Πριν να φτάσουμε, όμως, στους headliners της 1ης ημέρας του ROCKWAVE FESTIVAL, ήπιαμε αρχικά τον μεσημεριανό μας καφέ παρέα με τους CORETHEBAND και τον alternative pop ήχο τους, που δείχνει να έχει πέραση στις νεαρές ηλικίες.

Με τον frontman τους να κατεβαίνει από τη σκηνή στο “Dress Code”, κίνηση που θα επαναλάμβανε στο τέλος του σετ, κατά τη διάρκεια του “Elephant”, οι Κρητικοί παρουσίασαν ακόμη το “Constantly”, το “Dream/Get Over It”, καθώς και τη διασκευή στο “Way Down We Go” των Kaleo, ενώ τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα αν έλειπε η φλυαρία από μικροφώνου, καθώς όταν ανοίγεις ένα μεγάλο φεστιβάλ και έχεις στη διάθεσή σου μόνο 30 λεπτά, είναι αδόκιμο να ασχολείσαι με άλλα πράγματα πέρα από τη μουσική σου.

Από την άλλη, οι GET WELL SOON αποτελούσαν εκ προοιμίου, κατ’ εμέ και σε καθαρά καλλιτεχνικό επίπεδο, την πιο ενδιαφέρουσα μπάντα του line-up, συνδυάζοντας τον indie και folk ήχο με το post-punk και new wave, όμως δυστυχώς η αξία τους δεν ήταν δυνατό να εκτιμηθεί δεόντως με τις υπάρχουσες συνθήκες.

Με τις εκρηκτικές εκλάμψεις του, άκρως ταλαντούχου και με μουσική παιδεία, Konstantin Gropper να κορυφώνουν τη συναυλία και με μια πλούσια δισκογραφία στις αποσκευές τους, οι Get Well Soon παρουσίασαν ένα εξαιρετικό 50λεπτο (και όχι 60λεπτο, όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο), οπότε πλέον ευχή μας είναι να τους ξαναδούμε σύντομα, γιατί όχι και ως headliners, σε κάποιο σόου.

Με τη σειρά του, ο (Karate Kid style) MILES KANE ήταν αυτός που ουσιαστικά έφερε το πρώτο δυνατό φεστιβαλικό άρωμα στο TerraVibe και η αλήθεια είναι ότι η δική του παρουσία θα κολλούσε περισσότερο ακριβώς κάτω από τον Alex Turner και την παρέα του, μιας που ο 32χρονος performer είχε να επιδείξει ένα ηλεκτρικό 60λεπτο γεμάτο ένταση, γνωρίζοντας την αποθέωση στο “Counting Down the Days”, το “Inhaler”, το “Give Up”, το “Better Than That”, το καινούριο “Too Little Too Late”, το “Rearrange”, το “Cry on My Guitar” και το “Don’t Forget Who You Are”.

Αυτά δεν ήταν, όμως, τα μοναδικά που επιφύλασσαν για εμάς ο Miles Kane και η ικανότατη μπάντα του, καθώς ακούσαμε ακόμη μια ωραιότατη διασκευή στο “Hot Stuff” της αξέχαστης Donna Summer, που έδεσε αρμονικά με το disco μπάσο του “Coup de Grace”, ενώ στο “Come Closer” ο Βρετανός “άνοιξε διάλογο” με το κοινό ως σωστός σόουμαν, αποχαιρετώντας μας προσωρινά, όπως θα αποδεικνυόταν αργότερα.

Προτελευταίο όνομα στο πρόγραμμα ήταν το τρίο των ALT-J, “παγιδευμένο” ανάμεσα στα εντυπωσιακά φώτα που είχαν στηθεί στη σκηνή, όμως πέρα από το light show, θα έλεγα πως δεν με ενθουσίασαν μουσικά, κάτι που είχα ως δεδομένο και πριν την παρθενική τους επίσκεψη στον τόπο μας.

Λίγο τα φωνητικά του Joe Newman που ενίοτε θυμίζουν τον… Speedy Gonzales, λίγο το μονότονο, σε γενικές γραμμές, ύφος τους, έκαναν διεκπεραιωτική την παρακολούθησή τους, ειδικά στο πρώτο μισό του σετ που επίσης παρουσιάστηκε με μειωμένη διάρκεια (65’ αντί για 75’).

Παρόλα αυτά, όταν η νυχτερινή ατμόσφαιρα άρχισε να συνδυάζεται με τα φωτιστικά εφέ, όσο οι Alt-J ερμήνευαν το “Dissolve Me”, το “Taro”, το “Left Hand Free” και το “Breezeblocks”, καθώς και τις δύο κορυφαίες τους στιγμές, το “Intro” από το “An Awesome Wave” και το “3WW”, τα πράγματα ομολογουμένως καλυτέρεψαν σημαντικά.

