Τι δίσκο βγάζουν στο σήμερα οι OCEAN COLLECTIVE; Προφανώς δίσκαρο, δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό, όπως πάντα. Τι ήχο, όμως, θέλουν οι Βερολινέζοι να ακολουθήσουν στη 10η κατά σειρά δουλειά τους;
Ξεκάθαρα λοιπόν, το “Holocene” (Pelagic Records) είναι ένα synth-driven post-rock/metal κομψοτέχνημα, με τον Peter Voigtmann να έχει τη σημαντικότερη συνεισφορά σε αυτή τη στροφή του σχήματος και τον ιθύνοντα νου Robin Staps να πατάει πάνω στις ιδέες του κιμπορντίστα του και με low-keyed riffs να djent-άρει, να prog-άρει και να δημιουργεί αυτή την τόσο θελκτική λεπτή γραμμή ανάμεσα στο ηλεκτρονικό και στο σκληρό (διόλου τυχαία η επιλογή να απλώσουν πριν από ένα διάστημα το χέρι στους δικούς μας Playgrounded).
Συνεχίζοντας να μιλούν για τον κόσμο με τον δικό τους αφαιρετικό και αλληγορικό τρόπο και κλείνοντας την, παλαιοντολογικής έμπνευσης, τετραλογία που ξεκίνησε το 2007 με το “Precambrian” και συνεχίστηκε αρκετά χρόνια αργότερα με τα δύο “Phanerozoic” άλμπουμ (2018, 2020), οι Ocean Collective χρησιμοποιούν ως επί το πλείστον τις χρονικές ζώνες της ολοκαίνου εποχής για να βαφτίσουν τα τραγούδια τους, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει στο “Phanerozoic II”, το οποίο έκλεινε με το κομμάτι “Holocene”.
Ένας κύκλος η πορεία των Ocean λοιπόν, ένας κύκλος και η νέα τους δισκογραφική δουλειά, άλλοτε πιο σινεματική και άλλοτε πιο σκληρή, με τον Loïc Rossetti να μας συνεπαίρνει με τις καθαρές του ερμηνείες, διανθίζοντάς τις, όπου και όταν χρειάζεται, με harsh vocals, και το σπουδαίο αυτό γκρουπ να καταθέτει συνολικά για μία ακόμη φορά την ψυχή του.
Το lead single και εναρκτήριο “Preboreal” είναι μία υπέροχη στιγμή που προσωπικά λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, όπου πραγματικά τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο και τα πάντα, από τη μουσική έως τα φωνητικά, έχουν τοποθετηθεί μαεστρικά σωστά για να δημιουργήσουν ένα από τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε ή θα ακούσουμε στη φετινή χρονιά, ενώ στο “Boreal”, στο “Atlantic”, στο “Subboreal” που έρχεται ως η φυσική συνέχεια του προηγούμενου, καθώς και στο “Subatlantic”, οι Ocean πατούν ανάμεσα στο στρωτό και στο άγριο έδαφος που αποτελούν τις δύο ισότιμες βάσεις του “Holocene”.
Από την άλλη, το “Sea of Reeds” ορίζεται από μια ιδιαίτερη ατμοσφαιρικότητα, ενώ στο “Parabiosis” το γερμανικό γκρουπ μοιάζει σαν να επιδιώκει να επιστρέψει στο αρχικό “Preboreal”, την ώρα που αναμφίβολο highlight αποτελεί ο “διάλογος” που ανοίγει η Karin Park, γνωστό μέλος της νορβηγικής goth/industrial/ηλεκτρονικής σκηνής, με τον Loïc Rossetti στο “Unconformities” και το εμφατικό “don’t turn on the bright lights” που επαναλαμβάνει κραυγάζοντας ο τραγουδιστής των Ocean.
Please wait...