Άλλωστε, με τέτοιες βραδιές, σαν κι αυτή που μας χάρισε ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ με το νέο του σχήμα στη sold out Τεχνόπολη, αν μη τι άλλο ξεχνιόμαστε έστω και για λίγο από αυτή την απίστευτη ιστορία που κοντεύει να συμπληρώσει πλέον μια διετία.
Προσαρμόζοντας το set του για τις υπάρχουσες συνθήκες, ο Παυλίδης, πάντοτε καθιστός κατά τη διάρκεια αυτών των εμφανίσεων, είχε τον δύσκολο ρόλο της επιλογής από μια σχεδόν 30ετή δισκογραφία, είτε στο ξεκίνημά του με τα Ξύλινα Σπαθιά είτε στη μετέπειτα πορεία του, καταφέρνοντας, παρόλα αυτά, να σχεδιάσει με ευφυΐα και δημιουργικότητα ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, έχοντας στο πλευρό του τον Φώτη Σιώτα στο βιολί και τις λούπες, τον Δημήτρη Τσεκούρα εναλλάξ στο κοντραμπάσο και το ηλεκτρικό μπάσο, ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε τραγουδιού, τον Θάνο Μιχαηλίδη στα τύμπανα και τον Γιώργο Θεοδωρόπουλο στα πλήκτρα.
Εν πρώτοις, μπορεί η παρουσίαση των τραγουδιών να έμοιαζε πιο ήπια και απογυμνωμένη, παρόλα αυτά είτε με τα συχνά ξεσπάσματα όπου κυρίαρχο ρόλο έπαιζαν το βιολί του Σιώτα και τα ντραμς του Μιχαηλίδη, είτε με τον φοβερά γεμάτο ήχο, κάθε άλλο παρά συναυλία “δωματίου” είδαμε και ακούσαμε.
Από τις 2,5 ώρες που διήρκησε το live του Παυλίδη στην Τεχνόπολη, αναρωτιέσαι τι να πρωτοδιαλέξεις ως highlight. Την εκπληκτική εκτέλεση του “Βροχοποιός”; Το ροκάρισμα στο “Όσο Μικραίνω”; Την εντελώς εναλλακτική εκδοχή του “Μόνο Αυτό”; Το επίσης εναλλακτικό “Φωτιά στο Λιμάνι”, που απογειώθηκε με το βιολί του Σιώτα; Το πανέμορφο “Ο Δειλιέν”;
Το “Περιμένω”, στις πρώτες νότες του οποίου ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ο Παυλίδης απάντησε, αφιερώνοντάς το σε όλες και όλους; Το “Κηπουρός”, που “έσπειρε”; Το “Αυτό” που έφερε χαμούλη, έστω και καθήμενο; Το “Μόχα” που δεν γινόταν να μην είναι ένα εκ των κορυφαίων, με το κοινό να τραγουδάει κάθε στίχο; Τη φοβερή αποτύπωση του “Ο Χρόνος”, με τον Σιώτα να ζωγραφίζει και πάλι; Το υπέροχο “Μηχανή”; Ή ολόκληρη την τελική ευθεία της βραδιάς, που αν εξαιρέσεις το “Αερικό”, όπου κι εδώ προφανώς το βιολί ήταν πρωταγωνιστής, είχε αποκλειστικά στιγμές από τα Ξύλινα Σπαθιά;
Το “Πάρε Με Μαζί Σου”, που έφτασε ένα κλικ από το να σηκώσει στο πόδι την Τεχνόπολη, το “Λιωμένο Παγωτό” σε μια πιο mid-tempo εκδοχή, το “Αλλάζει Πρόσωπα η Θλίψη”, τα “Ζεστός Αέρας” και “Στο Βράχο” που μας καθήλωσαν, καθώς και τα “Grand Hotel” και “Σιωπή”, οδήγησαν στην ολοκλήρωσή της μια συναυλία που πραγματικά δεν θέλαμε να τελειώσει και η οποία αξίζει να αναφερθεί ότι περιλάμβανε ακόμη τα “Ελλάδα”, “Τα Περιστέρια, “Το Χαζοπούλι”, “Δεν Υπάρχεις”, “Τα Δέντρα” (επίκαιρο όσο ποτέ), “Το Σιωπηλό Ποτάμι”, καθώς και τα καινούρια “Το Μαύρο Σύννεφο”, “Άνοιξη” και “Στο Μάτι Του Κυκλώνα”.
* Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης