Και σωστά υποθέτεις, μιας που οι DROPKICK MURPHYS στο νέο τους άλμπουμ “Turn Up That Dial” (Born & Bred Records) παρουσιάζουν μια συλλογή, ουσιαστικά, από τραγούδια για μπυροποσίες και ιδρωμένες στιγμές σε live, χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει, ότι καταφέρνουν να ξεπεράσουν σε ποιότητα τους δίσκους από το 2013 (“Signed and Sealed in Blood”) και πίσω. Να λέμε όλη την αλήθεια, δηλαδή.
Ναι, θα ομολογήσω ότι το “Turn Up That Dial” μου άρεσε περισσότερο από το προηγούμενο “11 Short Stories of Pain & Glory” (2017), όμως, κακά τα ψέματα, δυσκολεύεσαι να βάλεις τα τραγούδια του στην ίδια μοίρα με ύμνους όπως τα “Johnny, I Hardly Knew Ya”, “Υour Spirit’s Alive”, “(F)lannigan’s Ball”, “I’m Shipping Up to Boston”, “Worker’s Song”, “Boys on the Docks”, “Rose Tattoo”, “The State of Massachusetts” και πολλά ακόμη που μας έκαναν οπαδούς των Murphys. Άλλωστε, αυτό συμβαίνει και με όλα τα γκρουπ των οποίων είμαστε οπαδοί. Τα “παλιά” θα είναι πάντοτε πιο ψηλά στη λίστα των προτιμήσεών μας.
Για να μην αδικούμε επ’ ουδενί, όμως, τους Βοστονέζους, που συνεχίζουν ακμαιότατοι να μας βγάζουν γούστα (να το πω έτσι λαϊκά), το 10ο στούντιο άλμπουμ τους (που καθυστέρησε και αυτό να κυκλοφορήσει λόγω Covid-19) περιλαμβάνει τραγούδια που ήδη έχουν καπαρώσει τη δική τους στη θέση στο συναυλιακό pit. Φέρ’ επείν, το κορυφαίο όλων “L-EE-B-O-Y”, με τη φοβερή μελωδία στην γκάιντα, για τον δικό τους παίκτη Lee Forshner. Ή, ας πούμε, σαν το ομώνυμο “Turn Up That Dial”, το “Good as Gold” και, βέβαια, το “Mick Jones Nicked My Pudding”, με το θεϊκό video clip, αναφορά στον “αστικό μύθο” αρπαγής των επιδορπίων των υπολοίπων μελών των Clash από τον ίδιο τον κιθαρίστα τους.
Με τη σειρά του, το “Middle Finger” κλείνει το μάτι στους σκανταλιάρηδες πιτσιρικάδες με τις σφεντόνες (που όταν μεγαλώνουν τσακώνονται στις pubs), ενώ το lead single “Smash Shit Up” είναι από αυτά τα γνωστά οπαδικά των Murphys, για τους ρέμπελς που δεν κάθονται σε ησυχία και αγωνίζονται.
Φυσικά, δεν μπορεί να λείψει η αναφορά στον φασίστα Trump και πιο συγκεκριμένα στην αντιμετώπισή του απέναντι στην πανδημία, οπότε το σχήμα από το Quincy τον αποχαιρετά (στα τσακίδια) με ένα snippet από το γνωστό hit “Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye” στο “Chosen Few”, ενώ το track listing συμπληρώνεται από τα μελωδικά “Queen of Suffolk County”, “H.B.D.M.F.” και “City by the Sea” (Murphys χωρίς τραγούδι για λιμάνι γίνεται;).
Για το τέλος, άφησα το “I Wish You Were Here”, το οποίο ολοκληρώνει το “Turn Up That Dial” και που είναι αφιερωμένο στον πατέρα του τραγουδιστή Al Barr, ένα από τα περισσότερα από 500.000 θύματα της πανδημίας στις ΗΠΑ. Τραγούδι όπως αυτά που οι Dropkick Murphys ανεβάζουν τον κόσμο στη σκηνή και όλοι μαζί αγκαλιασμένοι ρίχνουν την αυλαία στις συναυλίες τους. Τραγούδι για όλους αυτούς που λείπουν.
Κάπως έτσι, οι Murphys μας κάνουν για ακόμη μία φορά να αποζητούμε όσο τίποτα να βρεθούμε με μια μπύρα (ή με ένα μπουκάλι νερό, ρε αδερφέ) σε ένα live τους, να τραγουδήσουμε, να ιδρώσουμε και να ξεχαστούμε. Θα ’ρθει ξανά κι αυτή η ώρα, δεν μας γλιτώνει.
