i-JUKEBOX.gr

Γράφουν οι: Θωμάς Παπαδημητρόπουλος, Γιάννης Νέγρης

Η πρώτη ημέρα, άλλωστε, είχε κρατήσει τις υποσχέσεις της και περιείχε όχι μόνο πολύ περπάτημα, αλλά και κάποιες από τις καλύτερες εμφανίσεις του διημέρου. Η δεύτερη, από την άλλη, δεν ήταν όσο αξιομνημόνευτη μας υποσχέθηκε πως θα είναι.

Ίσως φταίνε οι προσδοκίες που μας άφησε η Παρασκευή, ίσως ο ενοχλητικός αέρας του Σαββάτου, που κατέστρεψε ουκ ολίγες φορές τον ήχο. Ίσως να φταίνε και κάποιοι καλλιτέχνες που δεν ήταν όσο ενδιαφέροντες θα ήθελα. Και ίσως να φταίω κι εγώ που βιάστηκα να χαρακτηρίσω την πρώτη ημέρα ως μια από τις καλύτερες του Plisskën – θεωρώ ότι έχω δίκιο, αλλά ανεβάζοντας τόσο τις προσδοκίες μου, μάλλον ήταν αναμενόμενη μια μικρή απογοήτευση.

Όπως και να έχει, το Plisskën συνεχίστηκε και ομοίως συνεχίστηκε το οδοιπορικό το δικό μου και του Γιάννη ανάμεσα στις σκηνές που στήθηκαν στον Ελληνικό Κόσμο, ήδη από το μεσημέρι του Σαββάτου, ανάμεσα σε ελάχιστους ακόμη επισκέπτες.

Photo: Mogwai

Παρά το γεγονός, όμως, ότι ο κόσμος που συγκεντρώθηκε από νωρίς το Σάββατο ήταν ελάχιστος, η WAXAHATCHEE βρέθηκε στην ώρα της στο Main Stage, συνοδευόμενη από το γκρουπ της. Τα ρομαντικά και μελαγχολικά φωνητικά της ταίριαζαν γάντι με τον συννεφιασμένο ουρανό και τον δυνατό αέρα, αλλά η μελαγχολική ατμόσφαιρα δεν άλλαζε, ούτε όταν ο ήλιος έκανε σποραδικά την εμφάνισή του.

Παρά τα μικρά τεχνικά προβλήματα που είχαν ως αποτέλεσμα κάποιες μικρές διακοπές στο σετ της, η κατά κόσμον Katie Crutchfield συνέχισε απτόητη, φέρνοντας πιο μπροστά τις κιθάρες και ανεβάζοντας αρκετά τη διάθεση.

Photo: Waxahatchee

Λίγο αργότερα, στο Republic Stage, οι WARM GRAVES ανέλαβαν να μας ταξιδέψουν στο διάστημα. Το ambient space rock τους έχει επηρεαστεί σημαντικά από τα synth γκρουπ της δεκαετίας του ’80, αλλά τα βαριά ντραμς, τα πλήκτρα που θύμιζαν κάποιου είδους εκκλησιαστικό όργανο και τα reverb φωνητικά συμπλήρωναν το απόκοσμο στοιχείο.

Ο ήλιος που έλαμπε στον ουρανό, βέβαια, δεν τους βοηθούσε στη δημιουργία της απαραίτητης ατμόσφαιρας, αλλά σύντομα τους έκανε τη χάρη να κρυφτεί!

Photo: Warm Graves

Επιστρέφοντας στο Main Stage (να πως μαζεύονται τα χιλιόμετρα και τη δεύτερη ημέρα!), μια βαριά μπότα άρχισε να καλεί εμένα και τον κόσμο που σιγά-σιγά έκανε την εμφάνισή του. Τα όσα υποσχέθηκε, όμως, η μπότα αυτή ήταν μάλλον ψεύτικα, καθώς το σετ του PERFUME GENIUS μου έμεινε ως ένα από τα πιο αδιάφορα της Κυριακής.

Όσο κι αν τα πλήκτρα έκλεβαν κατά στιγμές την παράσταση (όπως στο “Queen”), τα κομμάτια του Perfume Genius παραήταν εσωτερικά για να λειτουργήσουν τη δεδομένη στιγμή στη δεδομένη σκηνή.

Photo: Perfume Genius

Κάτι έπρεπε να γίνει, λοιπόν, γιατί μέχρι στιγμής η Κυριακή είχε περπάτημα, αλλά δεν είχε highlights για να το δικαιολογήσουν! Και αυτοί που ανέλαβαν να μας βάλουν φτερά στα πόδια ήταν οι POW!. Ορμώμενο εκ του San Francisco, το κουαρτέτο ανέβηκε στο Republic Stage, με τα μπλε μαλλιά της Melissa Blue και το μπλε κραγιόν του Byron Blum να μας προετοιμάζουν για κάτι διαφορετικό.

Όντως, μία κιθάρα, ντραμ σετ και δύο αναλογικές κονσόλες δεν άφησαν ούτε ένα πόδι ακίνητο. Ακούνητοι, βέβαια, καθόμασταν μπροστά στις αψυχολόγητες διακοπές των κομματιών, κατά τις οποίες δεν ξέραμε αν έπρεπε να χειροκροτήσουμε ή να περιμένουμε τη συνέχεια. Διαφορετικό και απρόβλεπτο!

Photo: Pow!

Γύρω στις 17:30, όμως, έπρεπε να ανηφορίσω ξανά προς το Main Stage, όπου με περίμενε ένα από τα πολυσυζητημένα γκρουπ του Plisskën: οι LITURGY, ένα γκρουπ από νορμάλ τυπάκια που παίζουν black metal.

Λοιπόν, δεν ξέρω τι λέει το κάθε Pitchfork, αλλά αυτό που άκουσα ήταν φασαρία για χάρη της φασαρίας. Βρε, λες να μη νοείται black metal, χωρίς corpse paint και καρφιά;

Photo: Liturgy

Ευτυχώς που άνοιξε το Tunnel Stage! Και σε αυτό, οι Έλληνες TENDTS λειτούργησαν ως Depon για τον πονοκέφαλο, με μίνιμαλ ηλεκτρονικά κομμάτια, στα όρια του πειραματισμού.

Οι δυο τους, μάλιστα, πείραζαν τις κονσόλες τους με σχεδόν χειρουργική ακρίβεια, κάνοντάς με να κρατάω την ανάσα μου για τον επόμενο ήχο που θα άκουγα.

Photo: Tendts

Επιστρέφοντας στο Republic Stage, πρόλαβα και τις πρώτες νότες από την κιθάρα του STEVE GUNN. Ο έμπειρος Νεοϋρκέζος και το γκρουπ του διατήρησαν σε αργό τέμπο τους ήχους τους, κινούμενοι σε blues και alternative μονοπάτια, και φλέρταραν κατά καιρούς και με jazz παρτιτούρες.

Το σετ τους, βέβαια, δε σου έδινε αφορμή να κουνήσεις τα πόδια σου, αλλά ούτε και σε άφηνε να πας σε κάποια άλλη σκηνή.

Photo: Steve Gunn

Θέλοντας να κουνηθώ, όμως, ήξερα ότι είχα μία επιλογή: το σετ του PHAROAHE MONCH στο Main Stage. Με τους δύο μουσικούς που τον συνόδευαν (ένας DJ κι ένας ακόμη MC) να ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα, για να υποδεχτούν τον θρυλικό rapper (“make some motherfuckin’ noise!”), η κεντρική σκηνή του Plisskën, όχι μόνο ζεστάθηκε, αλλά κόντεψε να ανατιναχθεί.

Και η έλευση του Monch είχε ως αποτέλεσμα τα περισσότερα μπινελίκια που ακούσαμε επί σκηνής και τα περισσότερα decibel που προήλθαν από το μικρόφωνο. Το fuck you έγινε ο χαιρετισμός για όλη τη διάρκεια του σετ του, ενώ και το scratching δε σταματούσε επ’ ουδενί λόγο – απολαύσαμε, μάλιστα, κι ένα προσωπικό session του DJ.

Photo: Pharoahe Monch

Την ίδια στιγμή, στο Tunnel Stage, η VERVEINE κάλυπτε τις κραυγές του Pharoahe Monch με τα δικά της απαλά φωνητικά και τις μίνιμαλ μελωδίες της.

Οι pop αναφορές και οι έντονες επιρροές από τον “τεράστιο” Angelo Badalamenti δεν πέρασαν απαρατήρητες – ωστόσο, ήταν φιλτραρισμένες μέσα από ένα προσωπικό και εσωτερικό πρίσμα.

Photo: Verveine

Σχετικά χαλαρά κυλούσαν λίγο αργότερα τα πράγματα και στο Republic Stage. Ο MORGAN DELT και οι μουσικοί του ταξίδευαν καβάλα στις χαλαρές και ψυχεδελικές μελωδίες τους, καλώντας κάθε παρευρισκόμενο να τους ακολουθήσει.

Φυσικά, δεν έλειπαν και τα ξεσπάσματα, μετά από το σύνθημα του ντράμερ, ο οποίος φαινόταν να οδηγεί το ρυθμό κάθε κομματιού.

Photo: Morgan Delt

Περπατώντας ξανά προς το Main Stage, νόμισα πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τα μάτια μου – γιατί βλέπω διπλά τα ντραμς; Οι THEE OH SEES επιστράτευσαν δύο ντράμερ και δύο κιθάρες, για να μας χαρίσουν ένα από τα πιο θορυβώδη σετ του διημέρου.

Χαβαλές, ακατάληπτα και σχεδόν γυναικεία φωνητικά και άφθονο οπτικό θέαμα (μπορούσες να χαζεύεις για ώρα τους δύο απόλυτα συγχρονισμένους ντράμερ) χαρακτήρισαν το πρώτο μέρος του σετ τους. Στο δεύτερο, όμως, ο χαβαλές εξαφανίστηκε, το οπτικό τρικ των δύο ντράμερ ξεθώριασε και το ενδιαφέρον μειώθηκε αισθητά, στερώντας τους την υποψηφιότητα για μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της ημέρας.

Photo: Thee Oh Sees

Στα τρίσβαθα του Tunnel Stage, από την άλλη, είχε στηθεί το πραγματικό πάρτι. Ο ΝΕΓΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ βρισκόταν στο επίκεντρο ενός αυτοσχέδιου hip hop πάρτι, με τη βοήθεια όχι μόνο του DJ, αλλά και του κοινού.

Έπαιξε, μάλιστα, και με τα χρώματα, τραγουδώντας πρώτα το “Μαύρες Μέρες” και έπειτα το “Άσπρη Μέρα”.

Photo: Νέγρος του Μοριά

Η επιστροφή στο Republic Stage με έφερε μπροστά σε ένα μάθημα ζωής: και οι βόρειοι έχουν καρδιά. Αυτό απέδειξε ο JAAKΚO EINO KALEVI από τη Φινλανδία, με τις ρομαντικές μελωδίες του που προέρχονταν από τα ντραμς και τo synth του.

Μου θύμισε ένα νέο και πιο αθώο Jay-Jay Johanson, ειδικά στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος που πλημμύρισαν τη σκηνή.

Photo: Jaakko Eino Kalevi

Στο Tunnel Stage, όμως, το hip hop πάρτι συνεχιζόταν! Ο Νέγρος του Μοριά είχε ήδη αφήσει το μικρόφωνό του στον DELS.

Ο Άγγλος rapper που αποτέλεσε ανακάλυψη του μακαρίτη John Peel είχε ανακατέψει στο σετ του ένα τσούρμο επιρροών, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεσαι να μαντέψεις την καταγωγή του – Brooklyn, Λονδίνο, κάπου άλλου;

Θα ρωτούσα το Γιάννη, αλλά ήταν απασχολημένος αλλού. Το σετ των ELECTRIC WIZARD, άλλωστε, κόντευε να ξεκινήσει…

Photo: Dels

… Και κάπου εκεί λοιπόν, με τη δύση του ηλίου, το μουσικό σκότος επήλθε, τα πράγματα σοβάρεψαν για τα καλά και οι ELECTRIC WIZARD βγήκαν στη Main Stage του Plisskën, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε μελωδίες, μελαγχολικές στιγμές ή “χαρουμενιές” που είχαμε ως εκείνη τη στιγμή βιώσει στον Ελληνικό Κόσμο.

Μόνο doom, μόνο βάρος, έστω και χωρίς την κιθάρα της Liz Buckingham (για άγνωστο λόγο). Οι άλλοι τρεις των Electric fuckin’ Wizard σκέπασαν κάθε σπιθαμή του χώρου με τον ήχο τους, αναγκάζοντας, η αλήθεια είναι, αρκετούς που βρίσκονταν κάτω από το stage τη στιγμή έναρξης του σετ τους, να αναζητήσουν “καταφύγιο” κάπου αλλού, είτε σε άλλες σκηνές, είτε στα πέριξ με φαγητό/ποτό και όλα τα υπόλοιπα happenings, καθώς το συγκεκριμένο ύφος προφανώς και δεν είναι “για όλο τον κόσμο”. Για εμάς που νιώθουμε αυτό το δέος, το σπουδαίο γκρουπ από το Dorset μάς ταρακούνησε συθέμελα.

Λίγο αργότερα και λίγο παραπέρα, όπως θα σας πει ο Θωμάς, εξελισσόταν επίσης κάτι καλό με το επίσης δικό του φανατικό κοινό…

Photo: Electric Wizard

Ωραία όλα αυτά, λοιπόν, αλλά σαν την garage ψυχεδέλεια δεν έχει. Οι ACID BABY JESUS ανακάτεψαν αμερικανικές επιρροές της δεκαετίας του ’60 και του ’70 με… fractals ελληνικών ήχων στο Republic Stage και το αποτέλεσμα ήταν αρκετά ιδιαίτερο.

Σε αυτό βοήθησε και ο γεμάτος ήχος των τριών κιθαρών και τα percussions που γέμιζαν τις ελάχιστες χαραμάδες κενών ανάμεσά τους. Μου άρεσε η διαφορετικότητά τους και θα τους αναζητήσω στο μέλλον.

Photo: Acid Baby Jesus

Κι από την ψυχεδέλεια του Republic Stage, στον μινιμαλισμό του Tunnel. Το μόνο στοιχείο στο σετ του WERKHA που ήταν περισσότερο μίνιμαλ από τους ηλεκτρονικούς ήχους ήταν οι νότες της κιθάρας, με τις οποίες τους συνόδευε.

Κι όταν η κιθάρα σταματούσε, το σετ του για κάποιο λόγο γινόταν ακόμη πιο ατμοσφαιρικό.

Photo: Werkha

Σε εκείνο το σημείο, όσοι περπάτησαν αρκετά χιλιόμετρα στο χώρο του Plisskën… ξεκλείδωσαν μια νέα πίστα – αυτή του Aquarium. Και η ανταμοιβή τους ήταν το σετ του AΝDY STOTT.

Με κοφτά basslines και club αισθητική, ο Άγγλος DJ άνοιξε με τον πλέον ρυθμικό τρόπο το πρόγραμμα της τέταρτης σκηνής του φεστιβάλ.

Και αφού το πάρτι είχε ξεκινήσει και σε αυτό το stage, η συνέχεια, όπως θα σας μεταφέρει ο Γιάννης…

Photo: Andy Stott

… Ήρθε με τον FORT ROMEAU, ο οποίος έστησε τη δική του ντισκοτέκ για χάρη των παρευρισκομένων, αλλά σε σύγχρονα dance μοτίβα.

Όπως ο κάθε καταξιωμένος Άγγλος DJ, γνώριζε τι πρέπει να κάνει για να ζεστάνει ακόμα περισσότερο τον χώρο, αν και όλοι καταλαβαίνουμε ότι τα συγκεκριμένα acts και το συγκεκριμένο κοινό “συναντώνται” συνήθως στις μεταμεσονύχτιες ώρες.

Θωμά, ο λόγος ξανά σε σένα…

Photo: Fort Romeau

Ελάχιστα μέτρα παραπέρα και μερικά λεπτά αργότερα, ο BAD SPENCER κατόρθωσε να ξεσηκώσει τους θαμώνες του Tunnel Stage από τη στιγμή που το ρεύμα πέρασε στην κονσόλα του!

Τα εθιστικά του beats έδεναν άψογα με τις old school επιρροές του και το αποτέλεσμα έδινε νέα δύναμη στα ήδη κουρασμένα πόδια των παρευρισκομένων.

Photo: Bad Spencer

Έξω από το Tunnel και το Aquarium, όμως, ο αέρας λυσσομανούσε. Αυτό δε φάνηκε, βέβαια, να επηρεάζει του CULT OF YOUTH, οι οποίοι κακοποιούσαν τις κιθάρες τους στο Republic Stage.

Ο ήχος μπερδευόταν σε κάποια σημεία, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ένα άκρως δυνατό και θορυβώδες punk μείγμα, παρά το γεγονός ότι το 1/3 των κιθαρών επί σκηνής ήταν ακουστικό. Σε κάποια σημεία, μάλιστα, (όπως στο επιβλητικό “Sanctuary”), ο Sean Ragon ερμήνευε με τόσο πόνο και αηδία που μου θύμισε τον Frank Black του “Nimrod’s Son”!

Photo: Cult of Youth

Η επόμενη εναλλαγή και τα βήματά μου προς το Main Stage με οδήγησαν μπροστά στον ARIEL PINK και σε μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις του διημέρου. Οι στούντιο δουλειές του one man band από τις ΗΠΑ μου είχαν φανεί ενδιαφέρουσες, αλλά η μεταφορά τους επί σκηνής, δίχως παραγωγές και στολισμούς, με άφησε παγερά αδιάφορο με τη χλιαρότητά τους.

Κάτι έλειπε από όλες αυτές τις ονειρικές μελωδίες και τα παραμορφωμένα φωνητικά (η προσεγμένη παραγωγή – τα είπαμε αυτά!). Και το βουητό του αέρα δε βοηθούσε.

Photo: Ariel Pink

Κι αν ο ίδιος αέρας απλά δε βοήθησε τον Ariel Pink, τους MOGWAI απλά τους χαντάκωσε! Οι πέντε Σκωτσέζοι τίμησαν με το παραπάνω ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2014, το “Rave Tapes”, και η προσήλωσή τους στο να μας μεταφέρουν στον κόσμο τους ήταν αξιοθαύμαστη. Κάθε φορά, όμως, που έκλεινα τα μάτια μου, για να ταξιδέψω μαζί τους, με… έπαιρνε ο αέρας.

Το εκκωφαντικό post rock που έβγαινε από τα ηχεία χτυπούσε από δω κι από κει, λόγω του αέρα, και το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν φριχτό! Αδικημένοι όσο κανείς άλλος, πάντως, οι Mogwai συνέχισαν τους instrumental ύμνους τους, με το εντυπωσιακό light show και τα πιο… απάνεμα κομμάτια τους να σώζουν ελάχιστα την κατάσταση.

Photo: Mogwai

Στην άλλη άκρη του Ελληνικού Κόσμου, στο Republic Stage, οι SLEAFORD MODS δεν αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα. Η ποιότητα του ήχου, βέβαια, δεν ήταν υποδειγματική, αλλά το ντουέτο από το Nottingham δεν είχε και μεγάλες απαιτήσεις. Όσο ο Andrew Fearn χόρευε χαλαρά πίσω από την κονσόλα του, ο Jason Williamson έφτυνε οργισμένους στίχους προς το μικρόφωνο, εστιάζοντας στο πλάι της σκηνής.

Περισσότερο απαγγέλλοντας παρά τραγουδώντας, ο Williamson κινούνταν σπασμωδικά σαν επιληπτικός και θα με έκανε να πιστεύω πως μας τρολάρει όλους, αν δε φαινόταν να το νιώθει τόσο. Ειδικά στα “Tied Up In Nottz” και “Jolly Fucker”, μάλιστα, ο μετρητής… αγγλίλας έφτασε στα κόκκινα.

Photo: Sleaford Mods

Κάπου σε αυτό το σημείο, η αποσυμπίεση ήταν το βασικό ζητούμενο (εκτός κι αν ήσουν νηστικός όλη μέρα, οπότε οι προτεραιότητες άλλαζαν). Και αυτή ήρθε ευχάριστα στα Tunnel και Aquarium Stage.

Στο πρώτο, ο SEKUOIA συγκέντρωσε λίγο κόσμο, προκαλώντας αποσυμπίεση με ιδιαίτερους ήχους και μίνιμαλ ατμόσφαιρα. Και στο δεύτερο, οι TIGER & WOODS άλλαζαν θέση στα decks, φέρνοντας ρίγη χορού στο κοινό.

Photos: Sekuoia, Tiger & Woods

Πίσω πάλι στο Republic Stage, ο MIKAL CRONIN ανέλαβε να επαναφέρει στο έδαφος τη σκόνη που σήκωσαν οι Sleaford Mods, με pop rock ήχους που ενισχύονταν από την παρουσία πλήκτρων.

Με γρήγορα, αλλά όχι ιδιαίτερα δυνατά, κομμάτια, πιστεύω ότι θα του άξιζε μια θέση κατά το ηλιόλουστο απόγευμα, ώστε να ευνοηθεί περισσότερο από την ατμόσφαιρα.

Photo: Mikal Cronin

Στο Main Stage, τέλος, οι WHOMADEWHO ετοιμάζονταν να κλείσουν τη μεγάλη σκηνή του Plisskën. Και μόλις τελείωσαν τις ετοιμασίες… ετοιμάστηκαν λίγο ακόμη! Το soundcheck τους έμοιαζε να κρατά ώρες, αλλά μόλις ολοκληρώθηκε, επέστρεψαν στη σκηνή και μας έδωσαν έναν ακόμη λόγο για να αγνοήσουμε τα πονεμένα μας πόδια και να κουνηθούμε λίγο ακόμη.

Dreamy pop με τσαγανό, η οποία περιείχε ηλεκτρονικά διαλείμματα αλλά και κλασικά ριφάκια στην κιθάρα, αποτέλεσαν μια καλή εικόνα για το δικό μας κλείσιμο στο Plisskën.

Photo: WhoMadeWho

Για όσους παρέμειναν έως τα ξημερώματα, βέβαια, το φεστιβάλ συνεχιζόταν στα Aquarium και Tunnel Stage, αφού είχαν απομείνει ακόμη οι AME, GERD JANSON, WOZ και AMATEURBOYZ, οι οποίοι έκλεισαν επίσημα το φετινό Plisskën και έβαλαν τέλος σε αυτό το οδοιπορικό.

Χαλάλι τα χιλιόμετρα:

• Για τη συνολική παρουσία των Pow!.

• Για το πρώτο μισό του σετ των Thee Oh Sees.

• Για τις στιχουργικές ερμηνείες των Cult Of Youth και Sleaford Mods.

Τζάμπα τα χιλιόμετρα:

• Για τον θόρυβο των Liturgy.

• Για το αδιάφορο σετ του Ariel Pink.

• Για τον φριχτό ήχο των Mogwai.