Η φρέσκια δουλειά τους δε μοιάζει καθόλου με προσπάθεια να αναστηθεί η οποιαδήποτε παλιά δόξα του γκρουπ. Όπως επίσης και δεν πρόκειται για δουλειά που κυκλοφόρησε επειδή υπήρχαν στοκαρισμένα τραγούδια από την ενεργή, προ της διάλυσής τους, περίοδο.
Ο ήχος και η έμπνευση που ακούμε είναι προϊόν της επανασύνδεσης του γκρουπ περί τα τέλη του ‘09 και αποτελεί ίσως το σημαντικότερο παράγοντα για τον οποίο χαρακτηρίζω το νέο τους δίσκο ως ένα υπέροχο βήμα μπροστά.
Προειδοποίηση για όσους περιμένουν να ακούσουν κάτι που να παραπέμπει σε Louder Than Love ή Badmotorfinger. Τζάμπα η ελπίδα… Υπάρχουν βαριά heavy περάσματα, αλλά παραμένουν πινελιές σε καμβά που θυμίζει έργο αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Απλώς αδύνατο να αντιγραφεί από πάσης φύσεως μιμητές.
Χωρίς καμιά αμφιβολία οι Soundgarden επιστρέφουν στη δισκογραφία με δουλειά που… αγαπάει. Τα “Been Away Too Long” και “Non-State Actor” σου επιτρέπουν με ευκολία να αντιληφθείς το ποσοστό των heavy στοιχείων που θα ανακαλύψεις στο άλμπουμ ενώ με το “By Crooked Steps” ένιωσα πως ίσως να έχουν ακόμα μια κλασσική στιγμή τα live τους. Με το “Α Thousand Days Before” υποκλίθηκα στο ταλέντο και την ευρηματικότητα του Kim Thayil στις 6 χορδές της Gibson. Απίστευτο riff, τρομερές μελωδίες, εκπληκτικές αλλαγές ρυθμού.
Χαμηλώνουμε ταχύτητες με το βαρύ “Blood on the Valley Floor” ενώ πιο mellow θα χαρακτήριζα τα “Bones of Birds” και “Taree” με τον Cornell να βρίσκεται στη θέση του οδηγού δίνοντας κορυφαίες ερμηνείες. Το “Attrition” επιβεβαιώνει ότι εκτός από τις 70’ς metal επιρροές και των 4 μελών, υπάρχουν ολοφάνερα και δυνατές punk καταβολές που εύκολα εμφανίζονται στο δρόμο τους.
Το “Black Saturday” είναι ότι πιο κοντινό στο συναίσθημα που γεννούσε η τελευταία τους δουλειά ”Down on the Upside” και το “Halfway There” ελπίζω βάσιμα να αντικατοπτρίζει την ελπίδα ότι πραγματικά βρίσκονται στα μισά του δρόμου που έχουν να διανύσουν ως μπάντα.
Υπάρχουν σημεία του άλμπουμ που θέλεις να ακούσεις τη μπάντα να αφήσει να ξεχειλίσει αυτό το heavy συναίσθημα που χαρακτήρισε την “Badmotorfinger” εποχή, αλλά αυτό δε συμβαίνει. Ίσως μόνο στο τέλος του “Worse Dreams” όπου Thayil και Cameron εναλλάσσονται στο τιμόνι. Περίεργος τίτλος το “Eyelid’s Mouth”, περίεργος και ο τρόπος που τελειώνει το track με τα σόλα να κυριαρχούν.
Πάμε τώρα στα παιδιά… O Kim Thayil μοιάζει να είναι πραγματικά καινοτόμος και αλάνθαστος. Ξεκούραστος είναι σίγουρα, καθώς τα 10 και πλέον τελευταία χρόνια βρέθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και το ενεργό μουσικό γίγνεσθαι, έστω και με τη μορφή συνεργασιών.
