Οι MOGWAI φτάνουν για πρώτη φορά στην 25ετή πορεία τους στο Νο1 των UK charts, με το εξαιρετικό “As the Love Continues” (Rock Action Records/Temporary Residence Ltd.), το οποίο ηχητικά πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησαν οι προηγούμενες δύο δουλειές τους (και επίσης αρκετά επιτυχημένες εμπορικά), τα “Every Country’s Sun” (2017) και “Rave Tapes” (2014), με παραγωγό τον Dave Fridmann, που αποδεικνύεται και πάλι ότι γνωρίζει καλά να πιάνει τον σφυγμό του γκρουπ από τη Γλασκώβη.
Δεκτό ότι στην εξέλιξη της post-rock σκηνής αρκετά σχήματα έφτασαν να έχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ τους, όμως θα ήμασταν ανιστόρητοι αν δεν σημειώναμε εμφατικά ότι οι Mogwai χάραξαν εξαρχής τον δικό τους δρόμο. Είναι τόσο χαρακτηριστικές οι μπασογραμμές του Dominic Aitchison, η κιθαριστική παραμόρφωση του Stuart Braithwaite, τα drum parts του Martin Bulloch και τα ηλεκτρονικά μέρη του Barry Burns, είναι τόσο εμμονικοί οι επαναληπτικοί ρυθμοί και η γεωμετρική κορύφωση στα τραγούδια, όπως και συνεχείς οι εναλλαγές σε αισιόδοξους/μελαγχολικούς τόνους, που έχουν μετατρέψει τους Σκωτσέζους σε δασκάλους.
Φέρ’ ειπείν, αν ήθελες να τους περιγράψεις με “δυο λέξεις”, θα επέλεγες τα (ούτως ή άλλως back-to-back) “Supposedly, We Were Nightmares” και “It’s What I Want to Do, Mum”, που κλείνουν πανέμορφα το (10o κατά σειρά, εξαιρουμένων των soundtracks) άλμπουμ τους.
Κατά τα άλλα, ένα ακόμη ταξίδι στον μαγικό κόσμο των Mogwai ξεκινάει με το “To the Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth” (όπου στην αρχή ακούμε τη φωνή του Benjamin John Power των Fuck Buttons & Blanck Mass), με τις υπέροχες μελωδίες να το κατατάσσουν σε πλέον κατάλληλο για εναρκτήριο, ενώ με τη σειρά του το “Here We, Here We, Here We Go Forever” (vocoder παρόντος) θα μας συνοδεύσει σε ανοιξιάτικες βόλτες με τα παράθυρα ανοιχτά.
Από την άλλη, το lead single “Dry Fantasy”, όπως και το “Midnight Flit”, θα μπορούσαν κάλλιστα να συμπεριλαμβάνονται σε ένα από τα soundtracks που έχουν γράψει οι Mogwai (μάλλον δεν είναι τυχαία η συμμετοχή των Atticus Ross και Kirk Hellie στο δεύτερο), ενώ το “Ritchie Sacramento” είναι ένα από τα πιο “πιασάρικα” τραγούδια της δισκογραφίας τους και σε αυτό σίγουρα παίζει ρόλο και η ύπαρξη φωνητικών, από τον Braithwaite.
Επειδή, όμως, όπως προανέφερα οι Mogwai είναι μάστορες στην εναλλαγή συναισθημάτων, άλλοτε πιο μελωδικοί, άλλοτε πιο βρώμικοι και τραχείς, αμέσως μετά έρχεται το στριφνό “Drive the Nail”, για να πάρει τη σκυτάλη ακολούθως το σινεματικό “Fuck Off Money” (ξανά με vocoder) και να ισορροπήσει τα πράγματα.
Παράλληλα, το “Ceiling Granny” είναι το πιο κολλητικό κομμάτι του άλμπουμ, ενώ η σκληρότητα του “Pat Stains” συνδυάζεται έξοχα με το σαξόφωνο του Colin Stetson (έτσι, άλλωστε, μεγαλούργησαν οι Ex Eye στο ντεμπούτο τους το 2017).
Κάπως έτσι λοιπόν, η αγάπη μας για τους Mogwai συνεχίζεται και θα είναι αιώνια, και κάπως έτσι το 2021 περιλαμβάνει και τη δική τους σφραγίδα.
Please wait...