Αλλά για σκεφτείτε το καλά, γιατί αν δεν ήταν εκείνη η βροχή δεν θα είχε αναβληθεί η συναυλία των Πασχαλίδη και Θηβαίου και δεν θα τους απολαμβάναμε περίπου ένα μήνα μετά, στο Λιμάνι ΜΑΖΙ με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου!
Photo: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Το βράδυ εκείνο θυμήθηκα έναν φίλο από τη Γαλλία. Με είχε επισκεφτεί, χρόνια πριν, και είχε μείνει εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι τα βράδια στη Ελλάδα ήταν πολυσύχναστα ακόμα και τις καθημερινές. Σκέφτομαι τώρα πως θα αντιδρούσε αν έβλεπε αυτό το ποτάμι κόσμου να συρρέει στο Λιμάνι ένα βράδυ Δευτέρας. Δεν θα καταλάβαινε γιατί, αλλά εμείς ξέραμε καλά μέσα μας. Τέτοια συναυλία ΑΠΛΑ… ΔΕΝ ΤΗ ΧΑΝΕΙΣ!!!
Δεν είναι θέμα επιλογής, γράφεται ιστορία και πρέπει να είσαι εκεί. Τρεις άνθρωποι, τρεις καλλιτέχνες, τρεις σταθμοί στη μουσική μας, τρεις διαφορετικότητες που έφτιαξαν ΜΙΑ στέγη για τη χαμένη και θολή δευτεριάτικη διάθεσή μας.
Άκουσα παράπονα από κάποιους στο τέλος: δεν τραγούδησαν πολύ μαζί. Ας το παραδεχτούμε, ήταν δύο συναυλίες που παρουσιάστηκαν μαζί, όχι μία συναυλία με ενιαίο πρόγραμμα. Αυτό όμως δεν μείωσε ούτε στο ελάχιστο την αξία της κάθε μίας ξεχωριστά, αλλά και του συνόλου.
Photo: Μίλτος Πασχαλίδης & Χρήστος Θηβαίος
Από τη μία ο Μίλτος και ο Χρήστος, δύο «αδερφές φωνές», τόσο διαφορετικοί που συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο, όχι μόνο μουσικά και εμφανισιακά. Συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο με έναν τρόπο βαθύ, που με έκανε να αναρωτηθώ γιατί δεν τους είχα ξαναδεί μαζί στο παρελθόν κι αν τώρα πια θα χωρίσουν ποτέ στο μέλλον.
Ο Μίλτος, σοβαρός όπως πάντα, με εκείνο το θλιμμένο βλέμμα της γενιάς της μεταπολίτευσης που λες και έχει δει παραπάνω από όσα θα έπρεπε, με τη σταθερή, βαριά θαρρείς, όχι σε τόνο μα σε νόημα, φωνή του, να κρατά το μικρόφωνο λες και είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει για να έρθει κοντά μας.
Ο Χρήστος, αυτό το αιώνιο παιδί, απαράλλαχτος, αισιόδοξος και ευσυγκίνητος, ενθουσιώδης σαν να ήταν η πρώτη του φορά στη σκηνή, βουτούσε στα βάθη του είναι του και τραβούσε έξω για μας μόνο ό,τι πιο όμορφο. Η φωνή του, σαν λιβάδι γεμάτο καλοκαιρινά άνθη, γέμιζε όλες μας τις αισθήσεις.
Τόσο διαφορετικοί… οι φωνές και τα συναισθήματά τους γεννήθηκαν λες σε διαφορετικούς πλανήτες. Μα δεν συγκρούονται. Κολλάνε σαν κομμάτια από το ίδιο παζλ και μας αποκαλύπτουν την αλήθεια.
Κι από την άλλη ο Βασίλης, ο αιώνιος έφηβος, ο αντιδραστικός, ο οικείος μα κι ο γεμάτος εκπλήξεις και δύναμη παρά τα τόσα του χρόνια μπροστά στο μικρόφωνο. Μια φιγούρα που σου προκαλεί δέος μα και οικειότητα τόση όση και ο καλύτερός σου φίλος. Μια αξία σταθερή που είναι εκεί για να μας παρηγορεί όταν δεν ξέρουμε που πάμε και να μας κάνει να αντιστεκόμαστε στον κατακλυσμό της ρουτίνας.
Photo: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Χρήστος Θηβαίος
Ο Γουίλι ένωσε τις τρεις φωνές και εμείς ΚΑΝΑΜΕ επιτέλους «ταξίδια μακρινά», «γη, ανάσα κι αέρας» μας ο Βασίλης, ο Χρήστος και ο Μίλτος και όχι μόνο για όσους ήρθαν στο λιμάνι για τη συναυλία. Ο «ΘΕΟΦΙΛΟΣ», αυτό το ιστορικό πλεούμενο (που ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω γιατί δεν το έχουν αποσύρει ακόμα!!! Το κινούμενο «ΣΑΜΙΝΑ»!) είχε αράξει ακριβώς πίσω από τη σκηνή, προσφέροντας σε μας, που, αν και περνούσαμε μια τέλεια βραδιά, ήμασταν ακόμα κολλημένοι στην πόλη, μια αμυδρή αίσθηση ταξιδιού και σε εκείνους τους τυχερούς που γέμιζαν με το πέρασμα της ώρας το κατάστρωμα του, ένα τέλειο ξεκίνημα για τις διακοπές τους.
Το φεγγάρι ψηλά, φωτεινό παρά το περασμένο των ημερών της πανσελήνου, έπαιζε κρυφτό με το μοναδικό σύννεφο στον ουρανό και έκανε την τριάδα να μοιάζει με σκιές που η ψυχή προβάλλει μπροστά μας. Τρεις φιγούρες μοναδικές, μοναχικές, τρεις δάσκαλοι που ένωσαν τις δυνάμεις τους για να μας θυμίσουν άλλη μια φορά πως «χρωστάμε περισσότερα στους ποιητές μας, παρά στους δανειστές μας» και να μας υποσχεθούν πως θα είναι παρόντες για πολύ καιρό ακόμα για να μας το θυμίζουν όποτε το ξεχνάμε.
Please wait...