Το ζέσταμα του κόσμου πριν τους Band of Friends ανέλαβαν, ιδιαίτερα επιτυχημένα οι Vavoura Band. Η μπάντα του Tζόνι Βαβούρα και του Γιάννη Δρόλαπα, σε ένα 60λεπτο περίπου σετ, έκαναν ένα πέρασμα από τη σαραντάχρονη πορεία τους. Παίζοντας rock/blues σε ένα μοτίβο κατά κύριο λόγο του αμερικάνικου νότου, αρκετές και εμφανείς οι αναφορές σε ZZ Top, το αυτί μου έπιασε ίσως και θέματα που παρέπεμπαν σε Thin Lizzy.

Η αλήθεια είναι πως προσωπικά δε με ενθουσίασαν ιδιαίτερα, υπήρχε αρκετά μεγάλη επανάληψη στα μοτίβα που έπαιζαν και το σετ τους κύλησε αρκετά “flat” χωρίς καμία ουσιαστικά κορύφωση, ενώ για να μην γκρινιάζουμε μόνο το δέσιμο της μπάντας ήταν εμφανές, πράγμα που δείχνει δουλειά. Παρ’ όλα αυτά ο κόσμος φάνηκε να το ευχαριστιέται πάρα πολύ. Αποκορύφωμα της εμφάνισής τους ήταν, το κομμάτι του Δρόλαπα από την προσωπική του δισκογραφία που είναι αφιερωμένο στον Rory Gallagher, όπως και το τελευταίο τραγούδι των Vavoura Band, που παρέπεμπε σε ψυχεδελικούς ροκ ήχους και τζαμαρίσματα του τέλους της δεκαετίες του ‘60.

Το Κύτταρο είναι ασφυκτικά γεμάτo, όπως και κάθε χρόνο άλλωστε και ήδη μας έχει ανακοινωθεί από τον Σίμο Παυλίδη της Rockin’ the Blues ότι στις 24 Φεβρουαρίου θα έρθει στο Κύτταρο ο Martin Turner των Wishbone Ash για να παίξει ολόκληρο το άλμπουμ “Argus” και όχι μόνο.

Μέσα σε πολλά χειροκροτήματα και αποθέωση από το κοινό η παρέα των Gerry McAvoy, Ted McKenna και Marcel Scherpenzeel, ανεβαίνουν στη σκηνή του Κυττάρου, λίγο μετά τις 11 το βράδυ. Χωρίς πολλά πολλά και σχεδόν με καθόλου κενά στα πρώτα κομμάτια μας έβαλαν στη μεγάλη γιορτή για τον Rory Gallagher. Παικτικά, η μπάντα είναι σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Αλάνθαστοι αλλά και ξεσηκωτικοί με το κοινό. Ιδιαίτερα ο McAvoy που έχει αναλάβει αυτό το ρόλο. Οι Band of Friends ξέρουν πολύ καλά πως να κερδίζουν τον κόσμο.

Ας επιστρέψουμε όμως και πάλι για λίγο στην “γκρίνια”. Είναι εξαιρετικές αυτές οι γιορτές οι οποίες γίνονται. Και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα σημαντικό μέρος της μπάντας που έπαιζε μαζί με τον Rory. Ωστόσο μέσα σε μια τόσο πλούσια δισκογραφία, είναι πρόβλημα το setlist να βασίζεται αρκετά αυστηρά σε αυτά τα 15-17 κομμάτια. Παρακολουθώ τους Band of Friends από το 2014 ανελλιπώς και η αλήθεια είναι πως έχω παρατηρήσει από ελάχιστες έως καμία αλλαγή στο setlist αυτά τα 4 χρόνια. Σίγουρα είναι ένα θέμα το ότι όλος ο κόσμος θέλει να ακούσει το “Moonchild” για παράδειγμα ή το “Bad Penny”, αλλά υπάρχει τόση μεγάλη γκάμα κομματιών που καταλήγει άδικο να ακούγονται μόνο αυτά.

Επαναφορά στην κανονική ροή του προγράμματός μας, όπου εδώ πρέπει να τονίζουμε το πως απογειώνεται το παίξιμο του Marcel όταν παίζει τα κομμάτια του Rory που blues-άρουν περισσότερο. Είτε πρόκειται για τα καθαρά blues όπως το “Off the Handle” (αν κάτι μου έμεινε φεύγοντας από το Κύτταρο ήταν αυτή η εκτέλεση), είτε όταν πρόκειται για άλλα κομμάτια πιο βρώμικα blues όπως τα “Keychain”, “Public Enemy” και “Bought and Sold”.

Ακόμα ένα σημείο που πρέπει να σταθούμε είναι πως οι Band of Friends είναι ένας ζωντανός οργανισμός, και παρά τις tribute περιοδείες στον Rory, έχουν και δικές τους δουλειές. Τα 2 άλμπουμ “Too Much Is Not Enough” και “Repeat After Me”. Από αυτές τις δουλειές ακούσαμε 2-3 κομμάτια.

Ανακεφαλαιώνοντας, για άλλη μια φορά οι φίλοι της μουσικής του Rory Gallagher μαζευτήκαμε στο Κύτταρο. Ο κόσμος ήταν από όλες τις ηλικίες, έβλεπες από μικρά παιδιά μέχρι ανθρώπους κάποιας μεγαλύτερης ηλικίας. Οι Band of Friends μας έκαναν να περάσουμε καλά, να συγκινηθούμε και να νοσταλγήσουμε τον Rory Gallagher, και να έρθουμε ακόμα πιο κοντά στη μουσική του. Το ραντεβού ας ανανεωθεί για του χρόνου, μιας και αυτός ο θεσμός δεν πρέπει να αλλάξει.

* Φωτογραφίες αρχείου: Αφροδίτη Ζαγγανά, Γιάννης Νέγρης