Οι CHURCH OF THE SEA επανέρχονται με το “Odalisque” (self-released), διάδοχο του “Anywhere But Desert”, που το φθινόπωρο του 2018 με είχε αφήσει (και όχι μόνο εμένα, φυσικά) με τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Και κάπως έτσι, η επιστροφή του αθηναϊκού τρίο ξεκινάει με το κορυφαίο όλων “No One Deserves”, μυστικιστικά και ατμοσφαιρικά, με πάντα υποβόσκουσα την doom ατμόσφαιρα και πάντα εξαιρετική την ερμηνεία της Ειρήνης Αργύρη. Θέλεις να χαρακτηρίσεις τους Church of the Sea “doomgaze”; Μέσα θα πέσεις. Θέλεις να τους πεις “electro-doom”; Και πάλι μέσα. Προτιμάς το “industrial world music”; Μια χαρά και αυτό.
Από την άλλη, τα αγαπημένα τους oriental στοιχεία ακούγονται ξεκάθαρα στο “Odalisque”, εκ της ανατολίτικης οδαλίσκης, ενώ η τριπλέτα των highlights συμπληρώνεται από το “Me as the Water, Me as a Tree” και τη μελαγχολική χροιά της Ειρήνης.
Με τη σειρά τους, τα “Mirrors”, “Raindrops” και “(A Story About) Preparation” είναι ένας καλός οδηγός για το “τι είδος” μουσικής παίζουν οι Church of the Sea και πώς φτιάχνουν doom υλικό χωρίς καν μπάσο και τύμπανα, μόνο με τα παραμορφωμένα σύνθια του Αλέξανδρου Δαρμή και τις κιθάρες του Βαγγέλη Σταυρουλάκη.
Αφού πω ότι θα προτιμούσα ως συνέχεια του πανέμορφου “Anywhere But Desert” κάτι πιο ολοκληρωμένο, θα επαναλάβω ότι το ελληνικό τοπίο δεν χωράει ένα σχήμα σαν τους Church of the Sea, που άνετα θα μπορούσαν να παίζουν δίπλα σε ονόματα όπως οι σπουδαίοι Dead Can Dance, αλλά και η Chelsea Wolfe, η Anna von Hausswolff και η Emma Ruth Rundle, που εκ των πραγμάτων ανήκουν στις επιρροές τους.
Please wait...