Γιορτάζοντας την 20ή επέτειό τους, οι MONO μας προσφέρουν ακόμα ένα δισκογραφικό κόσμημα, το “Beyond the Past • Live in London with the Platinum Anniversary Orchestra” (Temporary Residence Ltd. / Pelagic Records / New Noise), ηχογραφημένο τον Δεκέμβρη του 2019 στο Barbican Centre του Λονδίνου, σε ένα υπέροχο sold out σόου, παρουσία 2.000 θεατών και της National Youth String Orchestra.
Εξάλλου, και στα 10α γενέθλιά τους είχαν κάνει κάτι αντίστοιχο οι Mono (με πολυπληθέστερη, μάλιστα, ορχήστρα), κυκλοφορώντας το “Holy Ground: NYC Live with the Wordless Music Orchestra”, ενώ δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι τα έγχορδα είναι, ούτως ή άλλως, αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής τους.
Το νέο live άλμπουμ του σχήματος από το Τόκιο, με χορταστική διάρκεια 110 λεπτών, ξεκινάει όπως και το τελευταίο τους full-length “Nowhere Now Here” (2019), με το “God Bless” να μας υποδέχεται, το τραχύ και εμμονικό “After You Comes the Flood” να ακολουθεί, την Tamaki Kunishi να μας υπνωτίζει με τα φωνητικά της στο “Breathe” και κατόπιν το “Nowhere, Now Here” να φέρνει τη λύπη και την ελπίδα μαζί, αυτή τη χαρακτηριστική εναλλαγή/κορύφωση των Mono, που σε συνδυασμό με τα έγχορδα είναι πραγματικά οργασμική.
Ακολούθως ο χρόνος γυρίζει λίγο πίσω, με το “Death in Rebirth” να αποτυπώνει ιδανικά τη γνωστή και λατρεμένη κλιμάκωση στον ήχο του ιαπωνικού γκρουπ, ενώ εν συνεχεία το σαλόνι σου πλημμυρίζει από μελωδίες, αρχικά με το “Dream Odyssey”, για την περιγραφή του οποίου μάλλον δεν έχουν βρεθεί ακόμα οι λέξεις. Από τα τραγούδια που όταν το ακούς live, κρατάς έως και την αναπνοή σου για να είσαι συγκεντρωμένος. Πρόσθεσε τώρα και την ορχήστρα και θα καταλάβεις.
Σιωπηλός και ακίνητος, όμως, εξακολουθείς να παραμένεις και στο “Sorrow”, από το τελευταίο τους άλμπουμ. Απερίγραπτο τραγούδι, στην κορύφωση του οποίου το λατρεμένο συγκρότημα από την Ιαπωνία σε αιχμαλωτίζει και σε τηλεμεταφέρει στο Λονδίνο. Αν ποτέ το παιδί σου σε ρωτήσει τι είναι οι Mono, βάλε του να ακούσει αυτό.
Από την άλλη, στο “Meet Us Where the Night Ends”, επίσης από το “Nowhere Now Here”, πιάνεις τον εαυτό σου να φωνάζει “σπάστο”, ενώ το δημοφιλέστερο όλων “Halcyon (Beautiful Days)”, παρουσία της special guest τσελίστριας Jo Quail και με όλα τα έγχορδα παρέα, είναι η απόλυτη αποθέωση του ανθρώπινου δημιουργήματος που ονομάζεται μουσική. Και βέβαια, υπήρχε πιθανότητα να μην είναι στο set το “Ashes in the Snow”; Μαγεία 17 λεπτών, απογείωση με τη National Youth String Orchestra.
Κάπου εκεί, έρχονται οι ευχαριστίες από την πλευρά των Mono, αφού δεν έχει χρειαστεί κιόλας να πουν τίποτε άλλο κατά τη διάρκεια αυτού του απίστευτου σόου, μιας που μιλάνε με τα τραγούδια τους και μόνο με αυτά. Πραγματικά μοναδική εμπειρία μια συναυλία τους, πόσο μάλλον όταν περιλαμβάνει και ζωντανή ορχήστρα.
Με τη σειρά του, το “Exit in Darkness” φέρνει την ηρεμία πριν την καταιγίδα στην αρχή του encore, με το τσέλο της Jo Quail και, βέβαια, με τη φωνή και το πιάνο της A.A. Williams, την οποία οι Mono ξεχώρισαν κατευθείαν ως καλοί σκάουτερ και τη σύστησαν στο ευρύ κοινό με το ομώνυμο EP (που κυκλοφόρησε, μάλιστα, μια ημέρα πριν από τη συγκεκριμένη επετειακή συναυλία).
Ως κατάληξη, δε, έρχεται το τραχύ “Com(?)” από τα παλιά, με τη Williams να αφήνει το πιάνο για χάρη του τσέλο, ενώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις έγχορδες δυνάμεις της με την Quail και τη National Youth String Orchestra.
Συμπερασματικά - και προφανώς όχι μόνο από αυτό το άλμπουμ, αλλά από το σύνολο της δισκογραφίας τους - οι Mono θα έκαναν, από τη μια πλευρά, υπερήφανους τους κλασικούς συνθέτες και, από την άλλη, οποιοδήποτε συγκρότημα τους ακολούθησε να τους έχει εικόνισμα στο στούντιό του. Σπουδαίο σχήμα. Αληθινά σπουδαίο. Μουσική το λένε και όσο περίπλοκο και να ακούγεται, τόσο απλά ξεδιπλώνει τα συναισθήματά σου.
Please wait...