Εν αρχή οι AFFORMANCE, που κλήθηκαν τελικά να ανοίξουν και τη βραδιά της Αθήνας, όπως στη Θεσσαλονίκη παρέα με τους Tuber (“πακετάρα”!), οι οποίοι και μας παρουσίασαν ένα σχεδόν ενιαίο 35λεπτο, δομημένο ανάμεσα σε νεότερες και πιο παλιές τους δημιουργίες.
Ως κουαρτέτο και όχι σεξτέτο επί σκηνής, όπως τους είχαμε συνηθίσει στις τελευταίες τους εμφανίσεις, οι Αθηναίοι ανέμιξαν τις jazz, dubstep και dream pop πινελιές που μας προσέφεραν πέρσι με το “Pop Nihilism”, με το κινηματογραφικό ύφος του επίσης περσινού (ταυτόχρονου, για την ακρίβεια) “Music for Imaginary Film #1, και όλα αυτά μαζί με το post υπόβαθρο που ανέκαθεν τους διακατείχε, έχοντας στο πλευρό τους έναν πολύ καλό ήχο και το κοινό που πύκνωνε με γεωμετρική πρόοδο.
Οι Afformance ξεκίνησαν το set τους με το “Cordyceps”, για να ακολουθήσει ένα νέο τους κομμάτι, ενώ εν συνεχεία τη σκυτάλη παρέλαβαν το “Youth Corrupter”, καθώς και το σερί των highlights της εμφάνισής τους, αποτελούμενο από το “Covered in Scales”, το “Aftermath” και το “Past Forward” σε μια εξαιρετική live εκτέλεση.
Ώρα για MOGWAI πλέον και όταν καταφθάνει αυτή ακριβώς η στιγμή, μοιάζει να μην υπάρχει τίποτα καλύτερο στον κόσμο, πόσο μάλιστα όταν μας είχαν μείνει απωθημένο με τη φεστιβαλική τους εμφάνιση το 2015, η οποία ουσιαστικά είναι σαν να μην πραγματοποιήθηκε ποτέ, καθώς τα ηχητικά κύματα που κανονικά έπρεπε να μας συνεπαίρνουν, απλά βολόδερναν ανάμεσα στον αέρα και χάνονταν στον ανοιχτό χώρο.
Ούτως ή άλλως, γκρουπ σαν τους Mogwai είναι δεδομένο πως ταιριάζουν περισσότερο σε κλειστά venues, οπότε μέσα σε ένα κατάμεστο Piraeus 117 Academy και κλείνοντας τις συναυλίες τους για το 2018, μετά από τη μίνι περιοδεία τους στο Ηνωμένο Βασίλειο την οποία ακολούθησε η επιστροφή τους στην Ελλάδα και τίποτα άλλο, το γκρουπ από τη Γλασκώβη ήταν, απλά και λιτά, εκπληκτικό.
Με την κιθάρα του Stuart Braithwaite να απελευθερώνει πανέμορφα μελωδικά σημεία και τον ίδιο να ευχαριστεί συνεχώς τον κόσμο και να δίνει τα απαραίτητα credits στους Afformance, με τις γιγάντιες μπασογραμμές του Dominic Aitchison να αποτελούν την παντοτινή τους ραχοκοκαλιά, τον Martin Bulloch αλάνθαστο πίσω από το drum kit και τους Barry Burns και Alex Mackay να αλλάζουν συνεχώς θέσεις και όργανα, οι Σκοτσέζοι έκλεισαν ιδανικά τη φετινή μαγική τριπλέτα των Godspeed You! Black Emperor / Mono / Mogwai που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε, με το κάθε σχήμα να διατηρεί τα δικά του στοιχεία και με κοινό παρονομαστή το πολυαγαπημένο post-rock.
Ο ήχος δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος, μακάρι όμως να ήταν περισσότερος ο χρόνος κατά τον οποίο θα μας αιχμαλώτιζαν οι Mogwai, που παρουσίασαν ένα 90λεπτο set από το οποίο δεν γνωρίζαμε εξαρχής τι να περιμένουμε, μιας που κάθε live τους είναι διαφορετικό.
Έχοντας επιστρέψει στην Ελλάδα με το περσινό στούντιο άλμπουμ “Every Country’s Sun” και το φετινό soundtrack “Kin”, το σκοτσέζικο σχήμα ξεκίνησε το μαγικό ταξίδι με το “Heard About You Last Night”, το “Crossing the Road Material”, το “We’re Not Done (End Title)”, το “Rano Pano” και το “Coolverine”, ενώ από το επιβλητικό “I’m Jim Morrison, I’m Dead” και έπειτα, νιώσαμε σαν να μας χτύπησε κάτι μεταφυσικό και τα πάντα γύρω μας να έχουν παγώσει.
“Hunted by a Freak” για τη συνέχεια, ήχος δυναμίτης στο “Don’t Believe the Fife”, οι κορυφαίες στιγμές της βραδιάς να συνεχίζονται με το “Auto Rock” και το “Old Poisons”, οι Mogwai να μας χαλαρώνουν για λίγο με το “2 Rights Make 1 Wrong” και να εξαπολύουν επίθεση με τις τριπλές κιθάρες και την τυμπανιστική ισοπέδωση στον post-rock ύμνο “We’re No Here”.
Μια από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς που σε λίγο τελειώνει, μπήκε στην τελική της ευθεία με το “Remurdered”, ενώ για την εναλλαγή ανάμεσα στη νεκρική σιγή και τη διάλυση των πάντων στο “Mogwai Fear Satan” (ναι, με αυτό έκλεισαν, ναι!), δεν έχω να πω κάτι, πέρα από το ότι αυτά ακριβώς τα λεπτά, υπήρξαν μια από τις συγκλονιστικότερες συναυλιακές στιγμές που έχω ζήσει.
Υψώνοντας τα ποτήρια μας για τις μπάντες που φτιάχνουν αληθινή μουσική, στέλνουμε αγωνιστικούς χαιρετισμούς και πλήρη σεβασμό στους Mogwai. True legends.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
