To άλμπουμ, που διατίθεται δωρεάν (link), περιλαμβάνει συνεργασίες με τον Manu Chao, τη Μαρία Κώτη και τον Γιώργο Παπαϊωάννου από τους Χαΐνηδες, τον Νίκο Μπάρδη από τα Διάφανα Κρίνα, τον Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου, τον Στέφανο Φίλο από τους EleKtroBalKana, τον DJ Magnum, τον DJ Stigma, τον Βαρτάν Αμποβιάν, τον Γιάννη Μιχαηλίδη και άλλους φίλους.
Γκάιντες, λαούτα, κιθάρες, μπεντίρ και ταμπούρλα γεμίζουν το είναι σου, την ώρα που τα Αντίποινα και οι Social Waste τραγουδούν “ξεπήδησα από μια κρίση οικονομική, είμαι αυτοσχέδια και αυτοοργανωμένη μουσική” στο “Hip Hop της Μεσογείου”, δηλώνουν “είν’ τα συντρόφια μου πρόσφυγες και μετανάστες” στο “Έχω Αμολήσει τους Στίχους μου” και φωνάζουν “στα σχολεία που πήγα δεν διδάσκουν το μίσος” στο “Tα Σχολεία που Πήγα”.
“Ποια αλήθεια παρακίνησε κάποιους να προσπαθήσουνε να κυνηγήσουν όνειρα σε όλη την υδρόγειο, το ψέμα τούς προστάτεψε από θεούς και δαίμονες όταν τα σαπιοκάικα χαθήκαν στη Μεσόγειο”, στίχοι από το “Μια Αλήθεια και Ένα Ψέμα”.
“Ούτε στο παίζω εγώ λεφτάς, μαγκιόρος, γκάνγκστερ και αλητεία, είμαστε μεγάλα πια παιδιά, φτάνει μ' αυτή τη μαλακία”, στίχοι από το “Ο Λύκος για το Tσίρκο δε Δουλεύει”.
Και το “Θα ‘τανε δε θα ‘ταν 15”, μαζί με τον Manu Chao και τον DJ Magnum, η πιο δυνατή από όλες τις δυνατές στιγμές του δίσκου. “Η αδερφή του κράτους ήταν πάντα η βία”. Ένα τραγούδι για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον Berkin Elvan, τον Παύλο Φύσσα.
“Όταν ένα σχήμα τραγουδάει (για) όσα θέλεις να πεις…”
Please wait...