Βελτίωση υπήρξε, όμως, και στην προσέλευση του κοινού, στη μία ώρα που μεσολάβησε μέχρι να γίνουν όλες οι απαραίτητες αλλαγές για τους ARCTIC MONKEYS, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η μαζικότητα ήταν ανάλογη αυτού που θα περιμέναμε για την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, καθώς φαίνεται πως το πολύ υψηλό τους κασέ, που αναγκαστικά μεταφέρεται στην τιμή των εισιτηρίων, αποτέλεσε τροχοπέδη για τη δεδομένη οικονομική περίοδο στην οποία βρισκόμαστε.

Όπως και να έχει όμως – και αυτό είναι το σημαντικότερο - το βρετανικό γκρουπ απέδειξε ηχηρότατα για ποιον λόγο αποτελεί ένα από τα πιο καυτά ονόματα της mainstream rock σκηνής παγκοσμίως, καθώς πέρα από τα hits και τις κατακτήσεις τους στα charts, οι Arctic Monkeys είναι πάνω από όλα μια καλοδουλεμένη live μπάντα, της οποίας ο κορμός συμπληρώνεται από έξτρα touring μέλη, γεμίζοντας τον, ούτως ή άλλως, εξαιρετικής ποιότητας συναυλιακό τους ήχο.

Υπό τις κραυγές του κοινού, λοιπόν, το οποίο τραγουδούσε κάθε τους στίχο, οι αρκτικές μαϊμούδες (ή μαϊμούδες, σκέτο) έκαναν την είσοδό τους στο Rockwave με το λάγνο “Four Out of Five”, έχτισαν μια γέφυρα με το “Do I Wanna Know?” και έφεραν την πρώτη εκτόξευση με το “Brianstorm”.

Ήταν πλέον γεγονός. Οι Arctic Monkeys βρίσκονταν στην Αθήνα για μας προσφέρουν απλόχερη διασκέδαση και ήδη είχαν αρχίσει να το καταφέρνουν, συνεχίζοντας έπειτα με τραγούδια σαν το “Crying Lightning”, το “The View from the Afternoon”, το “Teddy Picker”, το “Cornerstone”, το “Why’d You Only Call Me When You’re High?” και το “Knee Socks”.

Όσο για τα κομμάτια από το φετινό (μετριότατο και ανιαρό, θεωρώ) “Tranquility Base Hotel & Casino”, συνδυάστηκαν ωραία με την ασπρόμαυρη μορφή του Alex Turner στις γιγαντοοθόνες, μετατρέποντάς τον σε παλιάς κοπής τροβαδούρο, ενώ ήταν το μίνι στριπτίζ του κατά τη διάρκεια του “Pretty Visitors”, που προκάλεσε νέες φωνές και τσιρίδες στο TerraVibe.

Βέβαια, κορυφαίες στιγμές του 90λεπτου σετ δεν θα μπορούσαν να είναι άλλες από το “Ι Bet You Look Good on the Dancefloor”, τραγούδι με το οποίο τους μάθαμε το 2006, όταν σάρωσαν τα πάντα στο διάβα τους με το “Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not”, ενώ μετά το άναμμα μέχρι και πυρσού, σειρά πήρε το “RU Mine?”, με ένα από τα χαρακτηριστικότερα riffs της δεκαετίας.

Oι Artic Monkeys δεν είχαν πει, βέβαια, ακόμα το αντίο, καθώς επέστρεψαν με το “Star Treatment” και το “Arabella”, ενώ όταν ο Alex Turner φώναξε τον Miles Kane για το “505”, συνειδητοποιήσαμε ότι το δωράκι που μας είχαν κάνει oι δυο τους το 2016, όταν βρέθηκαν ακριβώς σε αυτή τη σκηνή ως Last Shadow Puppets και παρουσίασαν αναπάντεχα και το συγκεκριμένο κομμάτι, ίσως και να ‘ταν τελικά μια προαναγγελία για το Rockwave του 2018.

Mε αυτόν τον, περίπου, κινηματογραφικό τρόπο λοιπόν, σαν ταινία της οποίας το περιεχόμενο αντιλαμβάνεσαι εξ ολοκλήρου μόνο αν δεις το sequel, οι Artic Monkeys έριξαν την αυλαία της 1ης ημέρας του φετινού φεστιβάλ, το οποίο μετατρέπεται στις 19 και 20 Ιουλίου σε metal οδοστρωτήρα.

Και πράγματι, εδώ και μερικές ώρες έχουμε να λέμε πως είδαμε επιτέλους από κοντά ένα από τα γκρουπ-φαινόμενα των τελευταίων ετών, σε μια εμφάνιση που αποζημίωσε την αναμονή μας.

* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης