Σημείωση δεύτερη. Η συνεργασία του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ με τον ΠΑΥΛΟ ΠΑΥΛΙΔΗ για το άλμπουμ “Πέρα από τη Θάλασσα” (United We Fly), είναι εξ ορισμού επιτυχημένη, με βάση την πρώτη σημείωση.
Σημείωση τρίτη. Από τη στιγμή που ήταν αναμενόμενο εξαρχής ότι ο Παυλίδης θα πειράξει σε μεγάλο βαθμό τα τραγούδια του Μαρκόπουλου, προκειμένου να τα φέρει κοντά στη δική του ιδιοσυγκρασία, είναι περιττό να αναφέρουμε, τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ, ότι η τάδε διασκευή είναι καλύτερη από τη δείνα. Κι αυτό γιατί και τα 12 τραγούδια του σπουδαίου συνθέτη που επιλέχθηκαν για τον συγκεκριμένο δίσκο, έχουν αλλάξει σε τέτοιο βαθμό, τόσο ερμηνευτικά, όσο και μουσικά, που άπασες οι διασκευές έχουν πετύχει τον στόχο τους.
Σημείωση τέταρτη. Ο Παυλίδης έχει ένα πολύ συγκεκριμένο (και αναγνωρίσιμο) ύφος τραγουδιστικά, εδώ και 30 χρόνια, οπότε ήταν προφανές αυτό που ανέφερα και πριν, ότι θα επιδιώξει να φέρει τα τραγούδια στο δικό του τερέν. Ούτε να μοιάσει, ούτε να συγκριθεί με ονόματα όπως η Βίκυ Μοσχολιού και ο Νίκος Ξυλούρης.
Σημείωση πέμπτη. Η παρούσα κριτική και η “αναμέτρηση” μεταξύ των κομματιών, γράφεται με βάση το τωρινό αποτέλεσμα, κάπως σαν να το απομονώνουμε από το παρελθόν. Τι αρέσει, δηλαδή, στον καθένα και την καθεμιά από εμάς να ακούμε περισσότερο από αυτό το άλμπουμ στο σήμερα και τι λιγότερο.
Συμπερασματικά λοιπόν, η ιδιότυπη αυτή συνύπαρξη Μαρκόπουλου-Παυλίδη έχει για μένα σαφέστατα θετικό πρόσημο. Μπορεί η αρχή του άλμπουμ με τα “Πέρα από τη Θάλασσα”, “Κάτω στης Μαργαρίτας τ’Αλωνάκι” και “Όχι δεν Πρέπει” να είναι κάπως “αναγνωριστική” και να σε αφήνει με κάποιου είδους αμηχανία, όμως το ενδιαφέρον ανεβαίνει κατακόρυφα με το “Η Ρόζα η Ναζιάρα”, όπου αφενός ο Παυλίδης νοηματοδοτεί με την ιδιαίτερη ερμηνεία του τους στίχους του Μιχάλη Φακίνου (ειδικά το “της πρότειναν να γίνει του Τσάκαλου καρφί” είναι τέρμα... κολλητικό), αφετέρου προσθέτει και τα δικά του λόγια στο κομμάτι.
Μαζί με τη “Ρόζα”, δεν θα γινόταν να μην ξεχωρίσουμε και ένα από τα πλέον εμβληματικά τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου, το “Μαλαματένια Λόγια”, του οποίου η επιλογή ως lead single ήταν σοφή και ολόσωστη.
Με τη σειρά του, το “Γκρεμισμένα Σπίτια” έχει σαφή αναφορά σε μπάντες όπως οι Massive Attack και οι Portishead, ενώ σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε ότι ούτως ή άλλως όλο το άλμπουμ έχει ξεκάθαρη ηλεκτρονική/trip hop κατεύθυνση (πάρε για παράδειγμα και το “Χίλια Μύρια Κύματα”), κάτι που ο Παυλίδης ποτέ δεν έκρυψε ως βασικό στοιχείο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Άλλωστε, αυτό που για μένα κάνει τη διαφορά στο “Πέρα από τη Θάλασσα”, είναι ακριβώς αυτή η διαφορετική μουσική επένδυση της Μαρκοπουλικής τραγουδοποιίας.
Κατά τα άλλα, στο “Τα Λόγια και τα Χρόνια” συναντούμε μια ωραία ερμηνεία και εξίσου ωραία μελωδία, την ώρα που το “Μέρα με την Ημέρα” είναι εντελώς πειραματικό και το “Τη Μέρα της Πεντηκοστής” καθ’όλα ατμοσφαιρικό. Από τη μεριά τους, τα “Μιλώ για τα Παιδιά μου” και “Γεννήθηκα” θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται ως πρωτότυπα κομμάτια σε κάποιο άλμπουμ του Παυλίδη, με τη μορφή που ο 58χρονος μουσικός τους έχει δώσει στο “Πέρα από τη Θάλασσα”.
Κάπως έτσι λοιπόν, μια από τις πιο απροσδόκητες συνεργασίες για τις οποίες θα χρειαστεί ποτέ να γράψουμε μερικές αράδες, μεταφέροντας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, κρίνεται ως πολύ ενδιαφέρουσα, πρωτίστως με βάση αυτό που ακούμε στο τώρα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η πλευρά του Γιάννη Μαρκόπουλου ήταν αυτή που προσέγγισε και προτίμησε τον Παύλο Παυλίδη, όπως και τίποτε δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή.
Please wait...