Βέβαια, στο An Club συγκεντρωθήκαμε λίγοι και το δυνατό air-condition (συνηθισμένο να δουλεύει υπερωρίες) πάγωνε λίγο την ατμόσφαιρα - τουλάχιστον όσο περιμέναμε τους Έλληνες Flipstar να ανοίξουν τη βραδιά. Και μπορεί να καθυστέρησαν μισή ώρα, με αποτέλεσμα να μην καταφέρουμε να τους απολαύσουμε όσο θέλουμε, αλλά μας ζέσταναν από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Και δε μιλάω για νότες και σκοπούς που έφτασαν στα αυτιά μας, αλλά για ένα μουσικό τείχος που έπιασε απροετοίμαστους όσους από εμάς σπατάλησαν το χρόνο τους το απόγευμα της συναυλίας, όχι κατεβάζοντας δωρεάν το EP και LP τους από την ιστοσελίδα τους (http://www.flipstarband.com/), αλλά προσπαθώντας να χωνέψουν το υπερμέτριο Walk With Me των Dog Eat Dog (ναι, εννοώ εμένα).

Photo: Flipstar

Δεν ένιωσα απόλυτα ξένος, πάντως, κατά τη διάρκεια του setlist των Flipstar, αφού δεν έλειψαν και οι διασκευές, όπως αυτή στο “Date With Destiny” των Pennywise, παρέα με τον Δρόσο των Bandage στα φωνητικά. Και, κλείνοντας με τους Flipstar, να αναφέρω ότι οι Δρόσος και Steeve (frontman της μπάντας) δεν ήταν οι μόνοι που ανέλαβαν τον τομέα των φωνητικών.

Και τα τέσσερα μέλη της μπάντας συνεισέφεραν επιπλέον… τούβλα στο προαναφερθέν τείχος. Ακόμη και ο ντράμερ, ο οποίος ακόμη απορώ πώς διάολο έβρισκε ανάσα να τραγουδήσει και να κακομεταχειριστεί παράλληλα το σετ του!

FLIPSTAR SETLIST

01. Intro

02. This Feeling

03. Unite & Resist

04. Wrong

05. Dig Up Her Bones

06. Coming Home

07. So Alone

08. Sweet Sally Toe

09. Date with Destiny (feat. Δρόσος of Bandage) (Pennywise cover)

10. State of Mind

Photo: Flipstar

Λίγη ώρα αργότερα, οι Dog Eat Dog ανέβηκαν στη σκηνή, υποσχόμενοι ένα αυθεντικό πάρτι. Ο John Connor (ίσως ο πιο χαμογελαστός frontman που έχω δει ποτέ επί σκηνής - αρχίζω να πιστεύω ότι αυτός το απολάμβανε περισσότερο από εμάς) βρήκε αμέσως το αγαπημένο του σημείο στη σκηνή του An, σκαρφαλωμένος στο προστατευτικό κιγκλίδωμα και οι πρώτες νότες του “In The Doghouse” μας προϊδέασαν για το πού επρόκειτο να καταλήξουμε.

Ακολούθησαν κι άλλα κομμάτια από το All Boro Kings, το τιμώμενο άλμπουμ της βραδιάς, αφού γιορτάζει την 20ή επέτειό του, ενώ η μπάντα θυμήθηκε και τα υπόλοιπα άλμπουμ της: το Play Games (το οποίο αντιπροσωπεύθηκε επάξια από τα “Isms” και “Step Right In”), το Amped (με το “Expect The Unexpected” να αποτελεί ένα από τα highlights της βραδιάς) και το Walk With Me (με το ομότιτλο κομμάτι).

Photo: Dog Eat Dog

Πάμε, όμως, στο All Boro Kings, το οποίο σχεδόν μονοπώλησε το setlist του γκρουπ. Και το “σχεδόν” δεν το πρόσθεσα στην πρόταση, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω πώς ακούσαμε κομμάτια και από τα υπόλοιπα άλμπουμ. Αλλά επειδή, αν κάποιος μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας, ήταν το ίδιο το γκρουπ - ως σύνολο και ο καθένας τους ξεχωριστά.

