Τρίτη σερί χρονιά, λοιπόν, για το RELEASE ATHENS και ήδη το φεστιβάλ έχει αποκτήσει έναν από τους ιστορικούς του πρωταγωνιστές, καθώς δεν ήταν απλά η πρώτη φορά που ο RICHARD ASHCROFT επισκέφθηκε τον τόπο μας, αλλά πολύ περισσότερο η εν γένει παρουσία του πάνω στη σκηνή, που μετέτρεψε την 1η ημέρα της διοργάνωσης σε one-man show.
Ένα show με όλη την κυριολεξία της λέξης, κατά την 90λεπτη διάρκεια του οποίου βιώσαμε αφενός αγαπημένα τραγούδια τόσο από τους Verve όσο και από τη σόλο πορεία του Βρετανού καλλιτέχνη, αφετέρου εξαιρετικής έμπνευσης φώτα και εφέ, με την παλιά οθόνη τηλεόρασης να δεσπόζει στo video wall.
Ξεκινώντας με ένα από τα γνωστότερα τραγούδια τα οποία έχει ερμηνεύσει, το “Sonnet”, ο Ashcroft προκάλεσε κατευθείαν τις ένθερμες αντιδράσεις του κοινού, που περίμενε καρτερικά περισσότερο από δύο δεκαετίες τη στιγμή κατά την οποία μια από τις φωνές που όρισαν τη σκηνή των 90s, θα ακουγόταν ζωντανά σε κάποια συναυλιακή αρένα στην Ελλάδα.
“Σας σκεφτόμουν καιρό τώρα και μιας που το φεστιβάλ αυτό ονομάζεται Release, πάμε να απελευθερωθούμε”, ήταν η απόκριση του ιδίου στις εκδηλώσεις αγάπης του κόσμου και πράγματι, ο 46χρονος τραγουδιστής δημιούργησε τις καταλληλότερες των συνθηκών για κάτι τέτοιο, με τραγούδια σαν το “This Is How It Feels”, το “Break the Night with Colour” και το – πίσω στη φοιτητική ζωή - “A Song for the Lovers”, πριν να επιστρέψει στην εποχή Verve με το “Velvet Morning”, το “Space and Time” και το “Lucky Man”, γεμίζοντας την Πλατεία Νερού με συναισθήματα και έχοντας στο πλάι έναν ικανότατο κιθαρίστα, τον Steve Wyreman.
Όσο για πολυαναμενόμενο encore, αυτό περιλάμβανε το “The Drugs Don’t Work”, αρχικά υπό τη σόλο ερμηνεία του Ashcroft με την κιθάρα του και εν συνεχεία του υπόλοιπου γκρουπ, το “Hold On”, κατά τη διάρκεια του οποίου η μεγάλη οθόνη τηλεόρασης στο background μετατράπηκε σε τρεις μικρότερες, που μετέδιδαν εξεγερτικά πλάνα συνοδεύοντας τους στίχους του τραγουδιού, και βέβαια το “Bitter Sweet Symphony”, που προκάλεσε την προφανή έκσταση στο κοινό, την ώρα που ο Βρετανός πετούσε “καρφιά” για την υπόθεση με τα δικαιώματα του τραγουδιού, μιλώντας παράλληλα υπέρ της διαπολιτισμικότητας.
Αναμφίβολα μια συναυλία που της άξιζε πολύ μεγαλύτερη προσέλευση, με ένα από τα είδωλα των 90s να ικανοποιεί στο έπακρο το όνειρο των διοργανωτών του Release Athens, να τον φέρουν επιτέλους στην Ελλάδα.
Είχε, βέβαια, προηγηθεί η εμφάνιση του RAG’N’BONE MAN, που μόνο αδιάφορους δεν μας άφησε, καθώς ο 33χρονος ερμηνευτής απέδειξε ότι δικαιωματικά θεωρείται ένα από τα next big things της soul, άξιος απόγονος των μεγάλων φωνών του παρελθόντος.
