Δεν γνωρίζω αν υπήρχε καμία εμμονή με το -12- σαν νούμερο ή συνδυασμό ψηφίων, αλλά μετά βεβαιότητας μπορώ να πω, όπως βέβαια και όλος ο πλανήτης όταν οι SWANS τον άφησαν άφωνο χωρίς καμία προειδοποίηση με το “The Seer” (Young God Records), πως δεν υπάρχει μισή λέξη που να μπορεί να περιγράψει τι διάολο ακριβώς ακούμε από τον Michael Gira και την πολυμελή, σταθερή και guest, κομπανία του.
Εδώ βρίσκεται η εμμονή, φίλε μου. Εμμονή και επανάληψη, πάλη με τους δαίμονες, μια σκοτοδίνη και ένα φως να αχνοφαίνεται από το παράθυρο. Κανένας κανόνας, καμία νόρμα, όλα μέσα. Post, noise, drone, folk, αισιοδοξία και (πολύ) απαισιοδοξία, κατήφια, γαλήνη και ξεσπάσματα, απόκοσμοι θόρυβοι, αφρικάνικα κρουστά, metal κρουστά, jazz κρουστά και ένας Gira που ταξιδεύει αναζητώντας ήχους και στίχους, για να τους ρίξει στα καζάνια που σιγοβράζουν, ώσπου τα καπάκια να ανοίξουν και το χάος να απελευθερωθεί.
Το εναρκτήριο “Lunacy” σε προϊδεάζει, ακόμα και με τον τίτλο του δηλαδή, ότι αυτοί εδώ οι δύο δίσκοι, δεν θα είναι όμοιοι με τίποτα από όλα όσα έχεις ακούσει. Σε προϊδεάζει μεν, δεν ξέρεις τι ακριβώς να περιμένεις δε. Με τη συμμετοχή του Alan Sparhawk και της Mimi Parker (R.I.P.) των Low, και με τον τόσο συμβολικό στίχο “your childhood is over”, αυτό θαρρώ πως ήταν και το καταλληλότερο κομμάτι για εισαγωγή.
Πάμε μετά στο “Mother of the World”, όπου η βελόνα κολλάει μέχρι τα μισά, για να έλθει η παράνοια και κοπάνημα στον τοίχο, μέχρι την ήρεμη λύτρωση. Έτσι θα το πάνε οι Swans, μέχρι το τέλος. Καρότο και μαστίγιο.
Μια σύντομη γέφυρα εν συνεχεία με το “The Wolf”, πριν την καταιγίδα που έρχεται. Βασικά, θα μπορούσαν οι Swans να κυκλοφορήσουν ένα και μόνο τραγούδι σε αυτή τους τη δουλειά και το όλο πράγμα να λήξει εκεί. Κι αυτό δεν θα ήταν άλλο από το 32λεπτο ομώνυμο “The Seer”. Λιτανεία και ανάσες, χτίσιμο σιγά σιγά και μεθοδικά, ο Gira να τραγουδά “I see it all, I see it all, I see it all, I see it all”, μετά σπάσιμο εκκωφαντικό, μετά αποσυμπίεση, πίσω στην εμμονή, θόρυβος, πίεση, αποσυμπίεση και μια φυσαρμόνικα να αργοσβήνει. Τι παράσταση δώσατε, ρε μαλάκες;
Από την άλλη, το “The Seer Returns” παρέα με την Jarboe (κομβικό μέλος των Swans στην πρώτη περίοδο της ιστορίας τους), αποτελεί μια από τις πιο μελωδικές στιγμές του άλμπουμ, όμως το “93 Ave. Blues” έρχεται να σε προσγειώσει απότομα (τίποτα δεν θυμίζει τον όρο “blues” και αυτό είναι το “σαρδόνιο” της υπόθεσης), με κάτι κακοκουρδισμένα πνευστά και παράξενους θορύβους τριγύρω σου, όσο εσύ ψάχνεις να βρεις διέξοδο από τους μυστηριώδεις διαδρόμους, που τελικά όμως σε οδηγούν σε μια πόρτα, πίσω από την οποία δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Στο τέλος, όλα γκρεμίζονται, μάλλον προς ανακούφισή σου.
Μια μικρή χαλάρωση ακολούθως με το “The Daughter Brings the Water” και κάπως έτσι κλείνει ο πρώτος δίσκος, με τον δεύτερο να ξεκινάει εξίσου χαλαρά, σε Americana ρυθμούς, με το “Song for a Warrior” και τη συμμετοχή της Karen O των Yeah Yeah Yeahs.
Με τη σειρά του, το “Avatar” είναι μια ακόμη πολύ όμορφη μουσικά (και ταυτόχρονα εμμονικά επαναληπτική) στιγμή του “The Seer”, με τον Michael Gira να παρεμβάλλεται σαν ιεροκήρυκας τραγουδώντας “your light is in my hand, your mind is in my eye, your eye is in my mind, your mind is in my eye, your eye is in my eye”, ενώ το 19λεπτο “A Piece of the Sky”, με την Jarboe και τους Akron/Family, περιλαμβάνει μια τόσο ιδιαίτερη μελαγχολία, με ένα πιανάκι που τα σπάει και ένα λιβάδι που για κάποιο λόγο νιώθεις στο τέλος ότι εμφανίζεται μπροστά σου.
Όχι για πολύ, όμως. Πώς περίμενες, δηλαδή, να κλείσει το άλμπουμ; Θα κλείσει, λοιπόν, με το 23λεπτης διάρκειας “The Apostate”, την αμηχανία της αρχής, το όλα λίμπα της μέσης, και τον χορό της βροχής στο τέλος.
Αποτελώντας το πρώτο κομμάτι μιας άτυπης τριλογίας που θα ολοκληρωνόταν με τα “To Be Kind” (2014) και “The Glowing Man” (2016), το “The Seer” μας κάνει ακόμα να ψάχνουμε τις λέξεις με τις οποίες θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε και να περικλείσουμε όλα τα αισθήματα που αυτό μας προκαλεί. Μάταια, όμως.
* Swans w/ Norman Westberg | Κυριακή 11 Ιουνίου, Θέατρο Βράχων - Τρίτη 13 Ιουνίου, Μονή Λαζαριστών | Viva.gr, Viva spots.