Οι IRON MAIDEN σπάνε τη λειψυδρία των συναυλιών ελέω covid, με την 11η live κυκλοφορία τους “Nights of the Dead, Legacy of the Beast: Live in Mexico City” (Parlophone), η οποία και μας μεταφέρει στο τριήμερο του Σεπτεμβρίου 2019 στο Palacio de los Deportes της Πόλης του Μεξικού, από τις τελευταίες εμφανίσεις της θρυλικής μπάντας έως τώρα. Αλλά μη γελιόμαστε, περισσότερο μας ταξιδεύει λίγο πιο πίσω χρονικά και σε ένα άλλο σημείο του χάρτη, τη Μαλακάσα, εκεί που 36.000 κόσμου παραληρούσε βλέποντας ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ που γέννησε η μουσική, να παίζει τα ρέστα του με ένα γιγάντιο σόου και ένα best-of setlist.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους, λοιπόν, δεν γινόταν το “Legacy of the Beast World Tour”, η περιοδεία που ξεκίνησε τον Μάη του 2018, έκανε μια αναγκαστική παύση φέτος και θα συνεχιστεί όταν το επιτρέψουν οι υγειονομικές συνθήκες, να μην αποτυπωθεί, έστω, σε ένα live album.
Εντάξει, έχουν περάσει 35 χρόνια από το “Live After Death”, τον καλύτερο και πιο “πεινασμένο” ζωντανό δίσκο στην ιστορία του heavy metal, τον οποίο όταν πρωτακούσαμε ως νεανίες, ψάχναμε μανιωδώς να βρούμε αν υπάρχει κάπου η περίφημη μηχανή του χρόνου, να μας φέρει μπροστά στον Bruce Dickinson την ώρα που γητεύει τα πλήθη φωνάζοντας “scream for me, Long Beach”. Ακόμα και σήμερα, αν ένα μαγικό ραβδί μας επέτρεπε να βρεθούμε σε ΜΙΑ συναυλία, μάλλον αυτή θα επιλέγαμε.
Εντάξει λοιπόν, ο Bruce έφτασε τα 62 (με πρόσφατο θέμα υγείας, μάλιστα, το οποίο ευτυχώς ξεπέρασε), η φωνή του είναι φανερά καταπονημένη, οι Iron Maiden πλέον έχουν κατακτήσει τα πάντα και ούτω καθεξής. Αλλά διάολε, για τους Maiden μιλάμε, γίνεται να μην ακούς έναν live δίσκο σου και να μη χτυπιέσαι; Ποτέ των ποτών.
Δεν γίνεται, πώς να το κάνουμε, να ακούς το εισαγωγικό “Churchill’s Speech” και η προσοχή σου να μην αποσπάται από οτιδήποτε κάνεις εκείνη την ώρα, γνωρίζοντας ότι ακολουθεί το “Aces High”, οπότε τα παρατάς όλα και χοροπηδάς μαζί με τον Dickinson.
Κατά τα άλλα, τι να πρωτοχωρέσει αυτό το επετειακό μενού. “Where Eagles Dare”, “2 Minutes to Midnight” και “The Trooper” από τα παλιά, μαζί με “Revelations” και “Flight of Icarus” που πάντοτε θα μας παραπέμπουν στο προαναφερόμενο “Live After Death”.
Μια αναφορά στη βραχύβια (και πανάξια, αν θέλεις την άποψή μου) εποχή με Blaze Bayley, μέσω των “The Clansman” και “Sign of the Cross”, δύο εκ των καλύτερων, ούτως ή άλλως, τραγουδιών που έχει γράψει ο Steve Harris και που ήταν προφανές ότι ο Bruce θα είναι σε θέση να απογειώσει.
Εκπροσώπηση του 21ου αιώνα με το “The Wicker Man” και το “For the Greater Good of God”, το οποίο μας θυμίζει ότι υπάρχει και “7ος Maiden”, o επί 30ετίας και βάλε κιμπορντίστας του γκρουπ Michael “Count” Kenney (και bass technician του Harris).
Και φυσικά, τα δεν-υπάρχει-συναυλία-Maiden-χωρίς αυτά “Fear of the Dark”, “The Number of the Beast”, “Iron Maiden”, “The Evil That Men Do”, “Hallowed Be Thy Name” και “Run to the Hills”, που το σπουδαίο σχήμα επέλεξε (γιατί άραγε;) ως τελική ευθεία στις συναυλίες του “Legacy of the Beast World Tour”.
Είπαμε και το ξαναλέμε. Στην κρίσιμη στιγμή, μόνο Maiden.