Μπορεί η φήμη του hit single “Human” να προηγείται του ίδιου του δημιουργού του, όμως ο Rory Charles Graham μόνο καλλιτέχνης του ενός τραγουδιού δεν είναι, καθώς το ομότιτλο άλμπουμ του περιλαμβάνει μια σειρά από πολύ όμορφα κομμάτια, τα οποία από τη μία ταίριαξαν ιδανικά με το ειδυλλιακό τρίπτυχο θάλασσα – δύση ηλίου - αεράκι, και από την άλλη έδειξαν ότι ο συγκεκριμένος δίσκος δεν βρέθηκε τυχαία στο Νο1 των charts στο Ηνωμένο Βασίλειο, έχοντας ιλιγγιώδεις πωλήσεις από την πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας του.
Άκρως επικοινωνιακός και ευδιάθετος με τον κόσμο και ανοίγοντας με τον καλύτερο τρόπο την αυλαία των φεστιβαλικών του υποχρεώσεων για αυτό το καλοκαίρι, ο Rag‘n’Bone Man ξεκίνησε κεφάτα με το “Wolves”, πριν να δώσει τη σκυτάλη σε τραγούδια μελαγχολικά (ή “μίζερα”, όπως τα αποκάλεσε ο ίδιος με αυτοσαρκασμό πριν το έτερο “χαρούμενό” του “As You Are”), όπως το “Ego”, το “The Fire”, το “Lay My Body Down”, το “Hard Came the Rain”, το “Odetta”, το “Grace” και το “Skin”, που έτυχε θερμής ανταπόκρισης από το κοινό.
Αναμφίβολα, βέβαια, η πλέον αναμενόμενή του στιγμή ήταν το “Human”, στο οποίο μάλιστα προσέθεσε και μια ραπ επέκταση, συνδυάζοντας έτσι σημειολογικά τη ρετρό φανέλα Shaquille O’Neal από την εποχή Orlando Magic με την οποία εμφανίστηκε στο Release Athens.
To κλείσιμο του 75λεπτου σετ, δε, περιλάμβανε το “Bitter End” και το, προσωπικό μου αγαπημένο, “Hell Yeah”, με την υπόσχεση του Βρετανού ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα. Πολύ πιθανό, πάντως, σε μερικά χρόνια από τώρα, να έχουμε να λέμε πως ήμασταν εκεί όταν ο Rag‘n’Bone Man πέρασε για πρώτη φορά από τα μέρη μας, καθώς η πορεία του προδιαγράφεται κάτι περισσότερο από χρυσή.
Αναφορικά με τα εγχώρια acts που πλαισίωσαν την 1η ημέρα του φεστιβάλ, η αρχή έγινε με τους LIP FORENSICS, οι οποίοι δυστυχώς ξεκίνησαν και σχεδόν ολοκλήρωσαν με τις πόρτες να μην έχουν ανοίξει λόγω τεχνικού προβλήματος, ενώ ακολούθησαν οι SWORR., στους οποίους η χρήση ηλεκτρικής κιθάρας πάνω σε downtempo ρυθμούς, είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που έχουμε ακούσει το τελευταίο διάστημα.
Με κορυφαίες στιγμές το “Barcelona”, το “Fluorescence pt.2” και το “Colder”, το αθηναϊκό τρίο παρουσιάστηκε πανέτοιμο στην πρώτη του μεγάλη εμφάνιση.
Από την πλευρά της η KID MOXIE, η οποία ζει και δημιουργεί στο Los Angeles, παρουσίασε αυτό που πολύ εύστοχα έχει ονομαστεί “σινεματική ποπ”, στο πλαίσιο, άλλωστε, της οποίας κινείται και η περίφημη συνεργασία της με τον Angelo Badalamenti, για το remake του “Mysteries of Love” που πρωτοακούστηκε στην ταινία “Blue Velvet” του David Lynch.
Πέρα από το κομμάτι αυτό, η Έλενα Χαρμπίλα επιφύλασσε για εμάς αρκετές ακόμη από τις επιτυχίες της, συνθέτοντας ένα 50λεπτο σετ που άλλοτε ανέβαζε και άλλοτε έριχνε τους ρυθμούς.
Επίσης επικοινωνιακή με το κοινό, η Kid Moxie ερμήνευσε τραγούδια σαν το “The Bailor”, το “Dirty Air”, το “Νo Island” και το “4am”, έφερε στα μέτρα της το “Big in Japan” των Alphaville και έκλεισε ωραιότατα με το “Jacqueline the Ripper”, κάνοντας αισθητή, αν μη τι άλλο, την παρουσία της στο Release Athens.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης
Please wait...