Η εμφάνιση των Γιαπωνέζων μάς έκανε να ξεχάσουμε ό,τι είχαμε ακούσει από αυτούς στουντιακά, μιας και δεν υπάρχει ουδεμία σύγκριση με αυτό που παρουσιάζουν ζωντανά. Εξαιρετικά ογκώδης ήχος, που ακουγόταν κρύσταλλο από το PA system, πέντε άτομα με εκπληκτικό ταλέντο και μαεστρία σε αυτό που κάνουν, ένα γκρουπ-μπετόν, που για 90 λεπτά της ώρας δεν μας άφησε να πάρουμε αυτιά και μάτια από πάνω του.
Με κεντρική μορφή πάνω στη σκηνή τον Higashi Hiroshi, να παίζει με τα δάχτυλα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) το θέρεμιν και τα τριπαριστά μπλιμπλίκια, τον ιδρυτή της μπάντας Kawabata Makoto στα δεξιά και τον Mitsuko Tabata στα αριστερά, να μας βομβαρδίζουν με τις κιθάρες τους, και ένα rhythm section που μόνο με βράχο μπορείς να παρομοιάσεις, αποτελούμενο από τον ντράμερ–χταπόδι Satoshima Nani και τον μπασίστα Wolf aka S/T, oι Acid Mothers Temple σε αυτή τους την εκδοχή, είναι ένα από τα συγκροτήματα που άφησαν τη δική τους σφραγίδα στη συναυλιακή ιστορία του Fuzz Club.
Κατά τα άλλα, δύσκολο να ξεχωρίσω προσωπικά κάποιο highlight από την επική εμφάνιση του ιαπωνικού σχήματος, απλά θα αναφέρω τον αισθησιακό χορό του Mitsuko Tabata λίγο πριν την “τίγκα ψυχεδέλεια” instrumental διασκευή στο “The Wizard” των Black Sabbath, καθώς και το εκπληκτικά αποτυπωμένο ζωντανά “Pink Lady Lemonade”, που ενώθηκε σαν δύο κομμάτια παζλ με την “disco φάση” εισαγωγή που είχε προηγηθεί και η οποία περιλάμβανε γκρούβα από ντραμς και μπάσο και έναν εκ νέου χορό από τον Tabata.
Το σίγουρο είναι πως αν υπήρχε ο όρος space metal, η φωτογραφία των Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso U.F.O. θα βρισκόταν ακριβώς δίπλα. Ηawkwind στο fast forward και κανένα έλεος.
Όσον αφορά το opening act, οι CHICKN απέδειξαν και πάλι ότι μπορούν να προσαρμόσουν, σχεδόν αυτοσχεδιαστικά, το set τους, ανάλογα με το ύφος της βραδιάς, γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχουν βρεθεί, από τη μία, δίπλα στον Damo Suzuki, τους Moon Duo, τους Underground Youth και όχι μόνο, και, από την άλλη, στο πλευρό των Budos Band.
Μπορεί το ημίωρο set τους να έμοιαζε περισσότερο με “σφηνάκι”, καθώς εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατό να ξεδιπλωθεί ολόκληρο το μουσικό φάσμα της συγκεκριμένης κολεκτίβας σε τόσο μικρό χρόνο, παρόλα αυτά η επιλογή να κληθούν σε αυτή τη συναυλία, υπήρξε καθόλα ταιριαστή.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης