Πριν από αυτό, το πρόγραμμα επιφύλασσε μια αλλαγή/ακύρωση της τελευταίας στιγμής, αφού οι Noise Figures δεν εμφανίστηκαν λόγω διαφωνίας που προέκυψε με το στήσιμο του drum kit. Οπότε, με το ρολόι να δείχνει 22:30, πρώτοι στη σκηνή βγήκαν οι THE DEAD DRANKS (7,5/10) και το punk/garage rock τους.
Όσο περνούσε η ώρα, το αθηναϊκό κουαρτέτο ανέβαζε ταχύτητες και στο τέλος είχε ήδη στήσει το δικό του πάρτι στο Gagarin, με κορυφαίες στιγμές του 45λεπτου σετ, το “Delirium of Time” και το “Rejected”. Αναμένουμε το πρώτο τους άλμπουμ, όμως τα ζωντανά δείγματα, όπως και η παρουσία τους δίπλα σε σπουδαία ονόματα του χώρου, είναι η απόδειξη ότι όλα βαίνουν καλώς.
Photo: The Dead Dranks
Δώδεκα παρά κάτι, THE LAST DRIVE (9/10) στη σκηνή και η νυχτερινή βόλτα στα σοκάκια της Αθήνας ξεκινάει με το “Sidewalk Stroll”. Από το πρόσφατο “A Glass of Broken Dreams” στο παλιότερο “Sister Dawn”, και κατόπιν στην καινούρια τραγουδάρα “Always the Sun”, με τον Γιώργο Καρανικόλα σε ρόλο lead singer, ήδη έχουμε αρχίσει να το ζούμε έντονα.
Παρόλα αυτά, το συγκεκριμένο δεν ίσχυε για τους περισσότερους/ες εκεί μέσα, αφού νομίζω ότι πιο κρύο κοινό σε συναυλία των Last Drive, “παίζει” να μην υπήρξε ποτέ. Τουλάχιστον, στο πρώτο μέρος του live.
Αφήνοντας κατά μέρος αυτή τη διαπίστωση, όπως και το ότι πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τόσο κόσμο να πηγαινοέρχεται τόσο εκνευριστικά συχνά μέσα στον χώρο, λες και επρόκειτο να νοικιάσει το σπίτι και ήθελε να δει όλα τα δωμάτια, επιστρέφω στον λόγο για τον οποίο βρεθήκαμε στο Gagarin και δεν ήταν άλλος από τη θρυλική μπάντα.
Photo: The Last Drive
Ο Αλέξης Καλοφωλιάς αφιερώνει από μικροφώνου το “Butterfly 69” σε όσους βοηθούν τους Last Drive να φέρουν σε πέρας τις “αποστολές” τους, ενώ προλογίζει το απίστευτο τζαμ του “White Knuckles” ως “το τραγούδι που παραχωρήθηκε στην ταινία «Φασισμός Α.Ε.», γιατί αυτό είναι, φασισμός άλφα-έψιλον”.
Το “Black Limo” αφιερώνεται στο Drive Tribe, τους απανταχού οπαδούς του γκρουπ, ενώ ένα νέο κομμάτι με φοβερό ριφάκι έρχεται στη συνέχεια και πρόκειται για το “Snake Charmer”. Οι αφιερώσεις δεν σταματoύν, αφού το “Have Mercy” έρχεται για τα κορίτσια και η διασκευή στο “The Nile Song” των ψυχεδελικών Pink Floyd “για τον Ανδρέα που μας τα ‘μαθε”.
Photo: The Last Drive
Η επόμενη αφιέρωση αφορά το “Killhead Therapy” και είναι η σημαντικότερη της βραδιάς: “Το κομμάτι αυτό αφιερώνεται στη Διεθνή Βιβλιοθήκη, ακόμα και να μην ξέρετε τι είναι. Αυτά μας κράτησαν όρθιους σε καιρούς που το κεφάλι μας απειλείτο με ισοπέδωση”. Όπως πάντα, μια από τις κορυφαίες στιγμές σε συναυλία των Last Drive.
Το κέφι ανάβει με το “Time Has Come Today”, ακολουθεί το “Magdalene”, ενώ το “Sinner” δίνει ροκ εν ρολ πάσα στο “Desert Rose”, και κάπως έτσι, φτάνουμε στην πρώτη αυλαία.
Photo: The Last Drive
Αυτό που θα ακολουθούσε, ήταν “όλα τα λεφτά” στη συγκεκριμένη συναυλία, καθώς με το που άρχισε το πρώτο encore, ένιωθες λες και βρισκόσουν σε “διαφορετικό” χώρο Το “Baby, It’s Real” ξεκινάει τον πανικό και μετά από σχεδόν δύο ώρες, επιτέλους, όλο το Gagarin χορεύει και τραγουδά. “Let me up, let me down, let me cruising all around” σε κάθε γωνιά για το “The Bad Roads”, ενώ το “Gone Gone Gone” δεν είναι δυνατό να επαναφέρει κάποιου είδους “ηρεμία”, όπως και το “I Love Cindy”.
Το δεύτερο encore αρχίζει με το “Every Night” και συνεχίζεται με το “Louie Louie” των Kingsmen, που έρχεται προς τιμήν του Jack Ely, “του μάγκα που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή”. Οι Last Drive έχουν και τρίτο encore, για όσους και όσες δεν έχουν επιλέξει να φύγουν από το Gagarin λες και τους έχει τσιμπήσει μύγα, και το οριστικό τέλος της βραδιάς, έρχεται ακριβώς στις 02:00 με το “Valley of Death”. Μπορεί το γκρουπ να φάνηκε λίγο κουρασμένο από την περιοδεία στην οποία βρίσκεται, παρόλα αυτά, όσοι/ες νιώθουν, το απόλαυσαν μέχρι τελευταίας νότας, για μία ακόμη φορά.