Τη βραδιά ανέλαβαν να ανοίξουν οι JACK HEART AND THE LOVE GHOSTS, όσο ο κόσμος περνούσε με γοργούς ρυθμούς την πόρτα του Gagarin 205. Όπως είχα την τύχη να διαπιστώσω και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις, συγκεκριμένα στη συναυλία με τους Blonde Redhead και στο Ejekt Festival μαζί με τους Nick Cave and the Bad Seeds, Editors, Wolf Alice και Protomartyr, ο Νικόλας Κοκολάκης αποτελεί τον ορισμό του live performer, με μια 5μελή μπάντα και διπλές κιθάρες που διαχέουν έναν αναπάντεχο ηλεκτρισμό, σε σχέση με τις ηχογραφήσεις του.
Όσο ο ίδιος ζητούσε το χειροκρότημα για τη “μεγαλύτερη μπάντα της Ελλάδας” που ερχόταν αμέσως μετά, φορώντας μάλιστα το μπλουζάκι της, εμείς απολαμβάναμε νέα τραγούδια και στιγμές από το περσινό “Emotional Piñata”, με κορυφαία το “Shallow Waters”, ενώ δεν γινόταν παρά να συμφωνήσουμε με την προτροπή του Jack Heart “να αγαπάτε τους εαυτούς σας, να πηγαίνετε σε συναυλίες και να τους αγαπάτε πιο πολύ, πηγαίνοντας σε ακόμα περισσότερες”.
Όσον αφορά την “καθιερωμένη στιγμή που κάθε φορά μοιάζει μοναδική, στο γνωστό μέρος με τα γνωστά πρόσωπα” που αναφέρεται στην εισαγωγή, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από μια συναυλία των LAST DRIVE στο Gagarin 205. Του γκρουπ που πάντοτε είναι όρθιο στη σκηνή χαμογελώντας και που, 35 χρόνια μετά, εξακολουθεί να μοιάζει πως βρίσκεται σε άλλη διάσταση όταν εμφανίζεται ζωντανά.
Με διαφοροποιημένο set, μέσα στο οποίο περιλήφθηκε ολόκληρο το πρόσφατο ομώνυμο άλμπουμ τους, και μεγαφωνικά ενίοτε φωνητικά, οι Last Drive μας κάλεσαν σε μια ακόμη γιορτή τους, αυτή τη φορά αφιερωμένη στον φίλο και σύντροφό τους Φώτη που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, του ανθρώπου που φιλοτέχνησε το μπάνερ που δέσποζε στο βάθος και αυτού που εμπνεύστηκε το, εμβληματικό για το αναρχικό κίνημα, πανό “Είμαστε ο Ανθός της Ελληνικής Νεολαίας”.
Ως εκ τούτου, η συμβολική έναρξη της συναυλίας με το “White Knuckles” ήταν επιβεβλημένη, με το πανό–φόρο τιμής “Black Rose Teddy Boys” σαν στέγαστρο από τον πάνω όροφο, γιατί “κάποιοι άνθρωποι δεν σβήνουν ποτέ”, όπως σωστά ανέφερε ο Alex K. από μικροφώνου.
Ακολούθησαν τα “A Glass of Broken Dreams”, “Snakecharmer”, “Chain Train”, “Angel (Whiskey Mouth)” και “Radio (City of Love)”, μαζί με δύο εκ των κορυφαίων στιγμών της βραδιάς, το “Jack of the Highway” και το “Butterfly 69”, όπως και τα “Magdalene” και “The Wave”, ενώ η στιγμή για το highlight ολόκληρης της συναυλίας, είχε φτάσει.
“Αποφασίσαμε να διασκευάσουμε αυτό το τραγούδι τον Δεκέμβριο του ‘08 και δεν θέλαμε να υπάρχουν λόγοι να το ξαναπαίξουμε. Για τον Ζακ και για την Ελένη. Και για τις ιδέες που σκοτώνουν”. Αυτός ήταν ο πρόλογος του Αλέξη Καλοφωλιά για το “Alabama Blues” του J.B. Lenoir, με τους στίχους που πάντοτε τσακίζουν κόκαλα και, δυστυχώς, πάντοτε είναι επίκαιροι.
Σειρά πήραν το “Yiagos” και το, όπως κάθε φορά πανέμορφο, “Have Mercy”, ενώ το βλέμμα στα πρόσωπα των Last Drive όσο έπαιζαν το “Valley of Death”, έμοιαζε βγαλμένο σαν από τις σελίδες του εξαιρετικού βιβλίου του Γιώργου Νικολαΐδη “Είμαστε Τρελοί κι Ευτυχισμένοι – Φωτογραφίζοντας την Άγρια Πλευρά της Δεκαετίας του ‘80”
Τη σκυτάλη ακολούθως παρέλαβαν το “Always the Sun” και το “I Love Cindy”, ενώ το encore ξεκίνησε με το “The Bad Roads”, για “τον Φωτάρα που περπατήσαμε μαζί”, συνεχίστηκε με το “Gone Gone Gone” (το, κλασικό πλέον, ντουέτο τραγουδιών που απογειώνει τις συναυλίες των Last Drive) και υποτίθεται πως θα τελείωνε με το “It’s All Over Now, Baby Blue” του Bob Dylan.
Όμως, οι Last Drive δεν ήθελαν ακόμη να κατέβουν από τη σκηνή, οπότε έχοντας πλέον ξεπεράσει το δίωρο, μας προσέφεραν το “Baby, It’s Real” και τη διασκευή στο “Russian Roulette” των Lords of the New Church, με όλο το Gagarin μια αγκαλιά και το εμβληματικό γκρουπ να έχει επιστρέψει στο σπίτι του με τον τρόπο που έπρεπε.
“This machine kills fascists”, έλεγε το θρυλικό μήνυμα στην κιθάρα του Woody Guthrie και όποτε βλέπεις τους Drive, νιώθεις ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Όπως και ότι ξημερώνει μια καλύτερη μέρα.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...