Ο Connor, χαμογελαστός και φροντίζοντας να παίζει συνεχώς με το κοινό, ήταν σε άψογη φόρμα, παρά το γεγονός ότι τον ταλαιπωρούσε μια ίωση (γεγονός που τον ανάγκασε να βάλει μια-δυο φορές χέρι στους καπνιστές που βρίσκονταν δίπλα στη σκηνή). Και δεν άφηνε τη μπαταρία του μικροφώνου του να αδειάζει άσκοπα, ούτε κατά τη διάρκεια των ιντερμέδιων ανάμεσα στα τραγούδια.

Ο μπασίστας Dave Nearbore φαινόταν ήσυχος μέχρι το σημείο που προηγήθηκε του “Rocky”, όταν και φόρεσε με περηφάνια τη ρόμπα του Italian Stallion! O Brandon Finley είχε να ισορροπήσει ανάμεσα στα ντραμς του, τα απροσδιορίστου ποσότητας ποτά που κατέβασε, αλλά και το δικό του προσωπικό σόου, όταν ήρθε στο μπροστινό μέρος της σκηνής και μας έδειξε κάποιες από τις ικανότητες του στην τέχνη της χορευτικής αποπλάνησης.

Και οι Roger Haemmerli (κιθάρα) και Roland Kresse (σαξόφωνο) ήταν μεν οι πιο ήσυχοι, αλλά φρόντιζαν να πάρουν και να δώσουν όσα περισσότερα high fives μπορούσαν κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Τέλος, την έκπληξη έκανε ο Dan, tour manager της μπάντας, ο οποίος συνεισέφερε στα φωνητικά κάποιων κομματιών, δίνοντας την εντύπωση ότι ήταν ένα σταθερό μέλος της μπάντας (με ένσημα και τέτοια ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να αποδείξει ότι είσαι σταθερό μέλος μιας μπάντας).

Photo: Dog Eat Dog

Ένα από τα κομμάτια στα οποία συνεισέφερε ήταν και αυτό που περιμέναμε πως και πως να ακούσουμε οι περισσότεροι: το “No Fronts”. Το γεγονός ότι πρόκειται για το πιο γνωστό ίσως τραγούδι των Dog Eat Dog - και για πολλούς το καλύτερο - το καθιστούσε highlight από τα… αποδυτήρια.

Και, παρά το γεγονός ότι δεν αποτέλεσε την καλύτερη εκτέλεση της βραδιάς (ο τίτλος αυτός νομίζω πως πρέπει να μοιραστεί ανάμεσα στα “Expect The Unexpected” και “Who’s The King”), σίγουρα ξεσήκωσε περισσότερο από όλα το κοινό. Όχι ότι ήθελε και πολλές αφορμές. Mosh pits και stage diving ήταν ο κανόνας στα περισσότερα κομμάτια.

Photo: Dog Eat Dog

Η βραδιά έκλεισε με μια διασκευή, αυτή του “Genocide” των Offspring, και τα πέντε μέλη της μπάντας να κατευθύνονται στο merch booth, όπου υπέγραψαν τα πάντα: CD, εισιτήρια και μπλούζες.

Το πάρτι που μας είχαν υποσχεθεί οι Dog Eat Dog είχε τελειώσει (και όπως κάθε σωστό πάρτι, είχε τούρτα με κεράκια - για τον Σταύρο των Flipstar που είχε τα γενέθλιά του - τουρτοπόλεμο, μπίρες και “geia mas” σε σπαστά ελληνικά). Και μας άφησε μια αγέλη από καλές στιγμές που μακάρι να χωρούσαν όλες σε αυτό το κείμενο.

DOG EAT DOG SETLIST

01. In the Doghouse

02. Think

03. Pull My Finger

04. Who’s the King?

05. Strip Song

06. Cannonball

07. Isms

08. Walk with Me

09. What Comes Around

10. Expect the Unexpected

11. No Fronts

12. If These Are Good Times

13. Rocky

14. Step Right In

15. Dog Eat Dog

16. Genocide (The Offspring cover)