Και αν χρειάστηκε ο κόσμος να αναμένει ένα 40λεπτο παραπάνω προκειμένου να ανοίξουν οι πόρτες, η αποζημίωση δεν θα αργούσε να έρθει. Εντάξει, η 15λεπτη εμφάνιση των MEMORAIN στο Fuzz ήταν ολίγον τι “άκυρη”, όχι φυσικά για το ότι προσέθεσε μια thrash νότα στη βραδιά, ή γιατί δεν αξίζει προσοχής το γκρουπ που κυκλοφόρησε πρόσφατα το 7ο άλμπουμ του “Duality of Man”, δείχνοντας μια συνεπέστατη δισκογραφική πορεία παρά τις αλλαγές στη σύνθεσή του.
Απλά, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ο χρόνος για να κριθούν ήταν μικρός, χώρια που ο περισσότερος κόσμος προτίμησε, κλασικά, να περιμένει έξω από τον χώρο, μεγαλώνοντας κι άλλο την ήδη σχηματισμένη ουρά.
Photo: Memorain
Όσο περνούσε, βέβαια, η ώρα και πραγματοποιούταν το changeover προκειμένου οι OBSCURA να πάρουν τη θέση τους στη σκηνή, το Fuzz γέμιζε και το κλίμα άρχισε να ζεσταίνεται, κυρίως, βέβαια, λόγω της αναμονής για τους μεγάλους headliners. Γεγονός είναι, λοιπόν, ότι οι Γερμανοί δεν αντιμετωπίστηκαν από το κοινό με ιδιαίτερη συγκέντρωση, κι ας είχαν να έρθουν στην Ελλάδα μια επταετία, μετά από την κοινή τους συναυλία με Cannibal Corpse, Dying Fetus, Burnt by the Sun και Evocation.
Όχι ότι αυτό ήταν παράξενο γεγονός, μην ξεχνάμε ότι όλ@ βρίσκονταν στο Fuzz για ένα και μοναδικό όνομα, ενώ, εκτός αυτού, κατά την προσωπική μου τουλάχιστον άποψη, η αυτή καθαυτή παρουσία των Obscura είναι υπέρ του δέοντος τεχνική, κάτι που σε δυσκολεύει να μπεις στη μουσική τους ψυχοσύνθεση, αν και, αναμφίβολα, οι τζαζ μπασογραμμές του Linus Klausenitzer είναι αρκετά ενδιαφέρουσες.
Μερικά κεφάλια παραπάνω σίγουρα κουνήθηκαν στο “Ode to the Sun”, μέσα από το πρόσφατο “Akróasis”, ενώ το κουτσουρεμένο κατά ένα δεκάλεπτο σετ των Obscura ολοκληρώθηκε με το “Centric Flow”.
Photo: Obscura
Σε εκείνο το σημείο της βραδιάς, η αναμονή είχε φτάσει προφανώς στην κορύφωσή της. Οι DEATH είχαν επισκεφτεί για μία και μοναδική φορά την Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 1998 και τώρα, ως DTA TOURS, “επέστρεψαν” για να τιμήσουν τη μνήμη μιας τεραστίων διαστάσεων μουσικής ιδιοφυΐας.
Ο Chuck Schuldiner προφανώς και ζει στις ψυχές και το μυαλό των απανταχού φίλων της metal μουσικής, άλλωστε η ιαχή “Chuck, Chuck…” ακούστηκε ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Death (DTA Tours) στο Fuzz, η οποία “ευλογήθηκε” από αρωματικά στικάκια και ξεκίνησε με τα “Out of Touch” και “The Philosopher”, μέσα από το “Individual Thought Patterns”, στο οποίο θα δινόταν λίγο παραπάνω βαρύτητα στη συναυλία που διήρκεσε 1 ώρα και 45 λεπτά.
Photo: Death (DTA Tours)
Αυτό ήταν αναμενόμενο, μιας και η τωρινή περιοδεία του σχήματος ονομάζεται “European Thought Patterns Tour” και περιλαμβάνει τον Steve DiGiorgio και τον Gene Hoglan, που είχαν συναντηθεί με τους Death στο άλμπουμ του 1993.
Προφανώς, βέβαια, και το setlist μιας συναυλίας των DTA Tours είναι σπαζοκεφαλιά, αφού δεν υπήρξε έστω και ένα από τα επτά άλμπουμ των Death που να ήταν κάτω του εξαιρετικού, όμως έχω την πεποίθηση ότι όλ@ φύγαμε από το Fuzz άκρως ικανοποιημέν@ με αυτό που βιώσαμε. “Ικανοποιημέν@” είπα; Κάντο καλύτερα “(ξε)τρελαμέν@”, ταιριάζει περισσότερο με την περίσταση.
Photo: Death (DTA Tours)
Η απόδοση των Death (DTA Tours) ήταν εκπληκτική και για να βρεθεί metal συναυλία η οποία θα τους ξεπεράσει για φέτος, πρέπει να “προσπαθήσει” πολύ. Ο Gene Hoglan στα ντραμς, ήρεμο τέρας που θα μπορούσε να παίζει ακόμα και αν τους έδενες μάτια και χέρια. Με τη χαρακτηριστική δίκαση και τυπωμένο το ονοματεπώνυμό του. Ο Steve DiGiorgio στο μπάσο, σαν έχει δέκα δάχτυλα στο ένα χέρι, και με την ευθύνη της επικοινωνίας με το κοινό, μιας και μετά τον Chuck Schuldiner, είναι ο μουσικός που συνέδεσε περισσότερο το όνομά του με τους Death. Ο Bobby Koelble, ακούραστος εργάτης στην κιθάρα.
Και ο Max Phelps, να αξίζει όλα τα respect του κόσμου, για το πώς ανταπεξέρχεται σε αυτό το μεγάλο φορτίο, ίσως το μεγαλύτερο αυτή τη στιγμή στον χώρο της σκληρής μουσικής, βαρύ όπως το logo των Death στο μεγάλο banner πίσω από τη σκηνή, που μόνο ανατριχίλα μπορούσε να προκαλέσει. Αρτιότατος τεχνικά, με σεμνή και ταπεινή παρουσία, χωρίς να βγάλει λέξη σε όλη τη βραδιά, παρά μόνο, φυσικά, όταν κραύγαζε στα τραγούδια του Chuck, που σίγουρα χαμογελάει από όπου κι αν βρίσκεται.
Photo: Death (DTA Tours)
Έτσι λοιπόν, με τέσσερις παικταράδες πάνω στη σκηνή του Fuzz και με το κοινό να μη χορταίνει να τους βλέπει, η συγκεκριμένη συναυλία δεν γίνεται να μην πάρει άριστα. Όταν ο Gene Hoglan σε βομβαρδίζει με το “Flattening of Emotions”, το “Symbolic” έχει προκαλέσει σεισμό, τρικυμία και καταποντισμό, το “Spirit Crusher” σου έχει τινάξει τα μυαλά στον αέρα και το encore έχει έρθει “ασάλιωτα” με τα “Zombie Ritual/Baptized in Blood”, “Crystal Mountain” και “Pull the Plug”, δυσκολεύεσαι ακόμα και να μιλήσεις και να περιγράψεις τα πράγματα ως έγιναν.
Aν υπήρξαν νύξεις, αμφιβολίες και διάφορες άλλες κοσμοθεωρίες από στενόμυαλο κόσμο, ότι οι DTA Tours αποτελούν “αρπαχτή” και “βλασφημία”, τότε το πηγάδι άνοιξε και τ@ς κατάπιε όλ@. Αυτό εδώ το σχήμα, είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στους Death. Τελεία και παύλα.