματάριο της δουλειάς μου και να γράφω ως στίχους τα ίδια τα λόγια των ανθρώπων. Είχα γράψει πάνω από 100 στίχους. Επέλεξα τελικά κάποιους από αυτούς. Με τον ίδιο τρόπο λειτούργησα και στο ‘Children’ στο οποίο, βέβαια, είχα την τιμή και την τύχη να ηχογραφήσω μαζί με την ομάδα των παιδιών προσφύγων.
Είναι σίγουρα δύσκολο να κάνεις καθημερινά μια τέτοια δουλειά, πόσο μάλλον όταν την κάνεις για πολλά χρόνια. Βιώνεις πολλές φορές μαζεμένα τον πόνο, την απογοήτευση και την οργή των ανθρώπων, οι οποίοι αντιμετωπίζουν μεγάλα αδιέξοδα στην ελληνική κοινωνία. Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα, όμως, να μπορείς να σταθείς στη θέση σου με σκοπό να κάνεις το καλύτερο που μπορείς, έτσι ώστε να μπορέσεις να βοηθήσεις στην ομαλή τους ένταξη.
Στο σπίτι μου γυρίζω με όλα τα συναισθήματα του κόσμου. Λύπη, οργή, χαρά. Όσο περνούν τα χρόνια, όμως, εστιάζω στο καλό, σε ό,τι μπορεί να σωθεί όταν όλα καταρρέουν. Η δουλειά αυτή θέλει χιλιόμετρα για να μπορέσεις να στέκεσαι δυνατός όλο και περισσότερο. Η μουσική παίζει πολύ συχνά τον ρόλο του ψυχολόγου”.
- Περνώντας στα συναυλιακά, πού μπορούμε να σε παρακολουθήσουμε το προσεχές διάστημα; Μην ξεχνάμε ότι αποτελείς και τoν frontman των Dustbowl.
“Η επόμενη εμφάνισή μου θα είναι στις 3 Νοεμβρίου στην ΤedX Patras, όπου και θα παρουσιάσω κομμάτια από το ‘Finchley Road’, σε μια βραδιά με γενικότερη θεματική τις αξίες – values. Προγραμματίζουμε ένα μεγαλύτερο live τον Δεκέμβριο στην Αθήνα, καθώς συζητάμε και για Θεσσαλονίκη αλλά και Αγγλία. Με τους Dustbowl, η επόμενη προγραμματισμένη εμφάνιση είναι στις 18 Οκτωβρίου στο Bad Tooth”.
- Ας πάμε και σε μερικά πιο προσωπικά στοιχεία. Ακούγοντας ποιο ή ποια άλμπουμ είπες “θέλω να κάνω μπάντα”;
“Leonard Cohen – ‘Songs from a Room’: Μου σύστησε τον κόσμο του songwriting. Κατάλαβα πόσο πολύ θα μου άρεσε να γράφω δικά μου τραγούδια με ειλικρίνεια και αμεσότητα.
The Velvet Undergroung & Nico – ‘s/t’: Μου σύστησε τον κόσμο του rock and roll, του έρωτα και τον λαϊκών προβλημάτων”.
- Η Αθήνα, ειδικά τη νύχτα, έχει πολύ όμορφα σημεία που μπορούν να σε ηρεμήσουν, ενίοτε και να σε εμπνεύσουν. Έχεις εσύ κάποιο αγαπημένο;
“H Αθήνα είναι μια καταπληκτική πόλη τη νύχτα. Αν σταθείς κάπου ψηλά όπως για παράδειγμα στον Λυκαβηττό, από την πλευρά προς την ακρόπολη και τη θάλασσα, βλέπεις την πόλη να κατακερματίζεται γεωλογικά, κοινωνικά, πολιτικά. Εκεί πάνω σκέφτεσαι τον εαυτό σου μέσα σε αυτήν. Με πολύ λίγη προσπάθεια σκέφτεσαι και όλους τους υπόλοιπους”.
- Τελευταία ερώτηση από την πλευρά μου Πάνο, σε ευχαριστώ και πάλι. Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
“Φοβάμαι μη χάσω την πνευματική μου υγεία και το συναίσθημά μου. Φοβάμαι μη σταματήσω να νιώθω αγάπη και πάθος για ό,τι αγαπώ και παθιάζομαι. Φοβάμαι μη σταματήσω να νιώθω τον πόνο ο οποίος σήμερα με κάνει να εξεγείρομαι. Φοβάμαι μήπως έρθει κάποια στιγμή η μέρα που δεν θα θυμάμαι όσα πραγματικά αγαπώ”.
Please wait...