Στα φωνητικά ο Chris Cornell έχω την εντύπωση πως βρίσκεται σε πολύ καλή φόρμα. Στην Audioslave περίοδό του, κράτησε πολύ υψηλά τα στάνταρντ της δικής του απόδοσης και αυτό είναι ολοφάνερο για όσους τον ακολουθούσαμε κατά πόδας στις μουσικές του αναζητήσεις. Είναι πλήρως αντιληπτό πως πρόκειται για ένα από τους χαρισματικότερους frontman της γενιάς μας.
Άλλη μεγάλης σημασίας επισήμανση είναι το γεγονός ότι η μπάντα δεν προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από κάποιον προσωπικά, αλλά λειτούργησε ως ένα σώμα, έτοιμο να φανερώσει δυνατότητες, διάθεση, όρεξη και εκπληκτική χημεία χαρακτήρων ή αν θέλετε συνεργατών.
Το “King Animal” είναι ένα άλμπουμ με 13 συνθέσεις, γεμάτες από μικρά μυστικά που περιμένουν εμάς να τις ανακαλύψουμε και να τις απολαύσουμε. Υπάρχουν πολλά τραγούδια τα οποία θα τα ακούσουμε βάζοντας το repeat στο player, όπως επίσης και ακόμα περισσότερα που δε θα τα αντιληφθούμε από τα πρώτα ακούσματα.
Το “King Animal” δεν είναι νοσταλγικό άλμπουμ, έστω κι αν μπορεί να σου δημιουργήσει στην αρχή ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν είναι επίσης vintage, όπως έχει γίνει της μόδας πλέον από κάθε λογής προσπάθεια για revival. Εντάξει μπορώ να δεχτώ ότι με την εισαγωγή του “Worse Dreams” συνειρμικά μου ήρθαν στο μυαλό θύμησες από το “Jesus Christ Pose”, όπως επίσης και ότι το “By Crooked Steps” θα μπορούσε να έχει θέση στο “Superunknown”, αλλά μέχρι εκεί.
Το μπάσο του Ben Shepherd έχει στιγμές στη διάρκεια του άλμπουμ που πραγματικά κλέβει τον πρώτο ρόλο, επιβεβαιώνοντας ότι κανείς δεν είναι κομπάρσος σ’ αυτή την εκπληκτικής χημείας παρέα.
Κλείνοντας την αναφορά αυτή των σκόρπιων σκέψεων σε σχέση με τη νέα δουλειά των Soundgarden, εστιάζω σε 2 γεγονότα. Πρώτα απ’ όλα το γεγονός ότι έχουμε μια καινούρια δουλειά από το γκρουπ. Μπορεί σ’ αυτά τα 16 χρόνια που μεσολάβησαν να είχαμε βαρεθεί να ακούμε και να διαβάζουμε ψιθύρους και φήμες για πιθανές επανασυνδέσεις, επιστροφές σε στούντιο και λοιπά τετριμμένα, φτάσαμε όμως στην πηγή και το νεράκι αποδείχθηκε δροσερό και γάργαρο.
Το δεύτερο γεγονός είναι πως δεν υπάρχει κάποιο τραγούδι που να ξεχωρίζει από το δίσκο, κάποιο τραγούδι που θα «αναλάβει» να κουβαλήσει εμπορικά την πορεία αυτής της δουλειάς. “Jesus Christ Pose” και “Black Hole Sun” δεν υπάρχουν στο άλμπουμ, άρα μια τέτοια απουσία ίσως να αποδειχθεί σημαντική τροχοπέδη στην όποια εμπορική επιτυχία.
Και επιμένω να την διαχωρίζω από την καλλιτεχνική, γιατί αυτή με βάση τη δική μου ματιά, όταν υπάρχει ένα τόσο solid άλμπουμ με ραφιναρισμένες συνθέσεις που τιμά το παρελθόν και ανοίγει διάπλατα τα παράθυρα για το μέλλον, τότε αυτή είναι δεδομένη. Με τις υγείες μας λοιπόν.
TRACKLIST
01. Been Away Too Long
02. Non-State Actor
03. By Crooked Steps
04. A Thousand Days Before
05. Blood on the Valley Floor
06. Bones of Birds
07. Taree
08. Attrition
09. Black Saturday
10. Halfway There
11. Worse Dreams
12. Eyelid’s Mouth
13. Rowing